Eerste blikken

Een niet noemenswaardige vlucht (het beste soort) later bevind ik me samen met Patrick in Nairobi. Het stinkt, het is spitsuur; de gebruikelijk stadservaring. Zoals die dingen gaan hebben we via via een onderkomen bij een kennis geregeld en we worden hartelijk ontvangen. De avond vult zich met gesprekken, eten en drinken tot het écht tijd wordt om te slapen.

Douchen, inpakken, de huishoudster heeft al thee gezet. Wat praktische zaken en dan naar het ‘station’, waar alle minibusjes zich vullen alvorens zich naar hun bestemming te begeven. De timing is niet helemaal goed, we zijn de eerste passagiers en het voorrecht voor vrije stoelkeuze weegt niet op tegen wachten op een gevuld busje. Anderhalf uur en een lokaal saucijzenbroodje later zijn we klaar om te vertrekken. De stad eenmaal uit gewurmd rijdt het best door, voortdurend vrachtauto’s inhalend. De capaciteit van het aantal personen dat buiten op het busjes staat vermeldt is meer als richtaantal gebruikt. Ondanks dat het niet persé warm en zonnig is smoor ik lekker dankzij de vrouw naast me, die door haar schuine zitplaats tegen me aan glijdt.

Het landschap bestaat uit uitgestrekte velden gras doorspekt met bomen, glooiende lijnen. Later stopt het busje op een nagenoeg onzichtbare splitsing van de weg. Als ik net één voet op de grond heb staan er al 2 man met motoren voor verder vervoer. De zoektocht naar een vuilnisbak blijkt onnodig, mijn rijder pakt met een grote glimlach mijn afval aan, laat het vallen en zegt; ‘dit is Kenia man!’ Ik klim achterop en hij rijdt. Het asfalt is hier op en ik probeer ogen en neus gesloten te houden voor de dikke stofwolk van een tegemoetkomende auto. Eenmaal op m’n gemak met de rijstijl van mijn chauffeur krijg ik steeds meer oog voor de omgeving. We passeren diverse mensen en ik vraag om een spoedcursus Swahili. De rest van de rit vermaak ik me uitstekend door iedereen gedag te zeggen. Sommigen reageren niet, sommige steken hun hand op en andere joelen uitbundig.

Bestemming bereikt, het geluid van de motoren sterft weg en daar is het Afrikaanse geluid. Eindelijk. We zijn de enige gasten in een bescheiden verblijf vlakbij Amboseli NP, ten noorden van de voet van de Kilimanjaro. Het ligt wat van de bewoonde wereld, alle maaltijden zijn inbegrepen. Tijdens het eten vult de hemel zich met sterren. Vuur staren. Slapen doen we in een ruime hut met sanitaire voorzieningen en een grote klamboe dat als een tent over het bed valt.

Onder begeleiding van gids John gaan we met de motor op zoek naar dieren. De motoren (qua geluid en vermogen lijken het eerder schakelbrommers) zijn in wat dubieuze staat, maar ze rijden. De tocht leidt over hobbelige paden, door droge rivierbeddingen en over heuvels. Sommige paden zijn zo smal dat ze amper te zien zijn, andere zijn zo breed als reguliere wegen. Stofhappen. John stop en wijst. Zebra’s! We zien antilopen, een gnoe, giraffen. De lucht is vlekkerig bewolkt, als de zon doorbreekt brandt hij fel. Een lekke voorband wordt provisorisch opgelapt, het is niet de eerste keer getuige de vele plakkertjes, maar houden doet hij het niet. Een nieuwe binnenband biedt uitkomst, nieuwsgierig gadegeslagen door een stuk of 15 kleine kinderen. Nog een klein stukje slingeren en we zijn rond.

Als de zon wat minder fel is, is lopen een mooie manier om de directe omgeving te verkennen. De geuren, de rode aarde. Onze gastheer rijdt langs en biedt aan om wat te drinken mee te nemen. De zon zakt, er is rust en kalmte. De met hout gestookte douche is flink warm en verfrist. De rook slaat door het douchegebouw heen, goed tegen muggen. De volgende uitstekende maaltijd wordt opgediend, de flessen Tuskerbier zijn koud.

Door de dichte bewolking is de voet van de Kilimanjaro het enige wat we tot nu toe van de berg hebben gezien, maar door vroeg op te staan is de kans groot op zicht op de top. Om 6 uur is het net zo bewolkt als voorheen. Ontbijt, inpakken en inladen in het busje. Ik draai me om en daar is hij, de Kilimanjaro. Hallo. De top is panoramisch in de sneeuw gehuld, wat wolken eromheen voor het perspectief. Best wel een triggermoment. Nu nog een giraf vinden voor de voorgrond. Zo nu en dan werp ik een blik op de berg tijdens het rijden, checken of hij er nog is. Hé, giraf. Klik.