De beklimming

Klaar met rijden, de meeste tijd van de afgelopen dagen is schuddend en stuiterend doorgebracht op ongeplaveide wegen dat breekt op na zoveel tijd. Het hotel staat in het centrum van Arusha, maar dat blijkt alleen uit de kaart. Er bestaat niet zoiets als een centrum. En na wat rondlopen kan ik stellen dat de stad ook niets voorstelt. Geen historie, geen samenhang, buiten wat groen om lelijk, vies. Wat te drinken hebben ze hier wel en eten vinden lukt ook. Terug in het hotel zit onze gids, die daar al 3 uur zit te wachten, terwijl we zo ons best gedaan hebben om iemand van de organisatie te contacten. Kort praatje, afspraak maken voor morgen, een vrij nutteloze ontmoeting.

Onze gids heet Oforo en is een al wat oudere man. Gerimpeld gezicht, tenger postuur, niet al te groot en een handdruk als een bankschroef. De uitrustingen zijn in orde, de briefing is kort en krachtig (en het Engels niet optimaal) en we gaan onze dag in zonder al te veel verplichtingen. Boodschappen doen is eenvoudig, in de straat zitten allemaal ‘groothandel’ en de snickers zijn per doos te koop. De nootjes zijn lastiger, er wordt ons een royale winstmarge gerekend als we naar de prijs informeren. Geduldig herhalen dat we van de koop afzien is tegen dovemansoren en er wordt ons uiteindelijk een welgemeende ‘fuck you’ toegebeten. En ik wilde nog wel kunnen zeggen dat de bewoners allemaal zo vriendelijk zijn, zo licht in het leven staan. Vind ik precies die ene die daar niet onder valt. Verderop vinden we wel een normale prijs. Indisch eten, goed spul. Tas definitief inpakken, een vleugje warme douche en een bed.

We mogen. Men houdt het Afrikaans kwartiertje aan en het is nog enkele uren rijden tot Machame gate. Inschrijven, foto bij het bord. En dan wachten. Een drager mag maximaal 20kg bedrijfskilo’s dragen, daarbij komt nog zijn persoonlijke uitrusting. Iedereen wegen, iedereen inschrijven. We zitten op 1800m hoogte en het wolkenpak is dicht. Wanneer we beginnen met lopen is dat nog steeds zo en het blijft zo. Oforo is geen echte prater, het voornaamste commentaar is ‘pole pole’, oftewel, rustig aan. En met rustig bedoelt hij vooral langzaam. Dat valt nog niet mee moet ik zeggen, het is niet eens (alleen) onwil, mijn benen zijn ook wat langer. De hele tijd inhouden loopt belabberd. Houdt je bezig, ‘de slag om het tempo’. Heel geleidelijk opvoeren werkt zo nu en dan. Het kamp ligt op 3000m, onze dragers zijn al druk bezig op te bouwen. Naast onze gids is er een assistent-gids, een kok en 9 (negen) dragers. Je kunt je afvragen. Onze slaaptent wordt opgebouwd. Onze eettent. De keukentent. Tafel, stoelen, kleedje voor over de tafel. De thee wordt opgediend, popcorn erbij. Het voelt wat overdadig.

Het kamp ligt in de wolken, de omgeving is dezelfde soort jungle als bij vertrek. Alles is lichtelijk vochtig, lezen in de eettent. Diner; soep vooraf, hoofd, fruit na. Thee. Slapen.
Weer keurige bediening bij het ontbijt. Vandaag begint Oforo voorop en die plaatst staat hij niet meer af. Het hele kamp begint zo’n beetje rond dezelfde tijd te lopen en af en toe zijn er opstoppingen. De dragers halen ons voortdurend in, andere toeristen lopen we wel voorbij. Lunchstop, nog steeds in de wolken. Bijna bij het volgende kamp, opeens is er zicht. Zicht op een blauwe lucht en een witte top. Hij is al best dichtbij. En zo is er zon. Hoewel het hoogseizoen nog niet is begonnen is er al sprake van een flink kamp. Onze tent staat alweer, warm waswater wordt gebracht. We hoeven alleen maar te lopen, te eten en te slapen. En heel veel drinken. Rondje, foto. Lezen. We zijn op 3700m en alles gaat prima. Er klinkt gezang, een groep dragers maakt er een feestje van. Voorstelronde aan onze voltallige crew, in het dagelijks kampleven maken we er maar enkele mee; ober Saidi, kok Joshua en onze gidsen. Deze lopen met ons mee, de rest bouwt af als wij vertrekken, rent ons voorbij en bouwt op voor wij er zijn. Verder houden ze het voornamelijk bij het eigen.

Nu we boven de wolken zitten is de flora veel ruiger en spaarzamer, het stof gedijd. De kraaien zijn drie keer zo groot als thuis. Onze meegebrachte nootjes worden geroosterd en naast de popcorn opgediend. Zo gauw de zon verdwijnt daalt de temperatuur fors en het valt niet mee om warm te blijven. In de tent gaat het nog. De sterrenhemel is om in te lijsten. De grond is hard en de matten dun, op de zij liggen gaat voor een half uur, uur max, voordat ik wakker wordt en wel móet gaan verliggen. Een hele operatie, alle warmhoud lagen zorgvuldig rangschikkend. De ligtijd op de andere zij is niet genoeg om te herstellen, laatste redmiddel is op de rug, en zelfs dat begint oncomfortabel te voelen. Hopen dat ik genoeg aan heb om niet wakker te worden van de kou.

Helemaal lukken doet dat niet, maar als je er vroeg genoeg in ligt blijft er genoeg slaaptijd over. Oforo heeft ons kennelijk fit genoeg beoordeeld, we maken redelijk tempo. Hij leert ons ook wat nuttige frasen, waarvan ‘mambo poa kichizi kama ndizi’ (ik ben zo cool als een banaan) uitgroeit tot grote favoriet. Succes gegarandeerd. Omhoog naar 4600m en dalen naar 3900m, alles ter acclimatisatie. Het landschap bestaat uit door lava uitbarstingen zwart en roodgekleurde rotsformaties, die we op stoffige paadjes doorkruisen, de witte top de hele tijd in beeld. Toch niet zo dichtbij als het lijkt. Bij het afdalen stappen we weer in de wolken en het groen neemt zienderogen toe. Aankomst in het kamp. De Kilimanjaro beklimmen is vooral een hoop wachten. En eten en drinken, schijnt te helpen tegen hoogteziekte. De tijd kom ik door met lezen. En lezen. Af en toe zeg je wat tegen elkaar. Wat interactie met de crew. Het koelt gauw af en vooral mijn voeten zijn altijd koud. M’n bidon dient als kruik. De nacht verloopt langzaam. Lopen is geen enkel probleem, de hoogte vooralsnog niet. Pas in de kampen is het afzien.