Galapagos

Mensen onderschatten ‘reizen’ nog wel eens. Ik kan verzekeren dat het op zijn tijd best zwaar kan zijn; nieuwe plaatsen, mensen, indrukken, soms heb ik even nodig om dat alles te verwerken. In combinatie met een extra week Spaanse les, wat surfen en yoga, houdt me dat een goede week zoet in een plaatsje aan de kust, Montanita. Het is ook een populaire plaats om te feesten, maar door al mijn bezigheden kom ik daar niet aan toe. Bovendien moet de bevolking naar de stembus (niet stemmen betekent een boete) en daarom geldt er een algehele alcoholban van 72 uur. Tenminste. Een verborgen hoekje hier en daar biedt dapper weerstand. Fris, opgeladen, met wat extra kennis en een bescheiden tintje bruiner toog ik terug het binnenland in.

Niet voor lang echter, de volgende dag heb ik een vlucht. De bestemming is een plaats met haast mytisch status, er zullen weinig mensen die nooit van de Galapagos eilanden gehoord hebben. Mijn eerst indruk is die van kale, lege eilanden, de commotie is me niet echt duidelijk. Eens zien wat hier te doen is, en alle boekingsbedrijfjes in het havendorp van het centrale eiland geven daar ruimschoots antwoord op. Te veel voor de tijd dat ik hier ben. Prijzen opvragen, vergelijken en peinzen wat het moet gaan worden. Daar doe ik te lang over, de toer is vol. Verdorie. Het moet zo zijn zal zal ik maar denken, accepterend en positief. En licht zweverig. De jacht is heropend. Dat brengt me een vlotte verkoper, die alles mooi kan brengen. Na een uitgebreide conversatie (in het Engels moet ik spijtig genoeg toegeven) ben ik verzekert van een goed invulling. De prijs is.. tja, laat ik zeggen dat we er beide een goed gevoel aan overhouden. Dat is wat waard.

Er is een hele straat volgepakt met lokale eettentjes en een visgerecht is onvermijdelijk. De vissoep.. die kan ik elke dag wel eten. Dus dat doe ik dan ook. In de straat is een kabel gesprongen; geen licht, geen douche, geen airco (dat laatste ben ik gewend). Geen probleem, ik ben toe aan slapen, het eilandleven begint vroeg. Ik ben wakker voor de wekker en dat mazzel, want de batterij is helemaal leeg. Mensen oppikken en het eiland over naar de haven aan de andere kant. Rubberboot naar mijn zeiljacht, op leeftijd, maar wat een schitterend ding. Uurtje tuffen (‘zeil’jacht), thee, kennismaking en een uitgebreide briefing. Uitrusting checken, passen en aankomst. Het is een spectaculaire duik. Het zicht is niet optimaal, maar genoeg om van alles te zien; verschillende haaisoorten (waaronder hamerhaaien), verschillende rogsoorten en heul veul vis, dat in grote scholen, als een wolk, om me heen beweegt. Dan valt een grote schaduw over me heen.. nou nee, dat is niet waar. Maar het klinkt zo mooi. Dichterlijke vrijheid en zo. En het beest heeft vast wel een schaduw. Ik praat over een reuzenmanta, en hij steekt af tegen het licht zoals hij boven me heen zwemt. Fantastisch.

Terug op land begeef ik me naar Turtle Bay, waar ‘s nachts regelmatig zeeschildpadden nestelen. Ik zou graag geloven dat de sporen in het smetteloze zand van babyzeeschildpadden is, maar het barst hier ook van de leguanen, die ook sporen trekken. Nog een dag duiken, iets uitdagender door een sterke stroming. Niet zo spectaculair als eerder, maar ik heb geen klachten. Lunch en gesprekken, we zitten met een groepje op de boeg. Dolfijnen dartelen, roggen springen op uit het water. Het is een normale dag op de Galagapos en stiekem vraag ik me af of ik de dolfijnenban verbroken heb. In het bescheiden centrum van Port Ayora is het niet heel gek om oud-toergenoten tegen het lijf te lopen en zo beland ik regelmatig in een gedeelde maaltijd of koffie.

Verkassen naar eiland Isabela, de overtocht duurt 2 uur met de ferry (speedboot is een beter woord). Het is een stuk groter dan eiland Santa Cruz, maar minder bewoont en bebouwt. Op het strand barst het van de zeeleeuwen, moeder geeft kind na lang zeuren te drinken. Mekkerende zeeleeuw klinkt als een lam, toch benieuwd hoe het smaakt. Kayaken door de baai, pinguinkolonie, zeeschildpadden zwemmen voorbij. Tijdens het snorkelgedeelte van de tocht zie ik een aantal grote exemplaren, wat haaien en roggen. De vis noem ik niet eens meer.. Met een groepje eindig ik na wat omzwervingen op het strand, de bewolking trekt gedurende de avond geheel weg. Ik moet mijn sterrenkennis toch eens bijspijkeren, al valt thuis oefenen niet mee.

Men heeft een foutje gemaakt met de boeking en ik heb wat tijd voor mezelf. Langs flamingo’s loop ik naar het schilpaddenfokcentrum. Ook al zo gigantisch, net als hun zeebroeders. Met de boot (eilanden, veel water, etc.) langs een rots waar wat Nazca booby’s rondhangen, een van de drie soorten die hier te vinden zijn. Een reuzenmanta in het water. Aankomst bij de tunnels, een gebied dat doorspekt is met zwart lavarots. Cactussen, een mangrovengebied. Het barst er van de zeeschildpadden en de grootste is ruim twee meter, wat een massieve verschijning. En wat een genot om hem op z’n gemak te zien eten, lucht te zien scheppen en achteloos rond te zien peddelen, er een paar meter vanaf zwemmend. Iets volkomen nieuws voor mij, zeepaardjes, en een stuk groter dan ik me had voorgesteld. Hele groepen witpunthaaien in ruste, vergezeld door een grote pijlstaartrog. Snorkelen door de tunnels, hier staan de door lava gevormde tunnels centraal, niet zozeer de dieren. Hoi schildpad. Op het land zoeken naar de tweede boobysoort die hier te vinden is, de Bluefooted, een icoon kan ik wel zeggen. Broedend, twee eieren. Een jongeling, met nog witte poten (de kleur komt van hun dieet) en dan nog een in volle glorie. Geen enkele angst voor mensen, bijna poserend voor de foto. Met de zakkende zon op de achtergrond varen we terug.