In het zout

Voortdurend een gemengd kledingpakket voor alle weersomstandigheden meeslepend begint de zoektocht naar slangen, gestoken in rubberen laarzen. Die zijn om eventuele bijtende bewoners af te houden, niet voor droge voeten. Dat probeert iedereen eerst wel, maar zo gauw de eerste signalen van een gespotte anaconda worden gegeven geef je nergens meer om. De zon brand, ruim 2 meter slang vergoed. Onze gids Luiz (Fernando, niet te verwarren met zijn broer, Luiz Alfredo) vindt `m, alle credits voor onze groep. Rondvaren, op zoek naar meer. Je went aan paradijsvogels. Siesta, verder spotten. Diverse reigersoorten, ara`s, capybara`s, een miereneter, toekans. Een gigantisch luid geruis is te horen over de normale geluiden heen, alsof een harde wind over een schoorsteen blaast. Het blijkt een brulaap te zijn. Andere apen worden gelokt met fruit en ik heb er dubbele gevoelens over. Luiz legt uit ze het verantwoord doen; alleen natuurlijke producten, niet aanraken. Vooruit.

Een avondtoer, met als initiële doel kaaimannen te vinden. Ik vind de sterrenhemel en de vuurvliegen boeiender. Bovendien zou ik ook onderduiken als er een boot met gillende meiden op me af kwam. De zonsopgang is een flop door bewolking, en op beestjesgebied is er niets nieuws te zien. Naar de bewoonde wereld varen in de regen, niemand die er iets om geeft. Het heeft wel wat. Laatste dolfijn, soms glijden over de modderige weg. De tijd uitzitten tot de busreis begint, en weer slingeren langs afgronden.

In La Paz is het chaos, de Dakar rally komt aan in de stad. Helaas geen spectaculaire, door modder ploeterende trucks, maar de interesse van de menigte is groot. Er zijn ook demonstraties, ik kan niet achterhalen waarvoor/tegen. Veel politie, er klinken waarschuwingsschoten als het plein wordt leeggeveegd. De race arriveert in etappes, er hangt een festivalsfeertje. Busreis. In plaats van 8 uur worden het er 13 (wegblokkades – in Bolivia demonstreert altijd wel iemand tegen iets -, wegwerkzaamheden, motorpecht – de motor valt tientallen keren uit, maar kan elke keer worden herstart-, het kan allemaal). Laat in de nacht kom ik compleet afgepeigerd aan en stap naar een aangewezen verblijf. Vol. De derde is raak, heeft warm water en een bed. Dat is alles.

Dag wachten op de avondbus, bijkomen in een espressobar. Observeren, het straatleven doet me denken aan Azië, dezelfde soort verkopers van alles-en-nog-wat, eten, drinken, de restaurantjes, het verkeer. Zelfs de mensen zijn niet héél anders. Of eigenlijk zijn mensen in het algemeen niet heel anders. Hooguit wat kleiner, anders gekleurd of gebouwd, of met een slechter gebit. De groepjes mannen op leeftijd die samen hun koffie drinken, de krant lezen, de bediensters op een goedmoedige manier rondcommanderen. Dat mag als je oud bent. Er komt een nieuw gezicht binnen; ´hé jongens´, al handen schuddend. Voor het station schuif ik aan voor een eenvoudige hap bij een straatkok, in de meeste gevallen een stevig gebouwde vrouw die figuurlijk de pollepel zwaait. In het algemeen dragen ze allemaal een wijde jurk met een schort, waar ontelbare zakken zitten, waar betalingen en wisselgeld soepel in- en uitkomen.

Meer wachten, de bus komt wat later. Het lijkt wel of de bussen steeds aftandser worden hoe zuidelijker ik ga. Wilde rijstijl, schuddend de nacht in. Dutten tot het licht, tanden poetsen in het station en minibus naar het centrum. Douchen en schone kleren, je gaat ze er des te meer van waarderen. Sucre kan op mijn goedkeuring rekenen, veel mooie architectuur, parken en leuke straten. Ik begin de dag met een paar uur Spaanse les, beetje opfrissen kan geen kwaad. Aangezien het slechts een dag is krijg ik instructies waar verder te gaan de volgende keer. Ga ik doen. Rondslenteren, aansluiting bij een groep voor een gezamenlijke maaltijd. Tegen beter weten in, het wordt kort met m´n vertrekkende bus. Eten naar binnen schuiven, een protesterende menigte (tegen een nieuwe wet die kleine vergrijpen met de gevangenis bestaft) ontwijken; knallen klinken. Een schimmig uitziende taxichauffeur brengt me voor de beloofde prijs naar het station, en wederom beleef ik een oncomfortabele nacht in een bus.

Nieuwe toer, nieuwe kansen, en hooggespannen verwachtingen. Net buiten de stad bevindt zich een treinkerkhof, een overblijfsel uit de tijd dat hier grondstoffen werden gedelfd. Bolivia barst van de bodemschatten, maar heeft niet de kennis of de middelen om ze te bewerken. Men verkoopt de ruwe grondstoffen en moet daarna het eindproduct, dat veel duurder is, terug kopen. Doen ze niet echt handig. Vanuit de verte ligt hij te lonken, de zoutvlakte. Eerst nog naar een ´zoutmuseum´, wat uitleg en sculpturen. En een markt waar allerlei zooi wordt verkocht. Dan richting de witte schittering, een enorm gebied strekt zich uit. Omdat het regenseizoen inmiddels genaderd is, is het zout bedekt met een paar cm water die een vlekkeloze weerspiegeling veroorzaakt. Over het wit, met een gematigde gang. We stoppen voor een zeer uitgebreide fotosessie, waar ik niet dolenthousiast over ben. Toch maar meedoen, kuddegedrag hè. Wat een genot om die steriele reflectie te zien, de wolkformaties, de bergen om het gebied heen. De zondsondergang nadert en we stoppen. Het wordt een soort surround in de max, overal weerkaatsen kleuren, overall wolken in oranje/rood. Ik kom ogen tekort. De overnachting is in een lodge die, hoe kan het ook anders, opgetrokken is uit zout.