Het begin

Ik ga niet aanhalen hoe lang het duurde. Ik ga niet aanhalen hoe ik er naar uitkeek. Nouja.. dat laatste een beetje dan. Vergoelijk ik misschien een beetje mijn onaangedane staat. Pure focus. ’t Is maar dat jullie het weten.

Sint-Petersburg, Rusland. Het is niet eens zo ver weg. Een tussenlanding in Tallinn, en dan duikt het vliegtuig (dat klein en maar half gevuld is) door het wolkendek. Een eerste blik op Russisch grondgebied. Mijn visum wordt goedgekeurd en m’n bagage is er in een zucht. Wat hulpvaardige Russen later (een om te pinnen, een ander voor de pendelbus en een hele rits voor de metro en op straat) arriveer ik in mijn hostel.
Het hostel ligt aan een drukke straat in het centrum van de stad. Bij de deur verwissel je schoenen voor variërende paren instappers en dan ben je welkom. In eerste instantie wordt het bewoond door een Chinees dorp, gezelligheid troef. Aan het begin van de avond stroomt mijn dorm leeg en als het stof is neergedaald blijf ik alleen achter in de kamer. Maar er zijn nog meer bezette kamers. Gesprekken met twee Chinese meiden (die altijd van die typische Amerikaanse namen kiezen waaronder ze zich voorstellen) maken mij duidelijk dat Tibet toch wel echt bezocht moet worden.

De wekker gaat niet. Twee dagen besteed ik aan door de stad dwalen, met voor de afwisseling een aantal highlights. De Hermitage is St. P’s meest vermaarde museum en ik ben er behoorlijk wat uurtjes zoet. Bij een NL-groep met gids hoor ik een vrouw zeggen dat haar man ‘die jongen’ in de gaten moet houden. Driemaal raden wie de desbetreffende jongen is. Aangezien we ongeveer dezelfde route lopen leg ik af en toe mijn oor te luister. Kennelijk moet ik aan mijn onschuldige glimlach werken.
Een speciale vermelding is voor de Church on Spilled Blood. De binnenkant is imposant met al zijn mozaïeken en marmer, maar de buitenkant doet het voor mij. Zo hoort een Russische kerk eruit te zien. Met een bakkie koffie in de hand (op strategische punten in de stad staan busjes met een indrukwekkend koffiezetapparaat) en een prima zonnetje kan ik er een flinke tijd naar kijken. In een vest is het door het windje net niet lekker, maar tijdens het lopen is het een soort van warm in een dikke jas.
Mede door de zon (alles is mooier als de zon schijnt) doet de stad me wat denken aan Stockholm, met een vleugje Krakau. En laten die nu hoog in mijn stedenlijstje staan. Snufje Parijs erbij (incl. mensen die ik niet versta). Dankzij mijn ervaringen met hulpvaardige Russen gaat die vergelijking qua botheid niet op. Wat me ook opvalt, is dat er hier best wel veel mooie mensen rondlopen. Niet van die typische ‘Oostblokkoppen’ om het maar zo uit te drukken. Of dat nu de aantrekkingskracht van de stad is of voor Rusland in het algemeen geldt, moet later blijken.

Mijn horloge als wekker, ik moet er nog aan wennen. De halve nacht lig ik op dat ding te kijken, maar uiteindelijk wordt ik wakker 2 minuten voor mijn trein vertrekt. Die ga ik niet meer halen. Een nieuw ticket boeken lukt online niet, dus ga ik het wel op het station kopen. In de metro vind ik vlot mijn weg. De deuren gaan open. Een man in een leren jas maakt aanstalten om naar buiten te gaan. Ik wil hem voor laten gaan, maar hij gebaard dat ik eerst mag en wijst op mijn tas. Ik pas maar net onder de rand van de deur. Ik kijk. Opeens word ik geduwd, de metro in. Tegen de man met de leren jas. Graaiende handen. Mijn portemonnee! Alles zit erin. Ik grijp nog naar de man, kijk of wat in zijn handen heeft. Ze zijn leeg. Mijn zak.. nee! Ik heb hem nog. Adrenaline stroomt. Er volgt een opstootje, ik kan het een beetje volgen. De zakkenrollers worden aangesproken door wat andere mannen, ze zeggen me op dwingende toon dat ik mijn zakken moet nakijken. Ik knik dat ik ‘m nog heb. Mijn hart bonkt. Het is mijn eerste dergelijke ervaring. De mannen staan nog steeds te discussiëren, maar het gaat er rustig aan toe. Ik had geluk. Een ander wellicht minder. Leve strakke zakken! Ik krijg nog een steunbetuigende knik. De deuren gaan open, onze wegen scheiden zich. Zonder dat ik ze fatsoenlijk heb kunnen bedanken.

Geen tijd om stil te staan, er moet een ticket geboekt worden. Dik een half uur is de tijd voor mijn trein vertrekt. Een uur later ben ik aan de beurt. Met behulp van een meisje achter mij schaf ik een ticket aan. Wachten verbroederd. Na wat gesteggel over de verschillende treinen ga ik voor een snelle trein. Ik ben meteen door mijn cash heen. Wat zou de gemiddelde zakkenroller er mee gedaan hebben? Had ik moeten vragen. Dat soort dingen bedenk je ook altijd pas achteraf.
In plaats van een strakke planning (efficiënt enzo) heb ik nu anderhalf uur wachttijd, maar die tijd is altijd van jezelf. Je hoeft niets. Tijd waarin ik wat bijkom, een plan maak. Ik bemerk toegenomen achterdocht. Wantrouwen. Houdt die man mij in de gaten? Zo wil ik niet zijn. Het brengt je nergens. Het aloude ‘laat een kleine groep het niet voor de rest bepalen, dan wel verpesten.’ Als ik mezelf op de rails heb (ba-dum tss) pak ik de trein. Casual, zoals het hoort. Op tijd aanwezig. Een eerste blik op de slaaptreinen, het verschil met de exprestrein is groot. De omroeper verkondigt een topsnelheid van 200 km/u. De trein vertrekt stipt op tijd. Staren naar het landschap. Het uitzicht is bevredigend in zijn eentonigheid, de herfstkleuren rukken op. Hoe groot is dit land? Onvoorstelbaar.