Lestijd voorbij

Regelmatig staan er flinke rijen op straat, toch eens nagaan wat daar de reden van is. Iedereen die voor de overheid werkt krijgt het salaris op een bepaalde bank gestort en omdat zo goed als alles hier contant afgerekent wordt (stroom, gas, etc.) hebben de mensen wat tijd en geduld nodig om bij hun geld te kunnen. Een andere rij. Klagers voor de telefoonmaatschappij. Mams wil me wat laten zien en samen lopen we een stuk door de buitenwijk van de stad. Tijdens het lopen merk ik dat ik kortademig ben, nog niet eerder last van gehad. De bestemming is een uitkijk over de rivierbedding net buiten de stad, voorheen allemaal landbouw, maar steeds meer land valt ten prooi aan de huizenbouw.

In de stad ga ik naar het huis en museum van een lokale schrijver, nobelprijswinnaar. Het ziet er allemaal dicht uit, maar ik word gewenkt als ik naar achteren loop. Er staat een bescheiden theater en de uitvoering gaat zo beginnen. Eens zien hoe het met mijn Spaans staat. Nu is het verhaal van Scrooge mij welbekend, dus dat helpt me wat van het stuk te maken. Ik ga nog maar wat woorden leren. Lopen en snuffelen brengt me in een voormalig universiteitsgebouw, dat nu oa. dienst doet als kunstgallerij. Zowel kunst als architectuur zijn best aardig. Die avond heb ik een afspraak om een paar meiden van de Colca toer te ontmoeten. Een goede gelegenheid om mijn Spaans te oefenen en bij tijd en wijle lukt dat. Andere deel van de afspraak is salsa dansen. Je zou zeggen, wat gebeurd er op een woensdagavond in Arequipa? De disco is dan ook zo goed als leeg. Wel minder getuigen, dat dan weer wel.

Mijn laatste schooldag, afscheid en zo. Gemengde gevoelens, blijven is leuk en leerzaam, het onbekende lonkt. De lessen zijn goed bevallen, 4 uur per dag is wel intensief. Moet meer oefenen. Samen met paps&mams ga ik voor een ervaringmaaltijd, helemaal aan de andere kant van de stad. Je moet wat over hebben voor de beste cavia. Met z’n pootjes gespreid kijkt hij me vanaf het bord aan, tandjes blootlachtend. Hoe te eten? Gewoon broken afscheuren en kluiven. De kip komt gauw om de hoek kijken, al vind ik het vlees weinig smaak hebben. De huid hoort erbij, maar het is een taaie bedoening. En als klap op de vuurpijl ligt dat beest me ook nog eens zwaar op de maag. Van mij hebben ze niet meer te vrezen.

De laatste dag in AQP (da’s voor intimi) en na een week bewolking is er vandaag blauwe lucht! Een waardig afscheidscadeau. Doet de stad zijn eeuwige lentestatus toch eer aan. Eindelijk m’n museum. Open vanaf 10 uur. Verder rondkijken, maar alles wat ik wil is dicht. Interview afgeven aan een tros zenuwachtige schoolmeisjes, voor hun Engelse opdracht. Vulkaan Misti op de achtergrond. Tot mijn verrassing is het museum van de kathedraal geopend, ik maak gebruik van de gelegenheid en ben precies op tijd om me bij de toer aan te sluiten. Wederom stap ik naar binnen, nu met een gezin uit Lima en de gids, die speciaal voor mij langzaam praat. Er is een kinderkoor aan het oefenen, zuiver zingen ze hun kerstliederen. Wauw. Perfect achtergrondgeluid voor een rondleiding, die langs een hoop pracht en praal gaat. Zelfs de torens blijven niet onbezocht, wat tegelijkertijd een mooi zicht over de stad geeft. Gezang begeleid me weer naar buiten.

Meteen door naar de volgende museum. Deze is, cru gezegd, gewijd aan geofferde kinderen. En tegelijkertijd aan zoveel meer. Een indrukwekkend staaltje archeologie, in combinatie met wat mazzel, geeft inzicht in vroegere tijden, opnieuw bijzonder boeiend. Mijn opgedane indrukken verwerkend ga ik op huis aan, eten en praten met de familie. Tas inpakken en een laatste rondje door de buurt. Vanwege de kerst is het verkeer in hevigheid toegenomen en mams maakt zich flink zenuwachtig of ik wel op tijd bij de bus ga komen. Ze bestelt een taxi, die er over ruim een kwartier is, genoeg tijd om te eten. Tot hij er na 5 minuten is. In een mum van tijd afscheid nemen en instappen. Na een kwartier zet hij me af, nog ruim een uur de tijd. Wachten.

Die luxestoelen doen het wel voor mij, best wat geslapen. Een klein balkon biedt een mooi oogpunt om de stad te bekijken. Veel karakter, veel steegjes, veel hoogteverschil. Veel witte gebouwen met oranje of rode dakpannen. Groene heuvels omlijsten het centrum. Ik moet concluderen dat Cusco een stukje mooier is dan Arequipa, misschien wel 2 stukjes. Daar staat tegenover dat je hier over de toeristen en de daarvoor bestemde voorzieningen struikelt. Regelmatig bespeur ik een urinewalm in de straten en de mensen zijn hier net wat assertiever tegenover bezoekers.

Door de stad, er is zo veel te zien; in verband met de kerst is ere en grote markt en wat een mensen trekt dat. En wat een heerlijke variëteit aan mensen. Jong, oud, modern, klassiek. Grote groepen komen duidelijk van het platteland, vale en versleten kleding, gezichten die zijn blootgesteld aan de weerelementen. Inclusief de geur van ongewassen lichamen. Hippe jongeren, hun ogen alsmaar gericht op een schermpje van een paar vierkante centimeter. De te verkrijgen spullen zijn voornamelijk kerstgeorienteerd, maar er is ook veel toeristische meuk. En de hele dag het geluid van optredens, galmend over het plein, doorkruist met gepang van knalerwten die door alle leeftijden worden gegooid. Groot nadeel van de feestdagen is dat veel niet open is en ik houd het bij de straten.

In de lobby van het hostel gaat de kerstmuziek een standje harder en dit wekt onverwachts een soort kerstgevoel op. In de bar verzamelen zich steeds meer mensen voor het diner. Gesprekken, nieuwe kennismakingen, lang wachten op het eten, meer praten. Een soort van kerstgevoel. De stad houdt zijn gesloten status vol, al lopende voeren mijn voeten me naar de hoger gelegen steegjes en trappen. Langs de buitenrand volg ik de weg naar Sacsayhuaman, de overblijfselen van een historische stad. Het is een goed begin van alle ruines die hier te bezichtigen vallen.