Moskou

Mijn oude buurman laat mij aan het raam zitten. Tegenover mij zit een jonge vrouw te breien, vermoedelijk een sjaal. We zijn er. In Moskou staan dingen zelden tot nooit in het Engels aangegeven. Dingen zoals namen van metrostations. Met behulp van andere reizigers kom ik er wel, maar ik heb nu al het idee dat men hier een stuk minder Engels beheerst. Het hostel is lastig te vinden, ik krijg hulp van drie Russen die zelfs aanbieden voor mij te bellen. Een portier biedt uitkomst, ik zit goed. Niets voelt beter dan een warm welkom na mijn ietwat rumoerige dag. Het hostel is er een van het goede soort, knus met veel verschillende mensen.

Het alarm op mijn horloge maakt me wakker (..). Op naar het Rode Plein. Lenin’s Mausoleum. De rijen kunnen gigantisch zijn, maar het hoogseizoen is voorbij. Een minuut of 15-20, goed te doen. Vreemde gewaarwording. Het lichaam van een man, tegen zijn nadrukkelijke wens in, tentoongesteld aan toeristen. Al vele jaren loopt de discussie en eens zal hij worden begraven verwacht men. Tot die tijd ligt het lichaam daar, in een donkere marmeren tombe. Omgeven door rood fluweel doet het wassen gezicht surrealistisch aan. Een omhulsel, de briljante ziel al lang vervlogen. Zijn hersens schijnen uitvoerig te zijn onderzocht in een poging iets met de genialiteit te doen. Een soort kikker ontleden voor gevorderden.

Moskou is indrukwekkender dan St. Petersburg, maar ook intimiderender. Grootser, minder persoonlijk. Hoge gebouwen gescheiden door brede wegen. Af en toe hoor je een toerenteller het rood inschieten als een rijke Rus optrekt. Wat me opvalt, is dat men de boel goed schoon houdt. Regelmatig rijden er trucks rond die alle straten schoonspuiten, ongeacht de weersomstandigheden. De stad staat ook bekend als duur, de prijs van mijn koffie bevestigd dat. Aangezien de zon zich uitbundig toont, loop ik. De Church of Christ the Saviour. Zowaar een kerk waar geen toegang voor hoeft te worden betaald. Ik bén een Hollander. Ook al zie ik mezelf in kerken als toeschouwer, het zien van mensen die een diepgeworteld geloof koesteren doet me altijd wat. Oud, maar ook jong staan aan weerskanten van het altaar in de rij op hun beurt te wachten om bij een soort reliek eer te betuigen. De vrouwen hun haar veelal bedekt. Het koor dat op de achtergrond klinkt completeert het plaatje. Jammer dat het een cd is.

Terug in de keuken van het hostel. Igor, Rus, jong, lomp en onbehouwen (stereotype Rus), Phil, Amerikaan, oud, bijzonder geval en niet onaardig. Mijn eerste wodka-ervaring. Wat zal ik erover zeggen? Men giette het achterover in afgemeten hoeveelheden, afhankelijk van de grootte van het glas. En van de kunde van de schenker het glas tot een bepaald niveau te vullen. Iets waarin Igor jammerlijk faalt. Het gaat er om dronken te worden vermoed ik, een andere reden om het te drinken kan ik niet bedenken. Een poging deze staat uit te stellen bestaat uit het nuttigen van komkommer en cola. Als de eerste fles op is ondernemen Igor en ik een tochtje ter aanvulling van de voorraden. Literfles wodka, knoflook worst, stukken zoute haring, aardappelpuree met tomaat, een waar godenmaal. Het gedoogbeleid van de receptioniste betreft de wodka loopt ten einde (het mag niet gedronken worden in het hostel) en we verhuizen richting de straat, uiteraard inclusief drank en eten. Eerder heb ik aangegeven dat het mijn moeders verjaardag is en daar toosten we dan ook op. Elke keer weer. Ik durf wel te beweren dat ik mijn moeders verjaardag nog nooit zo uitvoerig heb gevierd. De toosts worden uitbundiger; Igor bedankt mijn moeder uitgebreid, omdat ze mij op de wereld heeft gezet. Mijn nieuwe beste vriend. Hij laat me zelfs naar huis bellen, en na herhaalde pogingen heb ik kort contact. Inmiddels staan we in een of andere nachtclub. Ik kan het niet laten op mijn hoedde te blijven voor Igor, krijg het idee dat hij mij als een melkkoe ziet. Het feit dat hij al vanaf 2 uur vanmiddag aan het drinken is draagt ook niet bij aan mijn vertrouwen. Als hij weer eens aan de wandel is, knijp ik er mooi tussenuit.

Mijn ochtend begint rustig, Igor is stukken minder fit dan ik zo te zien. De koffietent om de hoek heeft een bijzonder concept. Je betaald niet voor thee of koffie, maar voor de tijd die je aanwezig bent. De gemoedelijke huiskamersfeer is een uitstekende plek om rustig bij te komen. Weer naar het Rode Plein, weer zo’n plaats met een bepaalde aantrekkingskracht. Als ik ooit nog eens een stad begin, moet er zeker een groot plein in het centrum komen. Mijn laatste wapenfeit op cultureel gebied is het bezoeken van de Armory, een enorme collectie van goud en zilver, oude wapenuitrustingen en decoratieve kleding. En dan, de trein. Diep ademhalen en gaan.