Zuidelijker

Het belooft een mooie dag te worden, bijna geen geluiden, geen wind en laaghangende wolken tussen de bergen. De weg leidt naar afgelegen natuurschoon in fjordland, Milford Sound. Best een stukje rijden, maar wat voor één. Eenmaal aangekomen valt het allemaal wat tegen, het is moeilijk de vinger op het waarom te leggen. Wat rondlopen, fotootje. Eerst eens koffie en opwarmen. Een viewpoint geeft wat meer zicht, de zon klimt eindelijk boven de bergen. Vliegtuigjes vliegen af en aan. Zou dat wat zijn? Kijken, informeren. Pittig. Bij meer passagiers gaat de prijs omlaag, even afwachten. Een stel informeert naar de mogelijkheden. We kijken elkaar aan en knikken. Doen. Snel wat eten naar binnen proppen, naar het vliegveld lopen. Instappen als copiloot, een beste plaats voor zicht. Gas, acceleratie en we zijn in de lucht. Ik val van de ene verbazing in de ander, wat een pracht. Er is een serieuze overload van indrukken en uitzichten, veel te veel om alles op te nemen. Perfect weer, de schommelingen van het toestel, commentaar van de piloot, de witte toppen, de gletsjers, de bergen, groen, bruin/zwart, wit. Wauw. Onbeschrijfelijk. Na het landen spelen alle beelden af in mijn hoofd, ik heb wat verwerkingstijd nodig.

Helemaal vol van de gemaakte vlucht begint een eerder voorgenomen plan zich weer op te dringen. Eens bellen om te horen hoe de vooruitzichten zijn. De eerste vluchten van morgen gaan hoogstwaarschijnlijk door.. daar zet ik graag mijn wekker voor. Eerst nog even 3,5 uur rijden om de vlucht van 12 uur te halen. Opeens moet ik vol in de ankers omdat de hele weg vol staat met een kudde schapen. Vink. Zonder moeite op tijd, en hoewel in vlagen staat er toch weer wind. Weer uitrusting aanpassen, tot nu toe gaat het goed.. het ziet er nog steeds gunstig uit, ik mag betalen! Dat is een definitieve go. Riem vast, hoofdtelefoon op. Langzaam verlaten we de grond en wordt de wereld kleiner. Er is nog genoeg te zien ondanks de bewolking, binnen de kortste keren vliegen we in de vallei en hangen we boven het Tasman meer, waar afgebroken stukken ijs in ronddrijven. Landen op de gletsjer en bukken tot iedereen uitgestapt is. De helikopter verhoogt toeren en blaast me uit m’n evenwicht.

Plotselinge stilte. De gids legt uit hoe de ijsijzers moeten worden bevestigd, ik waan me in de kleuterklas. Het koord moet daar doorheen en dan daar onderdoor. Geen sticker. En dan eens om me heen kijken. Ik sta tussen twee rotswanden waar de gletsjer zich tussendoor perst. Ooit was de ijslaag 1,5km dik en reikte tot de rand van de vallei, maar er is nog maar 400m van over. Met 23km is de Tasman de langste van NZ’s pak ‘m beet 3000 gletsjers. Tijdens het lopen volgt meer uitleg. Door een tunnel kruipen, de temperatuur is beduidend kouder. Hetzelfde geldt voor een grot. De ijsblauwe kleuren.. Wonderlijk. De wind is voor een tijdje volledig afwezig, maar begint dan in hevige vlagen terug te komen. Soms horen we kleine lawines rommelen. De tijd gaat al snel, maar onze gids besluit ons uit veiligheidsoverwegingen eerder van de gletsjer te laten halen. IJzers af, laatste foto’s en de helikopter is al weer te horen. Met Mt Cook als decor vlieg ik terug, af en toe schommelend in de wind. Wat een beleving. Ondanks het dragen van een zonnebril en ondanks dat de zon niet te zien was is de weerkaatsing van het ijs zo heftig dat m’n ogen de rest van de dag branden.

De laatste grote stad van het land die ik nog niet bezocht heb, Christchurch. Groot, uitgespreid, bijna niet per voet te verkennen. Vanaf nu heb ik een missie; ik moet m’n auto zien te verkopen. Online gooien, posters maken en verspreiden over diverse hostels. Het is heet, het verkeer is drama (om over de wegwerkzaamheden te zwijgen) en het schiet voor geen meter op. Al snel besef ik dat ik helemaal geen zin heb om te gaan zitten wachten tot er iemand geïnteresseerd is, en al helemaal niet hier. Toeristje spelen, ik wil wat van de stad zien. Parkeren. Ik gooi de deur achter me dicht. Voordat ik 50 meter heb afgelegd weet ik al dat het foute boel is. De sleutel zit niet in mijn zak. Die zit nog in het contact. Zucht. Een behulpzame man helpt me aan het telefoonnummer van de lokale slotenmaker, die niet veel later aan komt rijden. Opblaaskussentje tussen de portier, wat lucht erin, een haak om de vergrendeling omhoog te trekken en hij is open, nog geen minuut werk. Doe mij ook zo’n set. In totaal kost dit akkefietje een uur en ik kan verder. Botanische tuinen. Waar ik vooral benieuwd naar ben is de kathedraal. Ja. Die bevind zich nog steeds in door de aardbeving beschadigde staat, afgebakend door hekken. Als ik zo om me heen kijk zie ik steeds meer gebouwen die gestut staan en de vele lege plekken in het centrum zijn bij nader inzien wel erg kostbaar om als gelegenheidsparkeerplaats te dienen. Er is nog veel werk te doen.

Richting Banks Peninsula, het grote schiereiland ten zuiden van Christchurch. Niet erg om de drukte te verlaten, gelukkig geen verkeerslichten meer. Cruisen. Ik verkies een slingerweg boven de hoofdweg, halverwege staat een bord: alleen voor vierwielaandrijving. Dat zullen we wel eens zien, ik heb de steilste weg van het land bedwongen. Omhoog stotteren in lage versnelling (ondanks dat het een automaat is kan ik ‘m in een lage versnelling zetten). Easy peasy. Om in de beoogde baai te komen gelden dezelfde condities, maar bergafwaarts is helemaal geen probleem. Kamperen in alle rust. Een alternatieve weg (lees: ik neem de verkeerde afslag, maar dat is niet erg) voert mij over de kam van het gebergte naar Akaroa, een dorpje waar Franse kolonisten een sfeervolle nalatenschap hebben gebouwd. Het is dat ik een man ben, anders had ik het woord schattig in de mond genomen.