Op weg

Een heel nieuw werelddeel ter verkenning, dat zie ik graag. M´n verzoek om een stoel met meer beenruimte wordt zonder probleem gehonoreerd en dat is het sein voor een voorspoedige reis. Wel één die lang duurt, met een tussenlanding in Madrid. Een dikke 11 uur en 4 films later (dagvlucht, je moet toch wat) arrivieer ik in Lima. Snelle douane, trage bagage. Ik word opgewacht door Carlos, wat ik erg passend vind. Het verkeer is druk, maar niet wilder dan ik elders gezien heb. Het is avond en aangezien ik de klok rond wakker ben is het, ondanks het straatlawaai, geen straf om naar bed te gaan.

Oriënteren, koffie en aansluiting bij een stadstoer, die op de fiets door de wijk Miraflores naar dé bohemian wijk van de stad gaat, Barranca. Een kleine groep met mensen, een hyperactieve gids die zelden stopt met praten en een bescheiden zon maken het tot een geslaagde kennismaking met de stad. Al doende worden we nog gebruikt bij een fotoshoot voor een nieuw drankmerk, wat twee flessen van het spul oplevert. De geur doet me bedanken. De jongens gaan ´s middags surfen en daar kan ik geen nee tegen zeggen.

Lima is enorm, maar de ligging aan de oceaan is briljant. Liggend op m´n board kijk ik tegen de kliffen op waar de stad op gebouwd is. Het water is overigens niet erg warm en de dikte van mijn wetsuit doet me twijfelen, maar we gaan het meemaken. Het valt mee met de roest en het lukt wat golven te pakken, maar waar ik voor vreesde duurt niet al te lang. Ik verga van de kou. Klappertandend over de kiezels strompelen en verwoedde pogingen om warm te worden. Dat lukt pas na een half uur warme douche. Dineren in gezelschap en nog wat slenteren door het park, dat vol met leven is.

Ditmaal gaat de tocht naar downtown Lima, door volle straten duurt de taxirit een uur. De wisseling van de wacht is een pompeuze aangelegenheid, maar de mannen spelen een frisse deun en marcheren dat het een lieve lust is. Het aankijken waard. Wat ronddwalen, lerende over de geschiedenis van Peru en Lima. De kerk is van buiten een plaatje, zo ook van binnen. En dan ga ik de tombes in. Alle botten liggen tegenwoordig keurig gesorteerd, als ware het kunstwerken. Naar de hoeveelheden kan men alleen schatten, verder graven zou alles doen instorten. De terugweg is een busrit. De snelweg is een soort verzonken betonnen strook die door de stad snijdt, en omdat er een aparte busstrook is rijdt het prima door. Dat is niet erg. Haringen in een ton. Lima is zozo, maar heeft zeker aantrekkelijke gedeeltes.

Weer surfen en het gaat nog een tandje beter. Ik ben iets beter voorbereid dan gisteren door m´n vest mee te nemen, maar het is nog geen feest. Op zoek naar eten wordt me drugs aangeboden, en voor deze keer bedank ik. Niet veel verder staat een undercover agent (met een kogelvrij vest onder z´n trui uitpuilend), klaar om geïnteresseerden onder zijn hoede te nemen. Een typische manier om mensen te pakken als je het mij vraagt.

Na een korte nacht pak ik een taxi om naar het busstation te gaan. Met grote vaardigheid (of is het doodsverachting) manoevreert mijn chauffeur overal tussendoor. De klassieke film-snelwegachtervolging moet wel zijn grote voorbeeld zijn. Binnen 100 meter 4 banen naar links en weer 3 naar rechts is volkomen normaal. Over de op- of afrit inhalen? Waarom niet. Wel rijdt hij me voor het gemak naar de verkeerde locatie, dus in zo mogelijk nog hogere versnelling wordt de rit vervolgd. Ik hou 4 minuten over en word net omgeroepen. Timing. De bus is erg luxe en ik dommel me door de rit heen. Ik bevind me in Paracas, en de zon hoeft zich hier niet door smog te worstelen. Al gauw kom ik erachter dat surfen hier niet kan. Oh. Kitesurfen wel. Hm. Brandstof om te denken. Paracas is een bescheiden vissersdorp, met anderhalve straat, die barst van de restaurantjes. De traditionele rauwe vis smaakt me erg goed. En als hoofdgerecht: vis. Goed eten. Die avond heb ik een hoop slaap in te halen en dat lukt me wonderbaarlijk goed.

Dan eens beginnen met kitesurfen. Eerst een kleine kite, om de techniek te leren kennen. Wat een trekkracht voor zo´n bescheiden maat. Als ik het een beetje doorheb is de volgende discipline aan de beurt, het board. In een speciaal gebouwd zwembad word ik door middel van een kabel door het water getrokken. Vallen en opstaan, maar na een tijdje lukt het heel aardig om heen en weer te boarden. Terug naar het strand, voor een grote-mensen-kite. Ziet er flitsender uit, maar de techniek blijft hetzelfde en al gauw huppel-spring ik van links naar rechts en terug over het strand. Volgende oefening, mezelf liggend op m´n rug lanceren en de kite onder controle houden. En dan is de tijd op. Nou vooruit, nog heel even in het water proberen. En jammerlijk falen. Het is te veel, te snel. De twee dingen, en kite én board coördineren gaat ´m niet worden en als ik de kite zo hard crash dat er een touw losschiet is het meteen klaar. Daar baal ik van, maar het schema laat een 2e dag niet toe. Moe en niet geheel voldaan.

Volgende bus, naar Nasca. Opgepikt, wachten, taxi, wachten. Ik kijk een documentaire die informeert over de volken die hier leefden en de vermoedelijk reden van het creëren van hetgeen ik zo ga bekijken, de Nazca Lijnen. Vliegen, en is een ramp. Ik heb geen idee waar het aan ligt, maar mijn gestel trekt de bewegingen van het vliegtuig maar net aan. Om zowel de passagiers aan de linker- als aan de rechterkant goed zicht op de figuren te geven draait de piloot enthousiast z´n bochten en dat bevalt me zeer matig. Zonde van de ervaring, want de figuren fascineren me enorm. En de woestijn op zich is ook wat blikken waard. Sinds het vertrek uit Lima is het landschap een grote vlakte, alleen doorbroken door een eenzame oase of valleien die hun groen danken aan intensieve irrigatie. Weer met beide bibberige benen op de grond knap ik vlug op. Het wachten is op de nachtbus, wat ik gelukkig doe in goed gezelschap.