De beklimming II

Een korte etappe voor vandaag, in de ochtend is het rustig aan doen. Een bescheiden zonnetje is een traktatie. Instantkoffie, het kieskeurige voorbij. De grootste uitdaging is een steile klim, de grootste frustratie de ophoping van klimmers. Onze snelheid ligt hoger en we zijn de hele tijd aan het passeren, als het past. Ook het laatste stuk is weer steil en we komen aan op 4000m. Tijdens de lunchtijd stoppen we ons helemaal vol met pasta, die we klaar gemaakt zien worden in de keukentent, waar het lekker warm is. De rest van de dag is passief, is er amper ruimte voor het diner, wat ons een standje van Oforo oplevert. Wel goed eten jongens, en blijven drinken. Braaf knikken, ik sla nog maar eens een digitale bladzijde om van mijn boek.

Ook de voorlaatste ronde is niet heel spannend, met weer een rustig begin. Al de tijd lopen we boven de bewolking, de top is deze ochtend kraakhelder, de sneeuw weerkaatst. We starten zo’n beetje als laatste en de inhaalslag begint, we pushen Oforo behoorlijk en hij trekt het niet. Assistent-gids Benjamin neemt over. Ondertussen lopen we weer in de wolken en de temperatuur daalt hard. Het kamp is nog niet klaar. Veel lagen aan, warm proberen te blijven. We bevinden ons op 4700m, hoofd, lijf en leden gaan goed, verbazingwekkend goed. Zou niet gek zijn als dat zo blijft. Rondje kamp, dat over de bergkam verspreid ligt, met flinke hoogteverschillen. Buiten adem naar het wc-gebouw. Eten, nog vroeger dan normaal en naar bed, terwijl het nog licht is. Slapen valt niet mee.

Om 23:00 gaat de wekker, kleden tegen de kou, een laatste uitrustingcheck. Thee en koekjes in de eettent, wachten op Oforo en Benjamin. Stipt 23:58 gaan we op pad, het is koud maar er is geen wind te voelen. De melkweg licht helder op en in de verte zijn de lampjes te zien van mensen die eerder vertrokken zijn. Ben leidt, Oforo is sluitpost. We hebben een goed tempo, de adem is onder controle en de kleding afdoende op het moment. Al gauw halen we de eerste mensen in en dat blijven we doen. Toch een groot voordeel met zo’n privétoer, geen rekening hoeven houden met een groep. Af en toe houden we een koek- en zopiemoment en tussendoor is het makkelijk drinken met onze camelbag. Dat moet ook wel, want het water in de slang bevriest razendsnel, hoe hoger we komen, hoe sneller. Telkens moet ik veel moeite doen om weer water aan te zuigen, en raak ik er van buiten adem. Het wordt steeds kouder.

Hoewel de stops nodig zijn om te eten koel ik razendsnel af. Elke keer is het weer in het ritme komen. Er schijnen geen lampjes meer boven ons, we hebben iedereen ingehaald, het gaat lekker. Geen enkele last van hoogteziekte zoals gevreesd, de combinatie veel drinken en eten en tijd voor acclimatisatie is een succes. Dat betekent geen moeiteloze klim, we naderen de sneeuw en m’n voeten zijn ijsklompjes, met heel veel bewegen en knijpen weet ik gevoel in mijn handen te houden. Voorzichtig zoeken we onze weg over het gladde pad. De wind neemt toe, er zijn bijna geen plekken waar luwte is. We houden een laatste stop. In trance lopen, soms ben ik gewoon even weg en moet ik mezelf bij de les roepen. De wind huilt, snijdt dwars door alles heen. Achter een ophoping van sneeuw lopen scheelt al, brengt al verlichting, maar daarna krijg ik weer een klap in mijn gezicht. Omhoog kijken brengt niet zoveel, het is nog te donker om te zien hoe ver het nog is. Lopen. Ademen. Drinken lukt niet meer, het water is bevroren. Ik kijk alleen waar ik m’n voeten moet neerzetten. En dan zijn we er.

In het pikkedonker. We zijn te snel. In plaats van in 7 uur bereiken we de Uhuru top in 4:40. Foto’s maken valt niet mee, handschoenen uitdoen is niet erg aantrekkelijk. En dan.. terug. Naar beneden is, zeker over de gladde stukken, een grotere uitdaging dan omhoog. Na verloop van tijd komen we de eerstvolgende klimmers tegen. Grauwe gezichten, uitputting en koud doen zich gelden. Ik heb me ook wel eens beter gevoeld. Veel later komen we nog steeds mensen tegen, en ik vraag me af of ze het gaan halen. De combinatie korte nacht, inspanning en kou wegen, onze pauzes worden langer en zitten dichter op elkaar. De zon komt op en werpt de eerste stralen op de wolkendeken die zich strekt zo ver het oog reikt. Onvoorstelbaar, zo uit de wind, dat het zo koud was, lagen kunnen uit. Een lange stoffige weg en we zien ons kamp opdoemen.

Daar krijgen we applaus en knuffels van onze crew, een sapje voor de energie. Uitgeput ploffen we op onze slaapzak, het is 8:30. De brunch is welkom, veel drinken om de opkomende hoofdpijn de baas te blijven. We moeten nog even, ondanks de al verrichte arbeid. Van mijn tijdsbeleving is helemaal niets over. Een lange afdaling volgt, onze dragers breken af en halen ons traditiegetrouw in. Ik ben te moe om me er aan te storen. Aan het begin van de middag, wat heeft het lang geduurd, komen we aan in een modderig kamp. Weer in de wolken, alles druipt. Ik kan geen chocoladereep of zoete snack meer zien, gelukkig zijn er popcorn en nootjes. Wat een dag, meer dan 12 uur lopen. Zittend lezend val ik zowat in slaap, eten en plat. Als een blok.

Ruim 12 uur later slapen, een prestatie op zich. Het dalen zorgt voor stijve benen. Goed ontbijten, de laatste ronde. Als een drager zo snel gaan we naar beneden, we zijn zo bij de gate. Nat, want al die tijd hebben we door een druppelende jungle gelopen. Uitschrijven bij de registratie, een certificaat voor de moeite. Ons vervoer redt de modderige helling niet, dat kleine stukje kan er ook nog wel bij. Het wachten is voor één keer op onze dragers. Het salarissysteem in Tanzania is voor een flink deel op fooien gebaseerd zoals ons uitgebreid is medegedeeld. Met behulp van Oforo hebben we iedereen zijn deel toegekend en we geven hem een lijstje en het bedrag, de jongens zitten allemaal al in het busje te wachten. Zo gemakkelijk komen we er niet vanaf, hij roept iedereen naar buiten en geeft aan dat we een woordje mogen doen. Eh.. nou.. bedankt hè.. voor de goede zorgen en zo.. applaus voor jezelf. Om het geheel nog net wat gênanter te maken haalt Oforo hen één voor één naar voren om het geld te overhandigen. Iedereen geeft ons een hand. Ja, ja, graag gedaan. Zullen we gaan? Nog wat uren opgepropt zitten in het busje en dan voorzichtig uitstappen. Laatste handjes en omhelzingen en dan staan we opeens in een schone en luxe omgeving.