Treinperikelen
Door: Jordi
Blijf op de hoogte en volg Jordi
12 Oktober 2014 | Rusland, Jekaterinenburg
Derde klasse. Platzkar. Negen compartimenten (coupés is eigenlijk te veel eer) van zes bedden, waarvan vier zich links van het gangpad (de doorgang) bevinden. De andere twee bevinden zich een kwart slag gedraaid aan de rechterkant, de onderste is om te klappen tot twee stoelen + tafeltje. Mijn verblijfplaats voor de komende 26 uur. Een man komt tegenover me zitten en begint een kennismakingsgesprek, wat niet meevalt gezien zijn beperkte Engels. Twee meiden horen ons stotteren en beginnen wat te vertalen. Brekend ijs. Alexander (Sacha) is op weg naar zijn ouders. Hij maakt me wat wegwijs in de trein, biedt me noedels en thee aan. Mijn aandeel bestaat uit stroopwafels. Nooit op reis zonder stroopwafels.
Het treinleven vindt plaats. Individuen, groepen, gezinnen met (jonge) kinderen. De geluiden van menselijk leven. Slapende personen. Etend, pratend. Geuren. Zweetvoeten, op neushoogte. Het geruststellende geratel van de wielen op de rails. Aangezien de wagon een soort grote open slaapkamer is, lopen mensen regelmatig langs op weg naar de wc. Of naar de warmwatertap, de enige eet- en drinkvoorziening die er is. Noedels ontwijken valt niet mee. Op een station drinken mannen bier in de asiasquat. Sigaretje. Het is twaalf uur ’s middags. Verkopers dragen sporttassen met wodka, bier en snacks.
Er is geen meetlint aan te pas gekomen, maar ik geef mijn slaapplank hooguit 1.90 meter. En dan ben ik royaal. Resultaat is dat mijn voeten regelmatig getoucheerd worden, en niet echt subtiel. Foetushouding dan maar. Zeer geschikt als de ligplaats in kwestie een bepaalde breedte heeft. En dus lig ik de hele nacht af te wisselen; buig, strek, buig, strek.
Mijn coupégenoten raken aan de praat, ik val buiten de boot. Niets aan te doen. Langzaam, heel langzaam, begint het landschap te glooien. Vlak voor mijn eindhalte rijdt de trein een onzichtbare grens over, het Europese continent achterlatend. Ik ben in Azië. Bepakt en bezakt zwaai ik een laatste groet. Ekaterinburg. Hetzelfde metroritueel als voorheen, weer minder Engels. Samen met een Finse jongen verken ik de stad. Hij blijkt ‘s avonds een afspraak te hebben met een lokaal meisje en vraagt of ik meega. Wat is het makkelijk als er iemand is die kan vertalen, kan uitleggen. Een wereld lijkt open te gaan. En het Russische verkeer vanuit een auto is stelt weinig gerust.
De eerste treinrit was een eitje. Oefenen voor het echte werk: 55 uur Platzkar. Apparatuur opladen, inkopen doen en een laatste douche. Ik ben ruim op tijd, maar krijg toch lichtelijk de zenuwen. Zwetend ga ik op weg. Muntje voor de metro. En dan wordt ik door twee beveiligers mee gewenkt. Wat nu weer? Zo veel tijd heb ik nu ook weer niet. Mijn hart klopt in mijn keel. Scanner. De tassen moeten er doorheen. Doemscenario’s komen in me op, wat als ik alles eruit moet halen? Kleine tas erin. Hij haalt hem terug. Daar zal je het hebben. Nee! Grote tas. Niets aan de hand. Ik mag door en wordt vriendelijk bedankt. Het frisse windje dat in de metro is te voelen voelt goed op mijn verhitte voorhoofd. Wanneer de trein aan komt rijden sta ik op het perron.
Op een bed na is mijn coupé leeg. Installeren, ik weet van wanten. Klaar voor gezelschap. En dat komt er. In de vorm van Nikolay, een energieke en ambitieuze jonge Rus. Hij spreekt een aardig woordje Engels en mijn lessen Russisch beginnen direct. Zit ik woordjes te leren en uitspraken te oefenen om 11 uur in de avond. Buiten is het donker, de lichten in de trein dimmen. Nikolay is bijna on-Russisch met zijn antialcohol mening en interesses in veelal alles. Helaas reist hij maar 6 uur met me mee. De volgend ochtend ligt er een afscheidsbriefje op het tafeltje, in dubieus maar enthousiast Engels.
