Laatste gesprekken

Prioriteiten; eten, goede koffie. In zachte kussen bij het zwembad, het moment van De Douche nog heel even rekkend. Twee dagen praktisch niets uitvoeren, vooruit, een duik in het genoemde zwembad. Een taxi haalt ons keurig op en levert ons af bij de shuttlebus. Ongeveer twee rijden naar de grens, waarin Pat vrienden wordt met een groep dames die met hun kerkgroep op stap zijn. De overgang duurt een uur en dan is het nog zo’n 2,5 uur. Uren die ik op mijn gemak doorbreng met naar buiten staren, onder genot van muziek. Het Afrikaanse landschap verveelt niet. Richting het einde van de rit meng ik me in de gesprekken. Telefoonnummers worden uitgewisseld. Zwaaien en nog een tijd filerijden door de stad. Lunchen en nog een flinke rit met de volgende taxi. We stijgen, er is meer groen en de al laagstaande zon doet het meer schitteren.

De nacht brengen we door in een inwisselbaar verblijf in Naivasha, na het ontbijt bevestigen we de gisteren gemaakte halve afspraak met een stel Denen om een taxi te delen naar Fisherman’s Camp, een camping ten zuiden van het meer. Genoeg in tenten geslapen, het besluit valt op een cabin. Op de mountainbike vertrekken we naar Hell’s Gate NP. Stukje openbare weg, water inslaan en afslaan naar de zandwegen. Om ons heen rijzen de zandstenen wanden van de canyon, ze liggen ruim uit elkaar. Groen, en het barst van de dieren. Zebra’s, gazelles, impala’s, wrattenzwijnen, buffels, op de fiets ertussendoor rijden voelt toch net even anders dan ze vanuit een auto zien. Gigantische gieren cirkelen statig boven een bepaalde plek. We stallen de fietsen bij de ingang van de kloof, wuiven een gids af en gaan op ontdekking.

Er zijn net een paar bussen met schoolmeisjes aangekomen, een hoop gestaar en gefluister. Mijn ‘hallo’ wordt in koor beantwoord. De weg vinden is niet zo moeilijk als ons werd voorgehouden (volg de ontelbare voetstappen van mensen die je voor zijn gegaan) en we beleven een goede tijd met klimmen en klauteren door de wisselend brede en smalle kloof. Als we echt niet meer verantwoord verder kunnen keren we om. Nog even pittig fietsen en dan een welverdiende snack bij het restaurant van onze idyllische camping. Aan het meer. Hoge bomen overal. Uitgestrekt stuk grond. Verschillende soorten apen die rondstruinen. Een hek dat ’s nachts onder stroom staat ter bescherming van de nijlpaarden. Soort van warme douche.

Taxi 1 arriveert, zet zijn motor uit en krijgt hem met geen mogelijkheid meer aan. Taxi 2 heeft meer geluk. Hobbelen en bobbelen naar Mt. Longonot, een krater niet al te ver van onze locatie. Mooie vergezichten, ondanks het wat heiig is. Nog best wat hoogteverschil, en steile passages. En erg stoffig. We zijn ongeveer 5 uur zoet. De taxi is alt die tijd blijven wachten, de chauffeur heeft de tijd doorgebracht met dutten, een gesprekje hier of daar. Hij heeft ze weer verdiend voor vandaag.

In het kader van de ‘via via kennissen’, hebben we een afspraak met iemand die hier als jaren bij een rozenkwekerij werkt. Een lokaal busje vervoert. Het barst hier van de kwekerijen en veel daarvan zijn Nederlands eigendom. We krijgen een rondleiding en horen een hoop over de wat afwijkende manier van werken. Ook de schaal waarop alles gebeurd is net even anders (lees: 70 hectare, 1300 man personeel). Op aanraden bezoeken we een bistro voor de lunch, het wild loopt overal rond in deze omgeving. Terug zoals gekomen (misschien net wat meer of minder ruimte). Dankzij reserveringen moeten we nog voor een nacht verkassen, maar het volgende camp heeft gewoon plaats.

Vandaag hoeven we niet zoveel, op zich lekker en toch ook wat frustrerend. Zal de Europese inslag zijn. Je ziet hier, waar je ook bent, altijd en overal wel mensen langs de weg, van allerlei slag. Lopend, heel vaak langs een langer rechte weg zonder een voor de observeerder duidelijk einddoel. Jongens, vaak een kudde onder hun hoedde. Of in hun ritueel naar mannelijkheid, met wit geschilderde gezichten en traditionele kleding. Schoolkinderen. Mannen, vrouwen, oud, jong, op weg naar waar dan ook. Ze staan, zitten of liggen in de berm, alleen, in groepjes, al dan niet pratend, of slapend. Niet voor te stellen. Tijd is beperkt, tijd moet je benutten. Denk ik. Één dag van dit is genoeg.

De avond gaan we mee naar de rugby, wat een soort expatsamenkomst blijkt te zijn. Er is ons alleen niet gezegd dat we mee kunnen doen, dus de spijkerbroeken dwingen ons in de toeschouwerrol. Schitterend stukje natuur, de gnoes, zebra’s en giraffen zijn nooit ver weg. Het wordt snel donker, de spelers stoppen en komen samen bij het ‘clubgebouw’. Er is prima eten in een bescheiden buffetvorm, we zitten relaxed op het balkon te praten. Later begeven we ons naar het vuur en zo hebben we een authentieke Afrikaanse avond.

We kunnen meeliften met een stel meiden dat ergens afgegooid wordt op een kruispunt richting Nairobi, en de chauffeur is niet te beroerd ons in de stad af te zetten. De dames die we eerder in de shuttle van Arusha naar Nairobi ontmoetten wonen vlakbij het vliegveld en één van hen heeft ons uitgenodigd om langs te komen als we terugvliegen. Dochter June haalt ons op bij een benzinestation en brengt ons naar mama Leia. Ze ontvangt ons met alle egards, we worden er verlegen van. Op het menu een klassiek maasaigerecht; maisdeeg met spinazie en rundvlees stoofpot. Dat eten we uiteraard met de hand. Daarna praten we, over van alles en nog wat. Het is eindeloos boeiend om op deze manier te weten te komen hoe men hier over zaken denkt, zowel nationaal als internationaal. Verandering vindt overal plaats. Mama Leia houdt de tijd scherp in de gaten, en de dames brengen ons gezamenlijk naar het vliegveld. De ontmoeting is een perfect afsluiter.