Rust..?

Springend over de mat van een bedelaar met stompjes als benen ontwijk ik de opstopping. Kleine ventjes liggen aan de zijkant van de straat, de grotere jongen geeft zijn jongere lotgenoot te eten. Honden doezelen op de loopbrug over de hoofdweg. Hun vacht en het aantal ribben toont hoe goed ze het doen met scharrelen. De muziek uit mijn oordoppen lijkt nog meer afstand te creëren tussen mij en de degenen waartussen ik mij bevind. De derdewereldstatus, een van ’s werelds armste landen, is niet te missen. De rat is nog vers, platgewalst door het leven in de straat. Een kat ligt duidelijk al wat langer.

Bij aankopen, bij de simpelste rekensommen, wordt een rekenmachine tevoorschijn gehaald. Wanneer ik de som noem voor men is uitgerekend, of het bedrag gepast neerleg voor het is ingetoetst, kijkt men mij meewarig aan. En om nou te zeggen dat ik goed ben in hoofdrekenen.. De afleverservice loopt voorbij. Een grote kast (de man grotendeels verhullend) op de rug, banden over de schouders en om het hoofd om het gewicht zo goed mogelijk te verdelen. Ergens moet hij blij zijn dat hij niet bij een kluizenwinkel werkt. Pééép. Ik stel me zo voor dat er geen ongebruikte claxon bestaat in Nepal, hooguit die van een nieuw voertuig. En waarschijnlijk, nog voor een potentiële koper gaat zitten, wordt er gedrukt om het geluid te testen. Pééép.

Verplaatsing naar andere oorden. Een soort groene vallei, opgetrokken naast een meer en tegen de bergen aanschurkend. Iets wat tegen mijn gevoel indruist; als ik besneeuwde bergen zie, verwacht ik kou, het landschap kaal en rotsig, geen t-shirt en insmeerweer (te wijten aan mijn tere witte huidje). Naast deze mooie tegenstelling is het hier goed toeven. Pokhara, aangenaam voor het oog en de longen, en zo toegespitst op toerisme dat de innerlijke mens niets te kort hoeft te komen. Dit is een van de grootste trekkingtrekpleisters die het land biedt; een enkele dag of een maand, alles is mogelijk. Het is hier rustiger en minder gejaagd dan in de hoofdstad, al blijft getoeter klinken.

Permits regelen (betalen) , flinke taxirit en de lokale bus. Interessant, zo’n busrit. Mijn schoenen glibberen over de bodem van de bus in een plas braaksel en ik slaag er ook in mijn (dan nog redelijk schone) broek mee onder te smeren. Dat beloofd wat voor de rit. Als het hele gangpad is volgebouwd met voorraden voor de vestigingen in de bergen en iedereen min of meer zit komt er beweging in. Alle hoofden en lichamen schudden en knikken op het ritme van de weg. Maak daar trouwens maar pad van. Zo echt, zo lokaal. Gapende afgronden, heuvels barstensvol met terrassen waarop verbouwd wordt.

De eerste stappen, de eerste treden. Een gids is nergens voor nodig, een kaart is genoeg. Behalve als die ene afslag niet echt duidelijk aangegeven is. Een strakke planning maant tot doorlopen. Wellicht is het mijn gewenning aan de hoogte, maar ademen vormt geen moeite, de benen voelen goed. Zelfs tijdens de eindeloze trappen. Wat (voor sommige mensen) bij hoogtes geldt, is hier omgekeerd relevant; niet omhoog kijken. Dat leidt tot mismoedige gevoelens. Flink doorstappen, hoger en hoger, de sneeuwgrens bereikend.

Lunchen met zicht op bergen en dalen. Prijzen zijn hier hoger dan in de stad. Voor kamers werkt dat iets anders; deze zijn in principe redelijk geprijsd. Er wordt verwacht dat je in het bijhorende restaurant eet. Doe je dit niet, wordt de kamerprijs tenminste verdubbeld. Hoe verder van de bewoonde (lees: bereden) wereld, hoe hoger de prijzen van alles. Al praat ik in het algemeen over prijzen waar de gemiddelde NL’er zijn mondhoeken van optrekt. Het staat keurig in de kleine lettertjes op het menu, waar alle mogelijkheden specifiek staan vermeld. Één- , twee- of driepersoonskamer. Met of zonder privédouche. Een warme douche kost extra.

Af en toe passeren tegemoetkomende mensen die de route op een andere wijze lopen. Door de misser eerder op de dag duurt het heel lang voordat de lantaarndragers van die dag in zicht komen. Het is vermakelijk andere mensen te bestuderen. Veel hijgende Chinezen, in een dure, perfect matchende oufit, vaak met drager. Deze loopt met tassen te slepen, de klant zijn voetzolen tonend. Dragers met goederen voor een ver gelegen guesthouse, tot wel 60 kilo aan pakketten. In groepen, zingend en dollend met elkaar. Tot mijn verbazing ontleen ik enige trots aan het feit dat ik hen voor kan blijven, aangezien ik maar een fractie van hun last draag.

Een hele dag klimmen en dan opeens is daar de eindbestemming. In de schemering staan mannen boog te schieten, het geták van pijlen die het bord treffen klinken in de stilte. De douche is lauw en verfrissend. De ultieme bonus bestaat uit een kachel in het midden van het restaurant, met geen stok krijgen ze me daar weg. Slaapzak.. wekker. Een zonsopgang betaal je met nachtrust, beter gezegd het gebrek eraan. En een klein uur omhoog trappen als ochtendgymnastiek, verlicht door mijn hoofdlamp. Hete thee op de top, de roodschijnende zon levert fraaie plaatjes. Het bospad volgen. Watervallen en stroompjes, ijzeren hangbruggen die heen en weer wiegen als je er overheen loopt. Geen onnatuurlijk geluid te horen.