Sikkim

Vrijheid en onzekerheid. Het zoeken naar een verblijfplaats is altijd weer een onderneming. Na een lange dag van rijden voel ik me uitgeput, de hele tijd moet er een bepaalde mate van concentratie zijn. Vragen of er ruimte is, onderhandelen over de prijs, installeren, het zijn op een of andere manier de meest vermoeiende momenten van de dag. Of misschien is dat het moment vanaf waar ik kan ontspannen en komt dat eruit. Kieskeurig zijn is lang niet altijd mogelijk. Zo slaap ik in het lokale begrip van een luxehotel, wat inhoudt dat de boel er 15 jaar geleden heel behoorlijk uit moet hebben gezien. Geen klachten buiten de prijs. De andere kant is het truckersmotel. Of ik een muskietennet wil wordt me nog gevraagd. Waarom ik dat aanbod afgewezen heb.. en het zijn ook nog eens van die joekels, ik voel regelmatig vleugels op mijn wangen. Alleen handen en gezicht zijn onbedekt, meer hebben ze ook niet nodig. En degenen die beweerd dat DEET werkt hoeven we ook niet meer serieus te nemen. Niet mijn meest geslaagde nacht.

De Enfield heeft ook momenten van vermoeidheid. Elke ochtend kost het me minstens een kwartier om de motor aan te krijgen, trappen tot ik een ons weeg. Hij houdt niet zo van de koude berglucht. Soms valt tijdens het rijden spontaan de motor uit, geen idee waardoor of waarom. Geratel in de kettingkast, ik hoor het al niet eens meer. En als de lasnaad van de claxon het begeeft klem ik hem zo goed als het gaat in het chassis vast. Na een uur komen de jongens die aan de weg werken informeren of ze kunnen helpen. Ik zitten, zij duwen, en door het dorp heen. Uit de weg! Heel even is er leven, om net zo hard weer uit te doven. Proberen. Knoeien. Kijken. Hee.. benzine. De jongen blaast en krijgt een plens in zijn gezicht. Van lek is niet te spreken, hij is bijna compleet door. Filter vervangen en ten langen leste kan ik. Toch een monteur laten checken.

Bergrijden vormt een iets andere discipline dan de vlakke weg. Continue schakelen, proberen de rem niet te veel te belasten. En slalommen, slalommen als een.. berggeit? Op andere dagen haalde ik met een beetje mazzel 40 á 50 km per uur, nu doe ik bijna drie keer zolang over deze afstand. Niet vergeten de oren af en toe te klaren. De bergmassa die ik moet beklimmen vormt de toegang tot een uithoek van het land. Sikkim was een halve eeuw geleden nog een zelfstandig koninkrijkje en vormt nu al weer een flinke tijd India’s 22ste staat. Het enigszins afgelegen gebied is dan ook niet echt te vergelijken met het ‘doorsnee India’. Eén van de eerste dingen die me opvalt, is de gelijkheid tussen de seksen hier. Vrouwen runnen hier winkels, guesthouses, werken aan de weg. Ondenkbaar als je wat zuidelijker trekt. Qua uiterlijk vallen mensen meer de Nepalese kant op en ook Tibetaanse trekken zijn regelmatig waar te nemen. Vriendelijkheid en behulpzaamheid inclusief.

Aangezien ook dit gebied niet veilig is voor China’s expansiedrift, probeert de Indiase regering met onder andere flinke investeringen alle moeite te doen de loyaliteit van de bevolking te garanderen. Mijn dankbaarheid hebben ze, prima wegen. Soms. Mijn toegangsbewijs voor Sikkim is in orde en zelfs een stempel wordt gezet. In de dagen daarop trek ik steeds verder het gebied in. Veranderende vegetatie, bamboebossen. De temperatuur stijgt en daalt gelijk met de hoogteverschillen. Al enige tijd ben ik niet topfit, ik merk dat mijn vermoeidheid toeneemt. Tijd om een korte pauze in te lassen, ik strijk neer in een afgelegen guesthouse, dat naast onderkomen de maaltijden verzorgd. En dan, word ik ziek. Ik kan niets binnen houden, krijg amper iets naar binnen. Slapen lukt slecht, bijna elk uur moet ik de martelgang naar de wc afleggen. En dat ding is verdomde ver lopen in mijn staat. Ik word zieker. M’n reserves branden in rap tempo weg.

Naast de vele koortsdromen schieten vele gedachten door me heen. De angst voor een blindedarmontsteking. Ik realiseer me dat ik me behoorlijk ver van medische faciliteiten bevind. Al het eten dat ik nú zou willen kunnen eten. Ik heb een schema, ik moet nog een heel stuk rijden naar een andere stad, ik heb een vlucht te halen. Als ik me morgen nou sterker voel, kan ik het nog redden. Ik.. word maar niet beter. En dat besef hakt er behoorlijk. Nog nooit ben ik zo lang, zo ziek geweest. Het voelt alsof mijn lichaam me in de steek laat, het is een soort teleurstelling. Uiteindelijk, na 9 dagen, voel ik me – niet sterk of fit genoeg – klaar genoeg om te vertrekken. Mijn eetlust is terug, maar mijn maag is zo klein dat ik na drie happen vol zit. Al die tijd heb ik niets van me kunnen laten horen, eindelijk kan ik het thuisfront bereiken, na een helse tocht.

En er staat nog een flinke rit voor de boeg, ik heb nog ruim 600km te gaan. Dat kost me bijna 20 uur, verspreid over dik 2,5 dagen. In die dagen verzamel ik meer bijna-doodervaringen dan ik voorheen in mijn hele leven heb meegemaakt. Kantje boord dat het de klok slaat. De weg is bescheiden tweebaans en het lijkt wel of de trucks hier nog idioter rijden dan eerder. En misschien dat mijn inschattingsvermogen enigszins te lijden heeft gehad. Helemaal op mijn eind kom ik aan. Het is gelukt een nieuwe vlucht te boeken, mijn rendez-vous voor de verkoop van de Enfield staat gepland. Ik ben vies tot in mijn poriën, al mijn spullen plakken of zijn stoffig. Normaal lopen lukt niet, ik strompel als een oude man, mijn hele lichaam doet pijn. Ik ben 13 á 14 kilo lichter dan toen ik van huis ging. Ik heb het gehaald.