Galapagos II

De eilanden zijn gevormd door vulkanen, een vulkaantoer is zodoende onvermijdelijk. Allereerst zijn er de vulkaangrotten (tunnels), destijds aan de buitenkant uitgehard, terwijl de kern doorvloeide. Het resultaat van dit verschijnsel is een aantal grotten, die nog te jong zijn om fatsoenlijk druipsteen te hebben ontwikkeld. Sierra Negra is een grote vulkaan die voor het laatst actief was in 2005, de top is volledig ingezakt en vormt nu een grote krater, veelal bedekt met zwart gestold gesteente. Best mooi, maar het roept geen wauw gevoel op en de vegetatie is niet om echt wild van te worden. Naar de buurvulkaan lopen is geen optie wegens een geel uitbarstingsalarm. Mijn bezoek aan Isabela eindigt langs de lege stranden, slalommend tussen de leguaanuitwerpselen.

Een dagtrip voor de afwisseling, naar eiland Pinzon om te snorkelen in een ondiepe baai. Witpunthaaien, schildpadden, leguanen, al zat gezien. Uitblinkers zijn de zeeleeuwen, die zeer dicht naderen en speels rondzwemmen. Het geblaf van de leider is in mijn borst te voelen, het is knap intimiderend als er een kilo of 200 achter je langs zwemt en ik houd me zeer rustig. Niet dat het heel anders is als hij uit het zicht verdwijnt, maar het voelt toch beter als ik ‘m in mijn blikveld heb. Praatje, snack, de vers gevangen barracuda is zeer smakelijk. Een laatste ronde. Etende zeeleguanen had ik nog niet gezien, nog een grote zeeschildpad. Ook nu loop ik weer gauw tegen bekenden aan, de lokale brouwerij van speciaalbier vormt onze ontmoetingsplek voor die week. Hangend over de reling van de pier, kijkend hoe haaien en pelikanen een maaltje verschalken.

Voor carnaval is er een podium opgebouwd en de langdurige soundcheck beloofd wat. De traditie is om elkaar met eieren in te peperen, met verf te besmeuren, een plakkerige schuim te spuiten en tot slot waterpistolen voor de verfrissing. Al zijn bekers ijswater een prima alternatief. Mijn bier beschermend tegen al het lekkers meng ik me in de menigte, die uitgelaten is. De muziek is elektronisch en hoe goed ze hier ook bewegen op salsaklanken, van deze muziekstijl hebben de mensen weinig kaas gegeten. Een ander onderdeel van carnaval zijn verkiezingen; mooiste vrouw, sexiest man, en dat betekent een hoop gepraat en geen muziek. De menigte lijkt het met enthousiasme te ontvangen, mijn groep is minder te spreken. Aan alles komt een einde, zo ook aan het samenzijn van dit gezelschap. Verf op m’n gezicht, schuim in m’n ogen, voorwaar een goede afsluiter.

Transport naar Archipel, mijn drijvende huis voor de komende dagen. Nu heb ik weinig referentiemateriaal, maar dit ziet er allemaal piekfijn uit. Zou ik aan kunnen wennen. Een voor een worden we naar onze kamer, excuus ‘hut’, begeleid. De salon doet dienst als bar, eet- en zitkamer, en de lunch is uitstekend. Gemengde groep, qua leeftijd en nationaliteit. Varen naar North Seymour, die ik tot nu toe alleen van het water zag. Ditmaal heb ik een landtoer. Het ruige vulkaanlandschap biedt aan veel vogels een nestelplaats; fregatvogels, blauwe booby’s, Nascar booby’s, zwaluwstaartmeeuwen. De gids is een enthousiaste kerel met een brede kennis en een gulle lach. Bijzondere ervaring blijft het, tussen de nestelende vogels lopen. Ik zie leguanen cactusfruit van de plant slaan om ‘m op te kunnen eten, klimmen en een dode vogel verorberen. Unieke dingen.

Op de boot is er ontvangst met drinken en eten. Wat vrije tijd en een briefing voor de volgende dag. Zonsondergang, varen en vlak boven de boot, bijna aan te raken, zweven zonder enige moeite een aantal van de eerder genoemde vogels. Er is een welkomscocktail en de bemanning (8 man sterk buiten de gids) stelt zich in uniform officieel voor. Fancy hoor. Het zit ‘m in de details. Als ik ’s avonds mijn hut instap is de deken teruggeslagen, de gordijnen gesloten en ligt er een chocolaatje op mijn bed. De airco loeit (wat is dat toch met landen met hoge temperaturen en de airco op stand winter), maar dat is snel verholpen.

Gedurende de nacht zijn we verplaatst naar Genovesa, een eiland in noord noord-oostelijke richting. Ontbijt (alle maaltijden zijn in buffetvorm, en stuk voor stuk geweldig goed) en dan een landtoer op het eiland. Daar ligt de tweede zeeleeuwsoort die op de Galapagos voorkomt op de rotsten. De rand van de baai bestaat voornamelijk uit kliffen van een meter of 15, omhoog klimmen op een stijle rotstrap. Hier rondlopen voelt speciaal. De rode booby’s met, het woord zegt het al, rode schoenen. Uilen. Voor de snorkeltoer ben ik wat verpest door het duiken. Zowaar wat vrije tijd, dat cruisen is nog een soort druk bestaan, met een vol programma. Tweede eilandtoer, startend vanaf het enige strandje op het hele eiland. Kayaken langs de kliffen, erg ontspannen. Die avond mogen we op de brug op de navigatie meekijken terwijl we de evenaar overvaren, een gedenkwaardige ervaring. Neptunus en enkele piraten gijzelen ons en kapen de boot. Door zijn drietand te kussen kunnen we deze gevangenschap verlaten. Mijn certificaat bevat de naam waarbij vissen mij vanaf nu moeten noemen; Galapagos haai. Doe ik het voor.

Stille zit op het dek, het is nog vroeg. Even lijkt het erop dat de was van de lijn is gewaaid (de vorige avond was heftig voor een paar van de groep), maar natuurlijk heeft de bemanning deze attent ergens opgeborgen. Korte hike op eiland Bartolome, met een overzicht op het bekende uitkijkpunt. Omkleden voor de snorkeltoer, iedereen wordt in een wetsuit geholpen. Het zicht is stukken beter dan de vorige dag en er is een heel hoop vis te zien. Absoluut hoogtepunt is de jagende pinguin, die zo soepel en wendbaar langs me heen schiet, op slechts een armlengte afstand. Heerlijk. Op eiland Santiago voor een wandeling over de lavastromen, die in allerlei patronen is uitgehard. Verzamelen voor de laatste briefing en we nemen, opnieuw officieel, afscheid van de bemanning. Daarmee eindigt ook mijn verblijf op de eilanden en wat heeft het me een hoop gedenkwaardige momenten opgeleverd. Ik voel me bevoorrecht.