Op doorreis

Meters maken na een vroeg ontbijt, ik laat de zoutvlakte voor wat ´ie is. Cactusbos, de zoveelste kudde lama´s en dan weer zo´n heel bijzonder landschap, een koraalrif. Miljoenen jaren geleden was dit zeegebied en bedekte koraal van +/- 6 meter hoog de bodem. Door botsingen van tectonische platen is dit gebied omhoog gestuwd en in de loop der tijd versteend. Zelfs de stroomrichting van het wáter is nog te herleiden. De volgende stop is een vulkanisch rotsgebied (het barst hier van de vulkanen), dat een rode kleur is. Op de achtergrond een semi-actieve vulkaan (die status behoud je tot 2000 na je laatste uitbarsting) die regelmatig wat wolkjes uitblaast.

Rijden. Stoppen. Hele kolonies flamingo’s! Het zijn drie verschillende soorten en ze vormen een mooi contrast met de woeste bergketens op de achtergrond. Volgende stop. Door wind (en zand) geërodeerde rotsten. Stop. Lagune met rood water. Meer flamingo’s. En een hoop wind. Stop. Geisers en thermische poelen, in allerlei verschillende kleuren. De hele dag is gevuld met zeer bijzondere en boeiende landschappen, en als toetje weer een geweldige zonsondergang. Vlakbij het verblijf is een heetwaterbron, in het donker vind ik m’n weg. Diep in de woestijn en boven ontvouwt zich een compleet heldere hemel vol met sterren. Magnifiek, ondanks dat veel mensen zoveel te bespreken hebben.

Door de Atacamawoestijn rijden we naar de groene lagune,die niet altijd groen is. De laatste stop is een soort gigantisch doolhof, net een veld dat volgegooid lijkt met grote rotsen. Donkere wolken naderen en de rest van de lange terugweg is een achervolging. Het immer wisselende landschap verveelt nooit. Een gigantische zandstorm beneemd het zicht even volledig en wordt gevolgd door een onweersbui. De regen stopt na een tijd, maar de donkere lucht blijft, zwaar elektrisch geladen en bliksemschichten blijven oplichten. Mijn tas bleek toch niet zo goed ingepakt op het dak. De reis vraagt veel van de auto, lekke banden, motoruitval, het zout en de steenslag, voortdurend moet er gecontroleerd worden hoe alles ervoor staat. Die nacht zet ik de rit voort en vanuit de bus, het is nu compeet donker, blijven flitsen te zien.

In een uitputtingsslag blijf ik mijn tocht vervolgen, ‘s ochtends neem ik na een kop kippensoep de volgende bus. De grensovergang duurt lang; rij aan de éne kant, rij aan de andere kant, wachten tot de bus overal doorheen is. Ik geef mezelf een korte pause (met een bed in plaats van een busstoel) in m´n stad, Arequipa. Nog één keer naar m´n koffietentje. En de volgende nachtbus. Ik ontdek dat je zitpijn kunt ontwikkelen, onaangenaam. Aankomst in Lima, volgende. Het uitzicht valt tegen, een heel stuk lelijke zandwoestijn. Dat kan. Aan het eind van de middag weer klimmen, toch een kleine dag op zeeniveau doorgebracht. Het is lastig te beseffen dat ik bijna de gehele tijd op 3,5 tot 4,5 kilometer heb doorgebracht. De bergrit is wat mooier, maar wat ben ik opgelucht om aan te komen. De stad is niet erg groot en een bed is snel gevonden. Een bed!

Ontbijten met uitzicht over de stad en de bergen. Huaraz is een uitvalsbasis om een stuk Andes te zien en de witte toppen stralen. Wat verkennen, het gebruikelijke recept. Voor lokaal eten kom ik ergens bovenin een marktgebouw uit. Veel is al dicht, maar een enkele familie runt z´n restaurantje nog steeds. Éen van de dochters bedient me, om daarna op skeelers door de lege paden te scheuren. Een ander krijgt rekenles op de tafel naast mij. De gerechten zeggen me weinig, maar de soep is warm en het vlees heeft smaak. Opvallend hoeveel mensen nog op straat zijn, het is niet echt warm en het is een doordeweekse dag.

Slaperig kijk ik naar het voorbijglijdende landschap, om afgezet te worden in een vallei. Witte toppen lonken. Ik loop op m´n gemak (een flink gedeelte van de groep oogt niet al te fit en maakt vaart maken overbodig) en een uur of wat verder bereik ik de lagoon, smeltwater van de gletsjers die de bergen bedekken. Helder blauw en een uitstekende plaats om de meegebrachte lunch te nuttigen. Vogels en muizen zorgen voor de kruimels. Het ophalen voor de andere toer vlot niet zo, dus ik ga op zoek. De gids is zeer informatief, maar mén, wat begrijp ik er weinig van. Diverse stops waar ik geen weet van had, positief verrassend. Een waterbron, een blauwe poel, een bijzonder soort palmboom, muurtekeningen van heel oud en als afsluiter de gletsjer. Indrukwekkende ligging. Aan het informatiebord is te zien dat hij zienderogen slinkt. We zitten hoog (zo´n 5k) en ik heb er eigenlijk weinig last van. Werd eens tijd. En dat Andes gebergte.. schoon.

Een laatste lange busrit in het verschiet, wachten tot het laat genoeg is. Zodoende is de aankomst vroeg en ik heb een dag te overbruggen. Straatontbijt met veel reacties op mijn verschijning, veel geproest. Wij gringo’s moeten ook eten. Ik kan mijn spullen ergens achterlaten en ga op zoek naar surf. Het houdt niet over om zo te zeggen. In het hostel stort mijn gastvrouw een verhaal over me heen en voor ik het weet ben ik in conversatie, dochter vertaalt zonodig. Of ik gegeten heb? Ja, maar een appel en een sap sla ik niet af. De rest van de dag vul ik met over de golven staren (mentale voorbereiding) en inkopen doen (fysieke voorbereiding). Nog één bus te gaan. Die gaat eigenljk rond middernacht, maar verlaat even 3,5 uur. Mijn slaapkunsten verbeteren.

Gesprek met m’n medepassagier, film kijken, muziek luisteren, een keer de benen strekken. De maaltijden zijn karig maar aanwezig, broedelijk snacks uitwisselen. De grensovergang gaat best snel. Nog maar een film. Aankomst in de warmte, dat wordt wennen. Slapen in een hok met een ventilator. Die geur van zwetende mensen in een bedompte ruimte, mweh. De warmte beinvloed m’n denk en organisatievermogen, ik word er (nog) trager van. Downtown verkenning van Guayaquil, standje terugschakelen. De kerk is het noemen waard. Met de vage gedachte waarom het park naar Iguanen vernoemd is stap ik er doorheen. Mijn antwoord wordt met een klap beantwoord als 5 kilo leguaan vlak voor me uit boom ploft. Toch blij dat ‘ie dat niet enkele tellen later deed, we mankeren beide niets. Langs redelijk mooie gebouwen, langs de breed, modderig stromende rivier. Omhoog voor het uitkijkpunt, door kleurige straatjes. Zweten als een malle.