Mijn poging een tweede slaapmatrasje te confisqueren faalt jammerlijk als blijkt dat ze tóch allemaal nodig zijn. Nikolay opvolging staat (ligt) al klaar. Tegen de middag is het tijd om opnieuw kennis te maken. Vladimir steekt me de hand toe. Een grote hand volgt van het bovenbed. Pavel. Broers. Weinig (geen) engels, echte goedzakken. Groot, harig (behalve op het hoofd), tja, gewoon Russisch. Ze blijken oorspronkelijk uit Kazachstan te komen. Er is nog meer. Ik blijk een deel van een damesijshockey team tegenover me te hebben. Of eigenlijk dametjesteam. Nieuwsgierig, zonder de minste terughoudendheid wordt ik opgenomen en al snel begint de brutaalste met; how are you? Het hek is van de dam en het volgende uur ben ik, tussen het ontbijten door, vragen aan het beantwoorden. Ze reizen een dag en een nacht, om twee wedstrijden te spelen.
We eten zonnebloempitten, iets wat ik al eerder heb zien doen. De reden ontging me, het hapje staat tot in geen verhouding met de gedane arbeid. Eenmaal bezig begrijp ik het. Het geeft je handen iets te doen tijdens het praten. Mensen slapen de hele dag door, na elke maaltijd wordt het weer rustiger. Ik pas me aan. Af en toe stopt de trein voor een minuut of 20, 30. Passagiers rouleren. Een geschikt moment om de benen strekken. Er staan een hoop verkoopsters met gerookte vis aan een stok. De temperatuur is 2 graden. Binnen komt Pavel met een vis aangelopen en naar goed gebruik krijg ik ook aangeboden. Zout en smaakvol. Gelukkig kan ik ook bijdragen in de vorm van gekookte eieren en schoonmaakdoekjes. Ik lees, af en toe dwangmatig aan mijn handen ruikend. Vis.
Het treinleven vindt plaats. Individuen, groepen, gezinnen met (jonge) kinderen. De geluiden van menselijk leven. Slapende personen. Etend, pratend. Geuren. Zweetvoeten, op neushoogte. Het geruststellende geratel van de wielen op de rails. Aangezien de wagon een soort grote open slaapkamer is, lopen mensen regelmatig langs op weg naar de wc. Of naar de warmwatertap, de enige eet- en drinkvoorziening die er is. Noedels ontwijken valt niet mee. Op een station drinken mannen bier in de asiasquat. Sigaretje. Het is twaalf uur ’s middags. Verkopers dragen sporttassen met wodka, bier en snacks.
Er is geen meetlint aan te pas gekomen, maar ik geef mijn slaapplank hooguit 1.90 meter. En dan ben ik royaal. Resultaat is dat mijn voeten regelmatig getoucheerd worden, en niet echt subtiel. Foetushouding dan maar. Zeer geschikt als de ligplaats in kwestie een bepaalde breedte heeft. En dus lig ik de hele nacht af te wisselen; buig, strek, buig, strek.
Mijn coupégenoten raken aan de praat, ik val buiten de boot. Niets aan te doen. Langzaam, heel langzaam, begint het landschap te glooien. Vlak voor mijn eindhalte rijdt de trein een onzichtbare grens over, het Europese continent achterlatend. Ik ben in Azië. Bepakt en bezakt zwaai ik een laatste groet. Ekaterinburg. Hetzelfde metroritueel als voorheen, weer minder Engels. Samen met een Finse jongen verken ik de stad. Hij blijkt ‘s avonds een afspraak te hebben met een lokaal meisje en vraagt of ik meega. Wat is het makkelijk als er iemand is die kan vertalen, kan uitleggen. Een wereld lijkt open te gaan. En het Russische verkeer vanuit een auto is stelt weinig gerust.
De eerste treinrit was een eitje. Oefenen voor het echte werk: 55 uur Platzkar. Apparatuur opladen, inkopen doen en een laatste douche. Ik ben ruim op tijd, maar krijg toch lichtelijk de zenuwen. Zwetend ga ik op weg. Muntje voor de metro. En dan wordt ik door twee beveiligers mee gewenkt. Wat nu weer? Zo veel tijd heb ik nu ook weer niet. Mijn hart klopt in mijn keel. Scanner. De tassen moeten er doorheen. Doemscenario’s komen in me op, wat als ik alles eruit moet halen? Kleine tas erin. Hij haalt hem terug. Daar zal je het hebben. Nee! Grote tas. Niets aan de hand. Ik mag door en wordt vriendelijk bedankt. Het frisse windje dat in de metro is te voelen voelt goed op mijn verhitte voorhoofd. Wanneer de trein aan komt rijden sta ik op het perron.
