Sluit

Het is tijd. Rijden, door de verkeerschaos van de stad en de snelweg. Uitgerust en opgewekt, dat doe ik goed. M´n eerste lifter sinds tijden. Door de recente aardbeving is de oostelijke snelweg nog steeds onbegaanbaar en mijn binnenlandse route brengt me langs de Hanmer bronnen. Eens zien of dat wat is. Lunchen. Internet. Iemand heeft belangstelling voor mijn auto, maar diegene zit in Christchurch. En laat ik nou weinig zin hebben om terug te gaan, ik mail met de vraag hoe serieus de belangstelling is. Eerst eens schoon weken. Niet onaardig, maar in m´n eentje anderhalf uur in bad zitten zonder boek is een aanslag op mijn spanningsboog. Mail terug ontvangen, terugrijden is onzin.

Eens in de zoveel tijd heb je er één, een notoire snurker in de hostelkamer. Na twee keer wakker schudden kies ik eieren voor mijn geld en blaas ik midden in de nacht m´n luchtbed op, om in de woonkamer neer te ploffen. Ontbijten, koffie voor de zekerheid. Het is nog een stuk naar Picton, waar ik een deel van de Queen Charlotte track ga lopen. Geen extreme hoogteverschillen, een wandeling van +/- 28km in het park. Mooie uitzichten over de diverse sounds, maar ik kan wederom vaststellen dat bergen me veel meer doen.

Ochtenroutine, ferry, gesneden koek voor mij. De hostels in Wellington staan in het algemeen niet zo best aangeschreven, maar het is maar voor een nacht en de parkeerplaats is een groot voordeel. En dan m’n museum, het Te Papa Tongarewa. De thema’s zijn grofweg hetzelfde als het Memorial in Auckland, en helemaal begrijpen waarom het zo geroemd is begrijp ik dan ook niet. Misschien omdat het gratis is, of anders pure marketing. Om wel iets uit te lichten (en ook afwijkend); de WO I expositie is fenomenaal. Wat een impressie. De rest kan me zeker bekoren, maar het voelt als een herhaling. Wellington is zijn winderige en natte zelf.

Slagregens begeleiden mij de stad uit, het zicht uit mijn voortdurend beslagen ramen is minimaal. Na een flinke tijd kom ik in Napier, art deco stad. Of zo beweren ze zelf. Het centrum bevat zeker een aantal mooie gebouwen. Hostel zoeken, ouderwets naar binnen stappen op zoek naar een bed. Bij Kiwi Keiths is het raak en hoewel de intentie een enkele nacht is word ik met alle egards ontvangen. Veel bewoners zijn hier voor een lange termijn en werken, maar men is open genoeg naar passanten zoals mezelf. In contrast met het natte zuiden is het hier veelal zonnig en ik raak helemaal in de relaxmodus. Wat rondstappen. Boodschappen doen op een leenfiets. Volgens Keith is een helm (alhoewel verplicht) niet nodig. Binnen twee minuten rijdt er een politieauto naast me. Een helm is verplicht en tot ik er één op heb moet ik lopen. Dat meent u niet meneer de agent, neem me niet kwalijk! Wat later spreek ik een kerel in het hostel die er al 2 jaar woont en nog nooit is aangehouden. Tuurlijk.

De desbetreffende kerel werkt als barmanager en hij zoekt nog wat handjes om een vracht te laden. Prima, best leuk om eens aan de andere kant te staan. Eerst koffie, maar de eerste lading arriveert al snel. Lekker hoor, handjes uit de mouwen. Alle fusten en kratten gaan via een soort glijbaan de kelder in. De betaling bestaat uit een tegoedbon voor een maaltijd naar keuze, die ik dezelfde avond verzilver. Het is een redelijke chique bedoening en hoewel mijn tegoed niet slecht is, is de kaart vrij prijzig. De lam is uitstekend, de wijn idem. Meevaller van de avond is het kwijtschelden van de gehele rekening, erg sympathiek. Ik sluit mijn verblijf in Napier af met de wekelijkse pasta- en quizavond, wat uitmondt in een vrolijk gebeuren.

Mijn tweede keer in Raglan vormt een prettige verzameling van iets dat op ritme lijkt. Vroeg op in de meeste gevallen. Sommige dagen is de surf redelijk goed, hetzelfde geld voor mij. Soms goed. Met m’n trouwe Domani richting strand, dan weer met de hostelauto’s. De dag komt dat ik een nieuwe wof moet regelen en aangezien de monteurs in Raglan bezet zijn wordt het Hamilton. De formaliteit waar ik op reken heeft een behoorlijk staartje, nieuwe linker voorband, vervanging van de rechter voorarm en het fixen van m’n rechterspiegel. Even $500,- aftikken. Au. Ik heb in ieder geval een potentiële koper en de volgende dag toog ik weer naar Hamilton. Soort van mazzel dat ze richting mij komen, hoef ik tenminste niet meer naar Auckland. We ronden het vrij snel af, ik wacht ze op bij het station, we rijden naar een rustige plek en na wat heen- en weren en een grondige kijkbeurt nemen m’n Franse kopers ‘m. Oh, en ze willen me ook nog terug naar Raglan brengen. Super. Achterin zitten is niet hetzelfde en de nieuwe chauffeur moet duidelijk nog wennen, maar ik haal het. In de laatste dagen die me resten vermaak ik me met wat laatste surf, diverse andere sporten en de hottub niet te vergeten. De laatste dingen organiseren en ik ga alweer op huis aan.