Zuidwest

Gouden stranden en azuurblauwe zeeën, ik volg de kust naar Golden Bay. Zijn dat.. dolfijnen? Als een onverwacht en vroeg kerstcadeautje zwemt en tuimelt er een hele school dolfijnen vlak voor het strand. Merry Christmas. Ik weet niet waar ik het (m’n fototoestel) zoeken moet. Het is de avond voor kerst, een koor brengt kerstnummers ten gehoor. De eigenlijke mis is me een brug te ver, ik ga de kerk uit na het zingen.. Sinds ik in NZ ben hoor ik al kerstmuziek en zie ik kerstdecoratie in de winkels, een contrast met de palmbomen en de warmte. Zoals een vrouw mij verteld; ‘als de eerste aardbeien worden geoogst begint het bij mij te kriebelen en weet ik dat kerst eraan komt’. Klinkt logisch. De dagen zelf breng ik door met eten, praten en nog meer eten. Niets anders dan anders.

Het gebied rondom Golden Bay vraagt om meer verkenning, na een autocheck ben ik er helemaal klaar voor. Over veelal gravelwegen vind ik mijn weg, het schiet lekker op. Tot er bij een smal stuk in een onoverzichtelijke bocht een tegenligger opduikt. Vol op de rem, als het stof opgetrokken is staan we een keurige decimeter van elkaar vandaan. Niets aan de hand. De gravelwegen leiden naar verschillende kampeerplaatsen; ik slaap in een semilegale hippiecommune, waar ik later een groot artikel over lees in de krant (niet perse positief). Ik rijd naar de afgelegen westkust om m’n tent aan zee op te zetten op te zetten in extreme wind. Binnen een half uur krabbelt er iemand aan m’n tent. De beheerder. Ik heb dat grote duidelijke bord met ‘alleen zelfvoorzienende voertuigen’ vast niet gemist. Eh. Het is maar voor één nacht? Het is net begonnen met regenen en de volgende camping is een flink stuk rijden. Hij strijkt gelukkig met zijn hand over zijn hart. Volgende afgelegen kampeerplaats, omringd door bergen. Kabbelende rivier. Zo gauw de zon verdwijnt daalt de temperatuur flink en de nacht breng ik bibberend door met al m’n kleren aan. M’n favoriet is een veld in een canyon, er staat geen wind, de sandflies zijn net te managen en de bonen met saus smaken zoet.

Aan de kust aangekomen lonken de golven, board op het dak binden en gaan. Het lukt steeds vaker om goede rides te doen. Ik moet de surf nog beter leren lezen en ik moet sneller opstaan, maar oefening baart kunst. Wat eten en dan voor de 2e sessie van de dag, dit keer naar een ander strand. Er komen net 2 surfers uit de voor de rest verlaten zee en er wordt me gezegd dat het misschien verstandiger is om niet in m’n eentje te gaan. Jaja. De golven zijn woest en ik moet langs de rotskust om door de branding te komen. Ik leer. Golven die ik voorheen niet durfde te pakken doe ik nu wel, maar heftigere golven betekent ook heftigere valpartijen. Meerder malen maak ik een duikeling, compleet met gedesoriënteerd over de kop slaan onder water. Een uitstekende manier om de voorhoofdholtes met zout water te spoelen. Er komt abrupt een einde aan de lol als ik weer eens proestend boven kom en zie dat de neus van m’n board beschadigd is. Van te voren heb ik zo’n ‘alles is m’n eigen schuld en verantwoordelijkheid’ papiertje getekend, betalen zal ik. Waar gehakt wordt en zo, maar niets van dit alles.

Ik volg de westkust steeds zuidelijker. Stoppen. Foto. Weer verder. De kust blijft boeien, met baaien vol met rotspartijen, waar golven schuimend tegenaan slaan. Elke keer als de weg de hoek om gaat wacht een volgend uitzicht. Tussen het rijden door loop ik veel hikes, met afwisselende afstanden en hoogtes. Rotsformaties, grotten, watervallen, uren over jungle-achtige paden. Er lopen maar een paar passen door ‘de zuidelijke Alpen’, zoals het gebergte dat van noord naar zuid over het eiland loopt wordt genoemd. Vanuit Arthur’s Pass doe ik een poging voor een hut-overnachting, slapen in één van de diverse hutten die in het berggebied zijn gebouwd om meerdere dagen hikes (tramping) mogelijk te maken. Bepakt en bezakt ga ik lopen, het is een duidelijk pad, van de route afwijken is niet logisch. Driemaal raden wat ik doe. Het is op zo’n punt waar je achteraf zegt, hoe kun je daar in vredesnaam verkeerd lopen. Omdat het bij een rivier is denk ik in het gedroogde bed aan de overkant een pad te herkennen. En een rivier oversteken om je weg te vervolgen is hier zo gek niet. Met enige moeite naar de overkant en omhoog. Maar dan. Weer naar de andere kant van de rivier, deze oversteek is nog lastiger, als in natte voeten lastiger. En een duidelijke vervolgweg is er niet. Naar beneden klimmen in de hoop het pad te vinden, maar het is te gevaarlijk. Terug dan. Hoe ben ik ook al weer gelopen? Het feit dat ik dit schrijf verraad de goede afloop, maar het was even worstelen. Het cliché dat de tijd in dergelijke situaties sneller lijkt te lopen is ontegenzeggelijk waar. Uiteindelijk vind ik een weg door mezelf door de bush te wringen, waarna ik naar de ‘afslag’ kan lopen. Op dit akkefietje na is het goed doorstappen. Al is klimmen een beter woord, het pad stijgt voortdurend. Boven een bepaalde hoogte veranderd de vegetatie plotseling en is daar uitzicht. Een perfect dag zonder wolken, de beste beloning voor de gedane arbeid. Bij de hut aangekomen blijkt er geen plaats te zijn, wat niet geheel onverwacht is, maar toch jammer. De terugweg loop ik zonder misstappen. Eigenlijk best simpel, volg gewoon de feloranje, niet te missen routepijlen.