In vogelvlucht

Mijn kennismaking met Quito begint met een wandeltocht door het oude centrum, gericht op de klassiekers van elke stad; centrale plein, kathedraal, andere bekende punten. Omdat ik nog niet genoeg gelopen heb doe ik het in de avond nog eens dunnetjes over, ditmaal wat lokaler, gericht op straatkunst en eten. Een hobby kan ik wel zeggen, die laatste. Proeven en proeven. Over lokaal gesproken, de stadsploeg moet tegen Guayaguil voetballen. Eens kijken wat ze ervan bakken. Bij het binnengaan van het stadion wordt er gefouilleerd en ik krijg te horen dat ik mijn riem niet om mag houden. De ondernemende Ecuadoriaan springt daar op in door een bewaarservice te bieden, een gat in het hek is doorgeefluik.

De sfeer is rustig, de tribune lang niet gevuld. Het meeste geluid komt van het uitvak. Tijdens de wedstrijd loopt er nog wat volk naar binnen, maar druk is het nooit. Ons groepje wordt nauwlettend in het oog gehouden door het vrouwtje met de drankjes, of we nog meer willen. Voedselverkopers lopen af en aan. Het niveau is niet denderend en de tegenpartij is beter. Tot ver na rust staat het 0-1 en als de 0-2 valt beginnen de successupporters het stadion te verlaten. Dan valt de 1-2 en wordt het spannend. In de allerlaatste minuut, net zo’n film met goed afloop, wordt het 2-2! .. en wordt het doelpunt wegens buitenspel afgekeurd. Daar zijn de mensen om mij heen het niet mee eens, hoop nieuwe woorden geleerd vandaag. Ik heb mijn riembewaarster alleen door een gat gezien en vraag me af hoe ik haar ga herkennen zonder vierkante omlijsting, maar vind haar moeiteloos. Slenteren door het reusachtige park, waar vele gespeelde sporten voor vermaak zorgen.

De bus gaat naar Mindo, dorpje in het regenwoud, bekend om flora en fauna. Daar kan de bioloog in mij nog steeds niet genoeg van krijgen. De tuin is speciaal aangelegd om vogels te trekken en dat lukt aardig; het barst er werkelijk van de kolibries. Het gesnor van hun vleugeltjes is duidelijk te horen en ze bewegen schichtig om het suikerwater heen. Om zen van te worden, dit aanschouwen. De eerste toer moet een koffietoer worden. Taxi naar locatie, maar mijn gastvrouw kon aan de hand van mijn gestamel klaarblijkelijk niet bedenken dat een Engels sprekende gids een vereiste is. Alternatief is de kabelbaan over de vallei naar een verzameling watervallen. Detail, moeder natuur wil duidelijk maken wat REGENwoud inhoud en is daar voorlopig nog niet klaar mee. Wachten, koffie. Als je eenmaal aanvaart dat je nat wordt is het geen probleem meer. De mogelijkheid bestaat om veel dieren te zien, maar ik zou me ook verborgen houden met zulk weer. Opwarmen bij een chocoladetoer en die is net zo lekker als hij klinkt. Ze houden hier van zoet (dat is te zien en zelfs de straathonden zijn dik), maar voor mij even niet meer.

Otavalo staat bekend om de markt die er gehouden wordt, en die veel mensen uit de omringende bergdorpen wekelijks naar de stad trekt. Nu tref ik de markt niet in volle glorie, maar voor mij is het allemaal prullaria, dingen waar ik niets mee kan. Interessanter vind ik de vele hikes die in de buurt te doen zijn. Geen zin om te haasten, ontbijten in het hostel. Daar blijken wat mensen met hetzelfde plan te zijn en gezamenlijk gaan we naar het Cuichocha meer. De zon breekt voorzichtig door, perfect hikeweer. Al dat groen, die heuvels, het meer met eilanden. Alleen had ik dit klusjes snel geklaard, dit is wel zo gezellig. Na een hoop adempauzes en nog veel meer foto’s zijn we rond.

