Zuidoost

Hoe verder zuidelijk, hoe groter de bergen. Eeuwig wit groot. Om de meute voor te zijn een vroege tocht naar één van befaamde gletsjers die N-Z rijk is, Franz Josef. Onderweg staan bordjes met daarop aangegeven hoe groot de gletsjer 150 jaar geleden was. Hoe groot 100 jaar geleden. Het is ontluisterend te zien hoe snel het ijs smelt. Het uitkijkpunt voert door de door ijs gevormde vallei, de bewolking hangt tussen de bergen en talloze watervallen stromen. Het moment suprême is dubieus; echt dichtbij is er niet te komen en de bewolking belemmert volle glorie. Toch is er wat blauw ijs te zien en het gegeven dat er verder niemand is zorgt voor een serene rust. Vanwege een briesje spiegelt het befaamde spiegelmeer vandaag niet zo best, maar de wandeling an sich houdt me warm. Hoop en zegen voor de herkansing, gletsjer nummero 2, Fox. Kan ik kort over zijn. Een flinke lading steengruis bedekt het grootste gedeelte dat voor het publiek zichtbaar is. Meh.

De jacht naar blauwe luchten voert naar Wanaka. Bergen doorkruist met water, eilanden, het rijden is en blijft een feest. Ik heb me laten vertellen dat er een film is van een duiker die hier langs de klif zwemt en de vele autowrakken toont van toeristen die hun ogen niet op de weg konden houden vanwege het uitzicht. Stomme toeristen ook altijd. Nu blijkt dat ze in Wanaka ook een gletsjer hebben, eens uitzoeken hoe deze erbij ligt. Rob Roy is een stukje hiken, maar toont zich ondanks de bewolking een stuk beter dan zijn concullega’s. En dan hebben we nog Mt. Roy, die een magnifiek uitzicht geeft over het hele meer en het omringende gebergte. Mét blauwe luchten dit keer. Klap op de vuurpijl is voor mij Mt. Cook. Hoogste berg van het land zijn, doet het altijd goed op feestjes. Ook de ligging voegt wat toe, een meer in een onbeschrijflijke (en ongelofelijke) kleur blauw, ik blijf foto’s maken en m’n ogen blijven er naar afdwalen tijdens het rijden. Wat gebergte eromheen, dotjes sneeuw, en bewolking die de top veelal aan het zicht onttrekt geeft het geheel een mythisch tintje.

Die gletsjers laten me niet met rust, ik moet en zal er één goed zien. Als het zicht vanaf de grond niet goed is, moet ik van de grond af. Daarnaast heb ik nog nooit een helikoptervlucht gedaan. De enige vraag is, zijn vluchten mogelijk met deze harde wind? Melden bij de vluchtmaatschappij, schoenen en ijsklemmen passen, vlug ontbijten voor vertrek.. de vlucht wordt gecanceld. Een voorschot nemen op de te bezoeken gletsjer, de Tasman, door naar de voet te rijden. Weer steengruis. Koffie en opnieuw naar het vliegveld. Weer gecanceld. Het zal toch niet? Lunchen tussen een groep Japanners. Het barst hier van de Aziaten en ze komen in scholen, hele bussen stromen leeg. Een tandje erger zijn de gevallen met een huurauto, velen krijgen hun rijbewijs vermoedelijk bij een pak noedels (ze hebben er geen kom ik te weten, maar kopen een NZ exemplaar voor een handje dollars). Een poster in openbare gelegenheden laat auto-ongelukken van het laatste decennium zien met de oorzaken erbij; vermoeidheid, te hoge snelheid, afgeleid. Dat de tekst niet alleen in het Engels maar ook in het Chinees is zegt me genoeg. Driemaal is scheepsrecht. Met dat in gedachten weer naar het vliegveld. De wind blaast. Een aantal mensen zit te wachten op het definitieve vonnis. Het weer voor de komende week ziet er beroerd uit, alle hoop is op vandaag gevestigd. De vlucht gaat.. niet door. Tegenvallertje zonder de tje.

Weercheck. Oostkust it is. Het zoveelste gehucht met goede koffie en een sfeervolle ambiance in het tentje zelf. Uitgestrekte landbouwgebieden met kalmerende maaipatronen in het gewas. Zelf een kilo frambozen plukken in plaats van een bak uit het schap te nemen. De zoektocht naar een lunch strand in Oamaru, dat onverwachts goed bevalt. De in Victoriaanse stijl opgetrokken gebouwen zijn stille getuigen van pieken en dalen van de geschiedenis van het plaatsje. Tegenwoordig adopteert een deel van het dorp een steampunk-achtig imago, dat steeds vastere voet aan de grond krijgt. Het past. Slenteren tussen artistieke winkels met een inspirerende diversiteit aan artikelen. In plaats van de hoofdweg volg ik de kustweg. Schitterend weer, ontspannen slingeren en het uitzicht opnemen.

Een groter contrast met de chaotische straten met Dunedin is nauwelijks denkbaar. De stad is niet alleen vernoemd naar Edinburgh, heeft zeker wat weg van zijn naamgenoot. Inclusief de vochtigheidsgraad. Een toer langs de straatkunst is een uitstekende manier om de stad te verkennen en er zijn meer dan genoeg knusse koffietentjes om te schuilen en warm te worden. Natuur is slechts een steenworp verwijderd van het centrum, de peninsula bevat een schat aan dieren. Met name de Royal Albatros is voor mij een verrassing, ik had me nooit gerealiseerd hoe groot ze zijn. Volgens Guinness (het boek) ligt hier de steilste straat van de wereld. Na al die hikes is stijl relatief, lopend is het een eitje. Interessanter is of mijn Domani het aankan. Natuurlijk. Met veel toeren = lawaai, om de weg leeg te vegen van menig toerist die puffend omhoog strompelt, snellen we naar de top. Eitje.