Culinair China

Het omwisselen van het onderstel maakt de trein geschikt om verder te rijden na de grens. Het ochtendlicht toont China’s tunnels en bergen, na een hele dag van droge Mongoolse steppen. Ik voel me erg internationaal als ik zonder enige moeite de metro bereis, maar eigenlijk zit hem dat in de eenvoud en duidelijkheid van het systeem. Tatu, huisFin, is al enige dagen in Beijing en we spreken af met een groep te dineren. Hotpot, een grote pan kokend water in het midden van de tafel. Een soort gourmetten zonder de luchtjes en vette lampen. De koelkasten zijn gevuld met allerlei delicatessen. Varkenshersens? Dat vraagt erom gegeten te worden. Smaak? Niet over twisten. Wel even de aderen eraf peuteren met een satéstokje.

Beijing bevalt goed, ik doe niet echt iets toeristisch (in de zin van dingen bekijken), maar snuif cultuur op. En schone lucht. De stad ligt er goed bij deze dagen, de Apec conventie (iets met economische groei en samenwerking) is in volle gang. Daarom is het noordelijk industriegebied gesloten en is er een vakantie ingelast. En in vakanties wordt er verwacht dat je familie opzoekt buiten BJ. Resultaat: de schoonste lucht en rustigste stad in jaren tijd. Rondslenteren. En meer culinair geneuzel; de befaamde eend staat op het menu. In de saus dopen, wat onnoembaar spul erbij, in een pannenkoekje vouwen. Afschuwelijk lekker. Z’n huidje in de suiker dopen, smelt op de tong. Over tongen gesproken.. dat schijnt het smakelijkste stukje te zijn. En eenden- en varkenshersens smaken vrijwel identiek. Nomnomnom.

Als rechtschapen Hollander moet er natuurlijk door de straten van BJ worden gefietst. Het begin is rustig. Even de verkeersregels ontdekken, daar is niet al te lang voor nodig. Verkeerslichten zijn te beschouwen als richtlijnen en gelden niet voor fietsers. Of voetgangers. Of taxi’s. Toeteren is een communicatiemiddel, de manier waarop betekent ‘ik kom eraan’, of ‘maak eens wat ruimte’. Al snel is het zigzaggen tussen medeweggebruikers. Bij het Zomerpaleis toch de toerist uithangen. Tussen de vele Chinezen voel ik me op zijn tijd een attractie, mensen staren, stoten elkaar aan. Een meisje komt naar me toe met de vraag of ze een selfie met mij mag maken, veel anderen nemen de moeite van het vragen niet. Mijn scrupules om andere mensen ongegeneerd op de foto te zetten zijn niet moeilijk opzij te zetten.

De Chinese onverschilligheid ten opzichte van privacy komt goed tot uiting in de trein. Zes bedden per coupé (hok), in totaal 66 personen in een wagon. De deur van de wc wordt niet afgesloten bij stations en er wordt gerookt bij de deuren. Ik heb weinig contact met mijn medepassagiers, hooguit een nieuwsgierige blik. Als ik iets probeer te delen wordt het niet aangenomen. Het landschap boeit niet echt, af en toe kijk ik, hopend op een stukje ongecultiveerd land. Het contrast met Mongolië is groot. Mensen eten vroeg, om zes uur is het donker. Het lukt me een paar woorden uit te wisselen met mensen, maar niemand spreekt Engels. En ik geen Chinees. De trein komt ruim een uur te laat aan op bestemming, ik denk aan een tijdsverschil. Nee. In heel China geldt de BJ tijd, het is een gevalletje ouderwetse vertraging.

Ik bevind me in Chengdu, zelfverklaard Pandahoofdstad. En ik heb een afspraak. Ditmaal slaap ik niet in een hostel, maar bij iemand thuis. Via Couchsurfing (CS) kunnen mensen een ‘bank’ beschikbaar stellen aan reizigers. Dat kan een matje op de vloer zijn of een bed. Het is een uitstekende manier om een plaats met behulp van lokale mensen te leren kennen. Bin pikt me op van een busstation in de buurt van zijn appartement en al gauw lopen we een hofje in. Hij woont samen met zijn vrouw Qiqi en omdat zij hoogzwanger is, zijn haar ouders en zijn moeder ingetrokken om een handje te helpen. Ik heb mijn eigen slaapkamer, de douche is warm en er is wifi. Wat heeft een backpacker nog meer nodig? En moeder kan ook nog eens uitstekend koken!

Bin stelt een mooie route samen door alle plaatsten in het Chinees op te schrijven, en door het briefje onder menig Chinese neus te duwen vind ik mijn weg. Ik bezoek een aantal parken en kijk mijn ogen uit. Chengdu staat bekend om zijn relaxte manier van leven en dat is hier goed te zien. Mensen beoefenen Tai chi, of dansen op verschillende soorten muziek. Oude paartjes staan te walsen, jongeren staan te swingen. En visa versa. Mensen genieten volop van hetgene wat ze doen. De ene man staat achteloos met een zwaard te zwaaien, de ander in opperste concentratie met zijn wandelstok. Op de terrassen van de theehuizen speelt men spelletjes, inclusief inzet. Beide partijen zijn nieuwsgierig naar elkaar, ik maak foto’s, zij staren. En altijd wordt een glimlach beantwoord met een glimlach.