Pakken en wegwezen, ontbijt-to-go voor de bus vertrekt. Ik zit naast een praatgrage opa, die me geregeld aanstoot voor een vraag of opmerking en het lukt me niet altijd dat met een ja of hm af te doen (in mijn verdediging, het is nog vroeg). Eigenlijk is dit de eerste keer dat ik een wat beter beeld krijg van het vasteland van Ecuador, buiten wat steden om. Pracht landschap, met serieuze bergen, alles ontzettend groen. Opa groet een bekende, een jonge vrouw, en stoot me aan, goedkeurend mompelend en veelbetekenend gebarend.

Volgens de chauffeur zijn er niet veel mensen, wijzend naar de, een in mijn ogen aanzienlijke rij. Voortkruipen. Door de problemen in Venezuela is er een gigantische toeloop van mensen sinds een aantal maanden. Na ruim een uur wordt er in toenemende mate vanaf vooraan in de rij geschreeuwd dat we één voor één moeten gaan staan, maar dat valt niet mee. Ten langen leste komt er een official om de boel te ordenen. En iedereen te merken met een nummer. Zo ontdek ik dat er nog maar 270 wachtenden voor me zijn. Een hoek om begrijp ik de opmerking van de taxichauffeur, het aantal mensen is minstens verdubbeld. Veel later, wanneer ik het stempelhok betreed, zie ik dat toch zeker 4 van de 15 posten zijn bemand. En.. daar staat net iemand op voor een lunchpauze. Een goede 4 uur en een kwartier, dan heb je ook wat. Volgende grenspost. De rij aan Colombiaanse zijde is een lachertje, die een te verwaarlozen uur en kwartier duurt.

Het landschap langs de Panamerikaanse route zet zich in eenzelfde wijze voort. Het blijft bijzonder dat, hoe stijl de bergwanden soms ook zijn, er nog steeds verbouwd wordt, zelfs vlak langs een loodrechte klif. Donkere aankomst, een laatste taxi. Enerverend dagje zo, en altijd weer lekker om te concluderen dat ik het gefikst heb. In de morgen neem ik een collectieve auto naar het vliegveld. Laaghangende bewolking ontneemt me zicht. Ik word afgezet op de hoofdweg en loop verder. Bij het inchecken wordt mijn tas grondig binnenstebuiten gekeerd. Groen licht, ticket en de mededeling dat het vliegveld op het moment buiten werking is. Ik moet een mededeling afwachten, maar de vrouw kan me niet zeggen hoe lang het gaat duren. Koffie dan, balsemfunctie en tijddoder. De bewolking blijkt de boosdoener te zijn. Rond de originele aankomsttijd zowaar inchecken. Door gaten in het wolkendek krijg ik een verdere indruk van de immense uitgestrektheid van de groene bergen.

Samen met een zojuist opgepikte Engelsman ga ik naar La Candelaria, een ‘veilige wijk’ in Bogota. Door de straten, minimuseum, een kerk, het centrale plein. Wat een museum is het goudmuseum, waar cultuur, impact, betekenis en pure kunst een lust voor het oog zijn. Goud op zich doet me weinig, maar wat een vakmanschap wordt hier tentoongesteld, een genoegen. Bescheiden ontbijt en een espressoshot toe, het gaat de bus worden naar het vliegveld. Bij het loket sta ik niet goed opgesteld en een man aan de andere kant dringt voor. Lichtelijk geagiteerd maak ik duidelijk dat ik eerst ben, hij verontschuldigd. Ik blijk een bepaald kaartje nodig te hebben voor toegang, erg behulpzaam is men niet. De man werkt me en verschaft me toegang met zijn pas. Dat maakt nederig.

Een laatste week van relaxen is aangebroken. De familie komt over, we scheppen kilo’s guacamole weg en de nachos zijn niet aan te slepen. Ik ga een dag duiken bij het rif van Cozumel met een zicht zoals ik nog nooit gehad heb, zwemmend door grotten en tunnels. We bezoeken Chichen Itza (een plaatje), een ‘authentiek’ dorpje (in ieder geval niet zo verschrikkelijk als Cancun) en zwemmen in een onderwatergrot (op de foto een stuk mooier). Isla Mujeres is een prima dagbesteding en kort gezegd vermaken we ons uitstekend. Het was weer mooi.