Auckland

In het algemeen kan ik me er in vinden dat niemand kan of mag bepalen of mensen kinderen mogen nemen. Bedenkelijker wordt het echter wanneer deze mensen de desbetreffende kinderen te pas en te onpas meeslepen. In een vliegtuig om maar iets te noemen. Mensen, moet je niet willen. Moet je niet doen. Gewoon neen. Voor de aardigheid tref ik twee stuks, die mono- en stereogeluid afwisselen. En ook zij moeten in de rij voor de douane. En ook zij moeten in de rij voor bagagecontrole. Ze zijn hier behoorlijk paranoia over alles dat de binnenlandse flora en fauna zou kunnen bedreigen, dus het mag even duren voor ik losgelaten word.

Nieuw land, nieuwe stad, nieuwe kansen. Mijn aankomsttiming is niet ideaal, vlak voor het weekend. Dat betekent wachten tot ik een bankrekening kan openen en een belastingnummer aan kan vragen (om te kunnen werken). Wel kan ik me alvast verdiepen in de mogelijkheden om rond te reizen. Via het hostel kom ik bij een tweedehandsautoverkoper terecht, die een redelijk breed aanbod heeft. Ik ben op zoek naar een exemplaar in de goedkoop en enigszins betrouwbaar klasse, wat mijn keuze beperkt tot welgeteld één stuk. Een Honda Domani uit 1994, gekocht van de eerste eigenaar, een oud vrouwtje. Hm-hm. Ik denk er nog even over na.
Dat geeft me de tijd om te kijken naar het alternatief, met de intercity- of hop-on-hop-off bus. Twee nachtjes slapen. Vroeg naar de bank, waar het relatief eenvoudig is om benodigde dingen te regelen. En dan maar een proefrit. Er is nog een tweede mogelijkheid bijgekomen. Deze is handgeschakeld, de meeste auto’s hier zijn automaten. Hoewel ik een lichte voorkeur heb voor handschakeling weegt een extra ton op de teller daar toch niet tegenop. Ik neem de Domani.

Tot de overschrijving naar mijn Kiwi-account rond is zal ik moeten wachten, wat me de gelegenheid geeft de stad te verkennen. Ik tref Auckland voor het eerst op een grauwe dag met wat neerdalende vocht, maar al gauw kom ik er achter dat dit geen standaardweer is voor de tijd van het jaar. Wind zijn ze hier niet vreemd. Maar met de regelmatig doorbrekende zon (zelfs al een paar geheel blauwe luchten gespot) is het goed uit te houden. De stad is redelijk ruim opgezet en wordt omringd door baaien. De wegen glooien door het landschap, er bevinden zich hier diverse slapende vulkanen. Veel van hen zijn omgevormd tot parken en in de loop van de week bezoek ik er een aantal; Mt. Eden (voor een goed uitzicht over de omgeving), Albert Park en Auckland Domain. Op de laatste is het War Memorial museum gebouwd. Omdat ik laat op de dag naar binnen ga heb ik lang niet genoeg tijd om alles te zien, dus ik smeer ‘m uit over twee dagen.

Want ik heb toch tijd zat, die overschrijving schiet maar niet op. De stad bevalt me goed, het is de drukste stad van het land maar alsnog doet het voor mij niet druk aan. Je ziet hier een heel hoop nationaliteiten, kennelijk bevalt het anderen hier ook. Maar, als je bezig bent met weggaan, met willen weggaan, is er niets zo vervelends als moeten blijven. We maken er het beste van, Auckland en ik. Een korte onderbreking in de vorm van een dagtrip, ik ga naar Waiheke Island. Doet erg aan als een vakantieoord, groene heuvels, wijngaarden en veelal verlaten zandstranden. Rondtoeren op een mountainbike, dat heuvelafwaarts is zo gek nog niet. Alleen moet je daarna ook weer omhoog. Smaakt de burger wel beter van.

Mijn eindeloze geduld is niet meer eindeloos, ik ga ervoor maximaal geld op te nemen met alle kaarten die ik bezit. Ik doe mijn benodigde inkopen; tent, slaapzaak, kookstelletje en pannen. De gratis grabbelbak van het hostel voorziet mij van een slaapmatje en een kussen. Aangevuld met een diversiteit aan levensmiddelen zou dit genoeg moeten zijn om mij kamperend te doen overleven, maar iets zegt mij dat ik nog wel wat dingen ga missen. Slecht één manier om dit te ontdekken. De volgende dag wordt ik opgehaald door de moeder van de autoverkoper, zodat ik meteen door kan. Eindelijk gaat m’n trip echt beginnen.