Rollen

Nieuwe dimensies in mijn treinervaringen; de Indiase versie. Hardblauwe kleuren, niet al te schoon. De lage prijs uit zich in een gebrek aan beddengoed, een slaapzak brengt uitkomst. Nodig ook, overal kieren en gaten, de kou hangt in de coupé. Een leeg plastic zakje dwarrelt heen- en weer door de tochtstromen. Boven mij ligt iemand verschrikkelijk verkouden te zijn. Dommelend de nacht door. Een site biedt de mogelijkheid te checken of de trein volgens schema rijdt. Op z’n tijd. Ze bieden het allemaal; schone kamers, hete douche, wifi. Voor een goede prijs. Hoeveel? Kom binnen, dan praten we erover. In werkelijkheid doen de meeste guesthouses aftands en versleten aan. Tijdelijk geen stroom, dus geen heet water. Excuses. Ik krijg een warmte-element toegereikt, zoals je ze in waterkokers ziet. Emmertje vullen, water verwarmen, tada; douche. Na een vastberaden poging (een paar flinke schokken) laat ik het er bij zitten.

Eerder haalde ik aan dat het barst van de bedelaars. Inmiddels heb ik achterhaald dat veel van hen professioneel bedelaar zijn. Hoe zwaarder misvormd of meelijwekkend, hoe beter de business. Dus wordt er een show opgevoerd. Moeders vragen om melk voor hun kind. Als je het koopt en hen de rug toekeert, verdelen ze het geld met de verkoper. Aan hun tanden kun je zien dat ze zich gewoon tabak kunnen veroorloven. Een man loopt de hele dag met krukken en hangt een zielig verhaal op. Ik zie hem aan de lopende band geld ophalen. Terwijl hij het geld wegstopt werpt hij me een oogverblindende glimlach toe. Echt kwalijk nemen kan ik het ze niet, maar ik ergens oordeel ik wel. Is het omdat ze me een slecht gevoel geven over mezelf, omdat ik niets geef? Of is het meer het ‘handje ophouden, lekker makkelijk’ wat me dwarszit? Ik ben niet op de hoogte van hun tegenslagen of gebrek aan kansen. En toch.

’s Lands populairste sport- en vrijetijdsbesteding; cricket. Braakliggende stukje land langs de kant van de weg, wat spelers, wickets, een bat en een bal, meer is er niet voor nodig. Ik wordt door de kinderen uitgenodigd ook een bal te slaan. Zijn al die keren softbal tijdens de gym zowaar ergens goed voor, zet ik mezelf niet compleet voor paal. Een bekend fenomeen is de Indiase ziekte, vroeg of laat krijgt bijna elke toerist hier een rommel in de buik. Toch kan ik wel zeggen dat je je hier geen buil kunt vallen aan het eten. Zeer veel variatie, en met enigszins gezond verstand zijn risico’s te beperken. Verschillende soorten brood, curry’s, rijsgerechten, komt u maar.

Geen betere manier van verplaatsing dan een gemotoriseerde tweewieler. Dat doet me denken. Niet gehinderd door het bezit van een dergelijk rijbewijs schaf ik een geschikt stalen ros aan. En wát voor een. Een week geleden had ik er nog nooit van gehoord, nu mijn nieuwste trotse bezit. Van origine Engels, maar sinds het failliet de trots van de natie. (Het motorlievende gedeelte althans, en dat zijn er nogal wat.) De Royal Enfield Bullet Electra. Aangenaam. Zo groot en zwaar als een tank, het gas loslaten is meteen afremmen. Hij heeft zijn 350cc’tjes dan ook hard nodig om vooruit te komen. Wat een machtig gevoel om de machine te voelen en besturen, het zware gebrom van de motor is een genot om te horen. Meer tour- dan racemonster vermeld de teller, met maximaal 160 km/u. Niet dat ‘ie werkt overigens. De gedachte telt.

Rijden in India zou ik willen beschrijven als een lesje verkeersanticipatie voor gevorderden. En een stoomcursus in mijn beheersing van de Enfield. Die vrachtwagens hè, zouden die ergens om geven? Hoewel ik in alles in mijn recht sta, ze bevinden zich namelijk op míjn weghelft, ga ik toch de vluchtstrook maar op. Eieren voor je geld verhaal. Het duurt niet lang voor ik doorheb dat de Indiase km niet vlot te berijden is. De wegen zijn in het algemeen vrij goed, op flinke gaten op z’n tijd na. Soms kan ik hele stukken tweebaanse (tol)weg volgen, dan weer volg ik B(C?)-wegen. Bij elk plaats is het flink afremmen, want alles en iedereen bevind zich op de hoofdkruising tussen dorp en weg. Zeer lokale kwesties van ‘zeer langzaam tot stilstaand verkeer’. Laat ik toeterend niet vergeten. Het is een soort voertuigworstelen, hoe groter hoe meer recht. Eh, macht.

Uiteraard mis ik mijn afslag en voor ik dat door heb ben ik al mijlenver uit de slinger. Dat kost me minstens een dag. Mijn wantrouwen tegenover het aanbod mij de weg te wijzen is compleet ongeplaatst, men rijdt een heel stuk voor mij uit, zelfs door een tolpoort, en schrijft mijn vervolgroute op een blaadje. Voor ik van de verrassing bekomen ben is de auto al weg. Goede kerel. Alleen die kledingstijl.. Het valt lang niet altijd mee om een onderkomen te vinden, de richting vragen levert meestal vage gebaren ‘die kant’ op. Als ik al begrepen wordt. Een mens moet eten. Toch voelt het elke keer weer ongemakkelijk als een aantal man, dan wel niet subtiel, in de gaten houdt hoe ik een hap neem. In het algemeen niet opdringerig, wel aandachtig. En ik mag weer. Blij dat ik rij.