Pracht

Mensen uit het hele land komen naar deze plaats om te sterven, nabij de Gangesrivier. Dat heb ik eerder gezien. Hier is het meer, groter, toegankelijker, heftiger. Terwijl ik een slok neem komt er wederom een processie voorbij. De rivier wordt elke avond ceremonieel gezegend. Zeven platformen, zeven mannen. Ze starten door op een conchschelp te toeteren. Wierook wordt aangestoken, als zeven dirigenten maken ze hun vloeiende bewegingen. Bijna synchroon. Ze bellen onafgebroken, aangewezen mensen uit het publiek bellen mee. De ceremoniemeester verbetert de beltechniek van een vrouw. Een kakofonie van belgeluid. Bloembladeren strooien. Zwaaien, dansen haast, met grote kandelaars. Het laatste schelpsignaal, een gezamenlijke zegening, iedereen doet mee.

Van boven zijn de onregelmatigheden amper waar te nemen. In het licht, op de daken, vervagen geuren en geluiden tot een echo. Enkele dagen eerder zou het kitefestival plaatsvinden. De mist doorweekte het crêpepapier, en nu, op een redelijk heldere dag, halen mensen de schade in. Overal dwarrelen de kleine fleurige vliegers. In de straten struikel je om de haverklap over visdraad, van exemplaren die verloren zijn gegaan. Het ritmisch tuffen van de motorboten, anderen worden geroeid. Aan de overkant tijdelijke boerderijen, wanneer het smeltwater uit de bergen arriveert verdwijnen ze onder water. Lichamen worden verbrand. Mannen dompelen zich onder in de rivier, in een ritueel.

Baba’s zijn een curiositeit. Eenmaal verheven tot, zijn ze voor de wet officieel overleden. Hun levensinvulling bestaat uit mediteren, poseren voor foto’s (geld) en high worden (‘mediteren’). Een aantal doet een soort boetedoening met als doel spirituele verlichting. Daarbij moet gedacht worden aan het heffen van een arm. Voor een jaar of wat. Een tandje extremer zijn de staande baba’s, die de rest van hun leven staand doorbrengen. Slapen doen ze in een harnas aan de muur. Gehurkt in de hoek zit een Baba. Opeens staat hij op, draait zich om, slaat zijn mantel naar achteren, en luidt de bel die tussen zijn benen hangt. Zonder handen welteverstaan. Dingdingding. Er wordt me een hand toegestoken. Nope. Als je hem pakt begint de man je hand met zijn linker te kneden. ‘Massage’ zeggen ze. Betalen bedoelen ze. Een boottochtje, relatieve rust, veilig voor verkopers. Een man roeit voorbij, bloemstukjes aanbiedend.

Slaperige stadjes, die een eeuwenoud erfgoed herbergen. Het is een geruststelling dat ze bestaan. En een genoegen. Vooral bekend voor hun erotische afbeeldingen, zijn de tempels van Khajuraho één voor één ware hoogtepunten.. De audio set informeert mij. Soms onbedoeld op hilarische wijze, zeker als er een deskundige dieper op de materie ingaat. Net een live-verslaggever met een slechte verbinding. En ook stemmetjes zijn de spreker niet vreemd. ‘Loop naar het volgende punt en druk op play als je me weer wilt horen.’ Er is meer. Een laag mist(iek). Te mistig om iets te zien. Dichterbij. Silhouetten duiden zich. Een meesterwerk. Taj Mahal. Schoonheid. Het is dat zijn zoon het voorkwam uit zorg voor het staatsbudget, anders had de opdrachtgever nog een zwarte spiegeling laten bouwen op de andere oever van de rivier. En in het algemeen is het goed dat niet iedereen een dergelijke mausoleum krijgt, de kerkhoven zouden snel vol staan. Ik ben dankbaar voor deze. De symmetrie, de details, de kleur, ik wist niet dat marmer zo mooi kan zijn. Binnen hangt een serene sfeer. Het lijkt erop dat ik een nieuw favoriet gebouw heb.

Met de fiets lijk ik een nieuwe wereld in te rijden, oorverdovende stilte , groen en stoffige wegen. Boerderijen en dorpjes ontvouwen zich, veel mensen groeten. Op zoek naar thee vraag ik wat rond, een man biedt aan bij hem thuis te komen. Lichtelijke sceptisch accepteer ik. Eerst zitten we buiten, het verzoek zijn huis te mogen zien brengt ons naar het dak. Zitten op een mat. Een vriend van de man schuift aan en begint zijn pijp te vullen, niet met tabak. Eentje per dag is gezond. Bijzondere rooktechniek, hij klemt de pijp tussen de vingers, de rook wordt door gebalde handen heen gezogen, er is veel kracht voor nodig. Tussendoor maken de heren toilet, een snor wordt in sierlijke puntjes gekruld. Moeder en dochter brouwen de thee en ook zij kammen (elkaars) haren. Tante zwaait van de andere kant van het hek. Oprechte gastvrijheid, ik moet er even aan wennen.

Mannen knippen voorzichtig de stiksels van een oude deken open, de eens witte vulling is donker van het vuil. Naast hen staat een grote zak met nieuwe wol. Wij zouden een dergelijke reparatie niet eens bedenken. Strijken, met een grove, door kolen verhitte gietijzeren bout. In de vroege ochtend schallen moskeeën hun gebed, een man houdt een privé-mis voor een groepje vrouwen op een veranda. Wilde zwijnen knorren door de afval. Kleine ventjes met een lading takkenbossen op hun hoofd. Een hond gaat niet snel genoeg opzij en krijgt een schop. Gelaten druipt hij af. In het restaurant stampen de apen op het dak en als ik in bed lig hoor ik ze naar elkaar schreeuwen.