Meer eten

Qiqi’s ouders hebben nog niet eerder een echte westerling meegemaakt en vooral moeder vindt mij behoorlijk interessant. Menig moment wordt op foto en film vastgelegd. Wanneer de familie naar de markt gaat ben ik er als de kippen bij. Moeder leidt. Ze kijkt, keurt en koopt. Ik ben twee koppen groter, maar voel me alsnog het kleine jongetje. Ze steekt me van alles toe om te proberen. Ik proef. Ze koopt een soort knol voor me. Ik eet. Vader draagt de tas met inkopen. Nadat moeder mij naar de ingang van de metro heeft begeleid ga ik alleen verder. Later die dag koop ik babykleren. Een onbeholpen tekening met een poppetje met een baby in de buik maakt duidelijk dat hoe groot de set moet zijn. En als ik wat eten haal kost het me niet bijzonder veel moeite aan te geven dat ik het niet te pittig wil. Hoezo, ik spreek geen Chinees?

Gewapend met de kleren en een bosje bloemen bedank ik voor de gastvrijheid. Ze doen hier niet zo veel aan bloemen en de waardering is groot. Een vaas vinden valt echter niet mee. Diverse glazen later heb ik een hit. Komt m’n bloemschikkunde toch van pas. De keuken is moeder haar domein. Ik steek een handje toe. Er staan verse dumplings (deegballlen met vulling) op het menu. Als ik de slag van de eenvoudige versie onder de knie heb, pakt moeder uit. De ene vouwmanier is nog mooier dan de andere. En moeilijker. Ik pas. Terloops verneem ik dat de familie een klein restaurant hield in een andere provincie. Daar wonen vader en moeder nog steeds. Nu ze met pensioen zijn willen ze graag naar het buitenland, maar dat is niet toegestaan als je in de desbetreffende provincie woont. Verhuizen zou een lager pensioen betekenen, ze zijn min of meer gebonden aan China.

Mijn verblijf en de gesprekken met de familie zijn een waardevolle ervaring en bedank hen hartelijk. Ik raak aan de praat met een gepensioneerde man die Duits geeft aan Chinese studenten en volg hem door de stad. Hij is gefascineerd door bouwstijlen en leidt me naar nieuw opgetrokken flats die dienst moeten gaan doen als financieel centrum. We doen een gigantisch winkelcentrum aan, het is zo groot dat het een tropische zwemparadijs huisvest. Niet echt een manier waarop ik zelf een stad zou verkennen, maar het heeft wel wat. Ohja. De toerist uithangen. Die WNF-logo’s, die zijn best tof. Vooral als ze bewegen, wat voornamelijk tijdens het eten is. De bamboe is niet aan te slepen. Alhoewel de voorplantingsvooruitzichten van panda’s niet echt als succesvol bekend staan, bevat de kinderkamer een stuk of acht kleine zwart / witte wollige hoopjes. Vet schattig.

Als de Chinezen voor het eerst een westers restaurant binnengaan zien ze bestek klaarliggen. ‘Waarom liggen er wapens op tafel’, vragen elkaar verbaasd. Het is een grap uit een gedateerde film, maar humor bevat vaak een kern van waarheid. Men zegt dat wanneer je honger hebt je snel genoeg met stokjes leert eten. En inderdaad, mijn techniek gaat met sprongen vooruit. Veel groenten, vlees, noedels, rijst. ‘Chinezen eten alles met vier poten, behalve stoelen en tafels’ luidt het gezegde. Eet er veel volk bij een tentje of straatkraampje, doe ik vrolijk mee. Om tempels zijn straten in een oude stijl (na)gebouwd, en het barst er van de kraampjes met allerlei zooi; souvenirs en rariteiten. De verkoopster vertelt dat het de poot van een tijger is die doodgevroren is. Mja. Doodgevroren. Maak dat de tijger wijs. In China geeft men weinig om persoonlijke ruimte en welzijn van mensen, laat staan om die van dieren.

Bij het kopen van mijn ticket blijken de hardsleepers uitverkocht te zijn, dus reis ik luxe. Mijn coupégenoot is een militair, dankzij de vertaalapp op zijn telefoon kunnen we een soort gesprekje voeren. Hij laat me weten dat het Chinese leger voor vrede staat en dat hij daar hetzelfde over denkt. Dat is goed. Denk ik. Ik begin niet over Tibet. De trein moet vaak wachten op voorbij schietende expresstreinen. De wagons schudden zachtjes heen en weer door de luchtverplaatsing. Ideale omstandigheden om wat te lezen. Naar buiten staren. Een bergachtige en begroeide omgeving, groene, de traag stromende rivier. Heerlijk, dat treinleven.

Een nieuwe plaats, een nieuwe omgeving. Karstbergen. Ik ga naar een dorpje dat midden in dit typische landschap ligt, Yangshuo. Best afgelegen. En bekend, omdat de afbeelding op een briefje van 20 Yuan hier te vinden is. En omdat lang niet alle Chinezen het land uit mogen, betekent dat een hoop gidsen met zo’n fladderend vlaggetje, gevolgd door een groep landgenoten. En ook westerse toeristen zijn hier veelvuldig te spotten, zelfs meer dan in een grote stad als Beijing. De lokale horeca heeft zich daar uitstekend op aangepast; steakhouses, biergartens en pizzeria’s slaan je om de oren. Er is een patatje oorlog te krijgen voor de liefhebber. Mijn voorkeur gaat uit naar niet-westers eten. Van alles proevend en etend wil ik wel eens weten hoe zo’n Chinese maaltijd in elkaar steekt. Snuffelen op de markt blijft fascinerend. Groenten, fruit, zo veel diverse dingen. En vlees. Vers vlees. Hokken vol met kippen en ander gevogelte, konijnen. Katten. Honden. Ik heb zelden zo'n berusting gezien.