Machu Picchu

Dat dat hele kolonisatiegebeuren een smerige zaak was is zo’n geschiedkundig gegeven waar je normaal niet bij stilstaat. De pre-Spanje tijd is voor mij eindeloos interessanter dan de post, maar het is nu eenmaal geschiedenis. Op de behoefte van mensen die een tijd van huis zijn inspringend zijn hier alle denkbare keukens aanwezig. In gezelschap van wat Fransen waag ik me aan de kaasfondue, zelf kaas smelten (wat niet geheel lukt met de betreffende kaas) en alles op je bord ermee overvloeien. Kaas is lekker, maar ‘te’ is nooit goed zegt men. Heeft men een punt.

Ik ga op zoek naar de bus naar Ollantaytambo, maar kom nooit zover. Auto collectivo is een taxi, alleen deel je ‘m met anderen. En zo zit ik opeens met 2 opgewekte jongens uit Lima, die ik soms versta. Als ze langzaam praten. Over dingen die ik geleerd heb. De rit duurt een kleine 2 uur en aan het einde zijn we vrienden. In plaat van rustig aan ga ik meteen door naar de eindbestemming, voor de genoemde prijs kan de trein er wel vanaf. Feit is dat de prijzen voor Peruanen en niet-Peruanen nogal verschillen. Toch maar langzaam dan. Het dorpje is schitterend gelegen, omringd door muren van bergen. Naar de naastgelegen ruine, ik mag van de gids aansluiten bij de groep. Een bevlogen kerel, voegt altijd iets toe aan een dergelijke plaats.

Zoekende naar een betaalbaar diner beland ik in een Peruaans restaurant, dat het door mij gewenste gerecht niet op de kaart heeft staan. Altijd mogelijk om het te maken hoor, doen we. Volgende bus. De weg slingert omhoog, de chauffeur rijdt niet slecht. Het wordt groener, stijler. Natter, soms spetters, laaghangende wolken. We zitten ook best hoog. Gehuchten, huisjes het woord niet waard. In het dashboard liggen een aantal zakjes snoep, soms remt de chauffeur om hen aan kinderen te geven. Al spelende trekken ze zich niets aan van de regen. De temperaturen lopen op, de luchtvochtigheid neemt toe. Eindpunt bereikt, er is hier niets. Stevig doorstappen langs het spoor, richting het dorp. Droog en wam, zonnig zelfs.

Hostel proberen. Vol. Aan de overkant is ruimte, een privekamer. De tickets zijn uitverkocht, de volgende ochtend moet ik terugkomen om er één te kopen. Volgens de receptie zijn er op dat moment weinig mensen, ik hoef me niet te haasten. Het duurt wel even anderhalf uur voor ik een ticket mag kopen. Het weer is er niet beter op geworden, regen die steeds compacter valt. Aai. Eerst eten. De regen blijft vallen. Het plan blijft om te lopen. Tas inpakken, ik stap de deur uit. Het is droog! Naar de brug, de eerste ticketcontrole. Als ik de brug over ben stopt er een bus en de chauffeur vraagt of ik wil meerijden voor een fractie van de normale prijs. Ik vind dat ik deze moet verdienen en bedank, wat lichaamsbeweging is goed voor de mens. Ik ben er zo.

Uitdruipen, wat eten en drinken en ik ben er klaar voor. Controle door, een stukje lopen, wat trappen op en eindelijk, eindelijk zie ik Machu Picchu. Het is zo’n plaats waar ‘iedereen’ wel eens van heeft gehoord, een foto van heeft gezien. Of de werkelijkheid aan de verwachtingen kan voldoen is altijd een vraag. Die ik positief kan beantwoorden. Zelfs zonder volledig weet te hebben van de functie van alles dat zich voor me uitstrekt is dit één van die bezichtingen die in hét mentale rijtje past. Gewoon zitten en kijken. Het centrum van astronomie voor de Inca’s, verlaten om te voorkomen dat de Spanjaarden het vonden, en eeuwen verborgen gebleven. Onbeschrijfelijk. Wolkenflarden dwarrelen door de stad heen, er valt af en toe een spetter, maar het zet niet door. De stijle bergen, bedekt met groen en omlijst met dichte bewolking. Na uren is het mooi geweest. De regen begint aan te zwellen en vanaf dat moment is het langzaam doorweekt raken. Ik neem de trap in een drafje en word ingehaald alsof het niets is, door een paar jonge Peruanen in hun nette klofje, die zich achteloos naar beneden storten.

Nu terug de manier waarop ik gekomen ben, lopen langs het spoor. Af en toe probeer ik blikken van MP te volgen, maar hoe vaak ik ook omhoog kijk, ik zie het niet. Door de regelmatige regen is de rivier opgezwollen tot een bruine kolkende massa, die schuimend tegen de rotsen slaat. Een beschikbaar busje is snel genoeg gevonden. Muziek inpluggen, verstand op nul en naar het landschap staren. Diepe afgronden, smalle wegen, slingeren door de jungle. Heel lang rijden we over modder en rotsen, over een dunne strook in de bergwand. Het verschil is pas te merken als er asfalt onder de wielen verschijnt. Het wordt donker, mist komt en gaat, soms is het zicht slechts enkele meters. Late aankomst, een warme douche.

Precies op tijd, ik pas precies tussen de bestuurder en een andere passagier. De man zit op zijn gemak een maiskolf op te peuzelen en ruikt niet al te fris. Daar staat tegenover dat ik ook wel een poetsbeurt kan gebruiken. De overstap is zo gevonden, ik zit naast een oud dametje en een jongere vrouw en we praten wat. De oude vrouw wenkt een man zegt hem dat hij een goede knul is als hij een flesje water voor haar gaat halen, hem geld toestoppend. Hij gehoorzaamt netjes. Wat later word ik op het kruispunt van mijn bestemming afgezet, waar ik samen met wat anderen een taxi regel. Deze brengt ons langs enkele oude Inca bouwsels brengt. Moray, grote cirkels die uiteraard iets te maken hebben met weersvoorspellingen en naar de de zoutterrassen van Maras. Terug naar het kruispunt een laatste rit naar de stad.

Een poging tot reorganisatie, de te wassen hoop is vele malen groter dan de acceptabel schone hoop. De voorbereidingen voor het feest zijn in volle gang. Een kijkje in de bar en aansluiting bij een groepje mensen, van lieverlee groeit de groep steeds verder. Rond half 12 gaan we naar het Plaza del Armas, waar zich al een grote menigte heeft verzameld. Meer mensen sluiten aan, het sfeertje is best. Wel worden er allerlei soorten vuurwerk tussen de mensen afgestoken en het gaat niet altijd goed. Een vuurpijl aansteken en vasthouden tot hij ontploft getuigd niet écht van gezond verstand. Aftellen gebeurd halfhalf, op een bepaald moment begint iedereen te juichen en te wensen. Het vuurwerk neemt toe, het is feest. De mensen die op de weg om het plein staan beginnen te lopen en er rest niets anders dan meet e lopen, om het plein heen. Verschillende bekende gezichten passeren de revue. De beste wensen zijn voor allemaal.