De Gobi

Ah.. Russische bureaucratie. De minibus wordt aangehouden, niemand weet waarom. Of wel, eigenlijk. Agenten verdienen niet veel. Aan het begin van de rit zijn we het erover eens dat, het hier het veiligst is om je gordel te dragen. Een man schuift de deur open en stelt wat vragen, maar ons gezelschap bestaat uit niet-Russen. Hij laat het erbij. De vrouw herhaalt haar vragen, steeds iets luider, met hetzelfde resultaat. Geen. Een uur later rijden we verder, met een boete van enkele euro per persoon. Voor het niet dragen van onze gordel. Onze chauffeur, toch al niet de vrolijkste, zet de kachel op standje maximaal om het door ons veroorzaakte ongemak.

Het oversteken van de grens doe ik per trein, een luxe exemplaar. Slechts vier bedden in een afgesloten coupé, bedden die meeveren met je gewicht en zelfs over de lengte mag ik niet klagen. Eén enkele wagon, alleen gebruikt voor internationale reizigers. Hoewel ons aantal op twee handen te tellen is, heeft men vele uren nodig om ons door te lichten. Of wat ze dan ook doen in die tijd. Aan Mongoolse kant lopen de dingen iets vlotter. Weer mensen in uniform, die niet onvriendelijk om paspoorten vragen. Zelfde (Duitse) merk hond als aan Russische zijde. Formulieren invullen. Stempel. Wat uren slapen voor aankomst in Ulaanbatar, hoofdstad van Mongolië. Hoewel de dag nog amper is begonnen, is de ontvangst in het hostel allerhartelijkst. Het wordt gerund door een familie. Gerimpeld gezicht, kromme houding, maar immer kwiek zorgt grootmama voor de gasten. Koffie? Thee? Melk erin?

Het lukt me niet om hoogte te krijgen van de stad. Een volk van nomaden. Ergens ziet het er hier vluchtig uit, alsof men elk moment weer kan vertrekken naar elders. Dat het er niet toe doet hoe bepaalde zaken tonen. De toenemende bouw van moderne architectuur spreekt dat tegen. De metselaar die zijn stenen aan een touw drie etages omhoog trekt. Gezien de stapel stenen die beneden ligt is het niet verwonderlijk dat hij op zondag bezig is. Een man met één been die met een houten pas zijn krukken zwaait. Auto’s die zich langs elkaar wringen. Overdag een stad als er zoveel zijn. In de avond lijkt gelijk met de toenemende duisternis de donkere kant van haar bewoners te verschijnen. Alcohol is vooral in steden een welbekend probleem.

Erg lang om er over na te denken krijg ik niet, de bus brengt me in zuidelijke richting. Er worden allemaal nummers van nationale komaf gedraaid, begeleid door videoclips. Om mij heen zingen mensen zachtjes mee. Terugkerende aspecten in de clips zijn het Mongoolse landschap, de dieren, de kleding en de huizen. Erg traditioneel allemaal. Ik vraag me af of een manier om de nationale trots een boost te geven, na de sombere Sovjetperiode. Na een nacht in een afgetakeld hotel (ik bespaar mezelf een douchepoging) pikt een gids het gezelschap waarin ik me bevind op. Het asfalt verlatend rijden we het niets in. Voortdurend spatten steentjes op tegen het busje van Russische makelij, type redelijk betrouwbaar en redelijk oncomfortabel. Chauffeur Eggie kiest zijn weg zonder twijfel, maar hoe hij het zonder bewegwijzering doet is me een raadsel.

Veel kuddes paarden en kamelen op niemandsland, later blijkt dat ze allemaal eigendom zijn. In enkele dagen maak ik kennis met de diversiteit van de Gobi-woestijn. Uitgestrekt, ruwe vlaktes, inclusief tumbleweed. Donkerroodgekleurde canyons. Een bos van de taaist denkbare bomen, midden op een zandvlakte. Immense zandduinen, zo ver het zicht rijkt. De zonsondergangen.. ’s Nachts koelt het flink af, maar de ger’s (tenten) waarin wordt geslapen bevatten dikke dekens en vaak een kachel. Knusheid ten top. De lengte van de dekens vormen een uitstekend middel tegen warme voeten. Tanden poetsen met de wind mee, onder een donkere hemel met een duidelijk zichtbare Melkweg. Mongools eten bestaat veelal uit groenten en noedels, rijst, aardappelen en groente. Vlees, melk, geitenproducten. Men doucht regelmatig. Eén keer per week. Ik dompel me geheel onder in de manier van leven en begin steeds Mongoolser te ruiken.

Het schip van de woestijn, mijn eerste keer op zo een met twee bulten. De kamelenman rijdt voorop en zingt luidkeels en vals een liedje. Het doet erg authentiek aan, tot ik de oortjes van zijn mp3-speler bespeur. Meer muziek, nu in het busje. Enkele herken ik van de eerdere busrit. Zijn vroegere werk was beter. Met een yoghurtijsje op de achterbank, soms voelt het als een schoolreisje. Daar! Een kudde wilde antilopen, op de vlakte. Eggie mag graag sportief rijden en met een grote grijns zet hij de achtervolging in. Wat lichaamsbeweging is gezond. Ik probeer te schieten. Houdt je camera maar eens stil met al die hobbels.