Op een bed na is mijn coupé leeg. Installeren, ik weet van wanten. Klaar voor gezelschap. En dat komt er. In de vorm van Nikolay, een energieke en ambitieuze jonge Rus. Hij spreekt een aardig woordje Engels en mijn lessen Russisch beginnen direct. Zit ik woordjes te leren en uitspraken te oefenen om 11 uur in de avond. Buiten is het donker, de lichten in de trein dimmen. Nikolay is bijna on-Russisch met zijn antialcohol mening en interesses in veelal alles. Helaas reist hij maar 6 uur met me mee. De volgend ochtend ligt er een afscheidsbriefje op het tafeltje, in dubieus maar enthousiast Engels.
Mijn poging een tweede slaapmatrasje te confisqueren faalt jammerlijk als blijkt dat ze tóch allemaal nodig zijn. Nikolay opvolging staat (ligt) al klaar. Tegen de middag is het tijd om opnieuw kennis te maken. Vladimir steekt me de hand toe. Een grote hand volgt van het bovenbed. Pavel. Broers. Weinig (geen) engels, echte goedzakken. Groot, harig (behalve op het hoofd), tja, gewoon Russisch. Ze blijken oorspronkelijk uit Kazachstan te komen. Er is nog meer. Ik blijk een deel van een damesijshockey team tegenover me te hebben. Of eigenlijk dametjesteam. Nieuwsgierig, zonder de minste terughoudendheid wordt ik opgenomen en al snel begint de brutaalste met; how are you? Het hek is van de dam en het volgende uur ben ik, tussen het ontbijten door, vragen aan het beantwoorden. Ze reizen een dag en een nacht, om twee wedstrijden te spelen.
We eten zonnebloempitten, iets wat ik al eerder heb zien doen. De reden ontging me, het hapje staat tot in geen verhouding met de gedane arbeid. Eenmaal bezig begrijp ik het. Het geeft je handen iets te doen tijdens het praten. Mensen slapen de hele dag door, na elke maaltijd wordt het weer rustiger. Ik pas me aan. Af en toe stopt de trein voor een minuut of 20, 30. Passagiers rouleren. Een geschikt moment om de benen strekken. Er staan een hoop verkoopsters met gerookte vis aan een stok. De temperatuur is 2 graden. Binnen komt Pavel met een vis aangelopen en naar goed gebruik krijg ik ook aangeboden. Zout en smaakvol. Gelukkig kan ik ook bijdragen in de vorm van gekookte eieren en schoonmaakdoekjes. Ik lees, af en toe dwangmatig aan mijn handen ruikend. Vis.
-
12 Oktober 2014 - 21:53
Linda:
Wat kan je toch mooi schrijven. Ik kijk weer uit naar je volgende verslag. -
13 Oktober 2014 - 15:13
Ria En Aad:
Wat spannend en gaaf allemaal, heel leuk om te lezen geniet ervan gr
Aad en Ria
-
13 Oktober 2014 - 15:13
Ria En Aad:
Wat spannend en gaaf allemaal, heel leuk om te lezen geniet ervan gr
Aad en Ria
-
16 Oktober 2014 - 09:19
Hanna:
Hoi Jordi
Hiep Hiep Hoera vandaag ben jij jarig dus,
op de allereerste plaats een dikke felicitatie en een verjaarsknuffel ( de vislucht ) ruik ik van deze afstand toch niet.
het is leuk om te lezen dat je best wel heel veel mensen ontmoet, en dat de mensen waar je mee reist wel heel bereidwillig zijn hetgeen zij hebben ook willen delen (jij met je stroopwafels) spant natuurlijk de kroon. wat wel zeker is dat je de luxe van een echt bed en een warme douche
straks na al dat treinreizen, op waarde gaat waarderen. ik kijk uit naar je volgende reisverslag genieten
maar en je zal onderhand je thermo ondergoed wel nodig hebben we horen het
voor nu een lieve groet ♥♥
Hanna -
16 Oktober 2014 - 10:17
Ria En Aad:
Jordy van harte gefeliciteert met je verjaardag, neem maar lekker n borrel hopelijk met wat leuke mensen. gr Aad en Ria -
16 Oktober 2014 - 19:41
Yvon En Fred:
Hoi Jordi, van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Wij nemen er een borrel op hoor! Laat je snel weer van je horen? Gr. Fred en Yvon -
18 Oktober 2014 - 12:30
Erwin:
Hoi Broer gefeliciteerd met je verjaardag. Mooi verhaal, moet er niet aan denken om zo lang in de trein te zitten. Verveelde me altijd al tijdens het ritje Leiden - Den Haag HS. Maar goed, die trein stopt ook nooit voor een gerookt visje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
