Facing the Sharks

Deze week heeft weer prima bijgedragen aan mijn ik-zit-lekker-in-Kaapstad-en-jullie-niet-gevoel!
We beginnen op een doodgewone avond, ik zit rustig op de bank als mijn telefoon gaat, het is mijn collega stagiair. Ik twee weken daarvoor een vliegticket geboekt voor de eigenaar van Luna, deze week is er een grote beurs in Frankfurt (Ambiente) waar hij heen gaat. Ticket geboekt, betaald met creditcard, bevestigingsmail ontvangen, kat in het bakkie. Niet dus.
Het blijkt dat ik alleen een reservering heb gemaakt, het geld wordt teruggeschreven naar de creditcard. Afschrijven duurt 1 minuut, terugstorten wordt pas over een maand gedaan. Leuker kunnen ze het vast niet maken..
Er moet dus een nieuw ticket geboekt worden. Na uren stressen, tig telefoontjes (waaronder naar het thuisfront, kennelijk kun je vanuit het buitenland geen 0800/0900 of sexlijnen bellen) is het zover, het ticket is geboekt. Met de creditcard van mijn dierbare huisgenoot Frank, omdat de liquiditeit van Luna op het moment niet zo sterk is. :P Ambiente gaat daar verandering in brengen.
Om de avond nog wat enerverender te maken ziet Frank opeens een vreemde vent in de bijkeuken staan. Gewapend met een stok en zwembadnet gaan we op jacht, maar gelukkig geen spoor meer van de beste man.
Met de crisis van de vorige avond maar vroeg uit de veren om naar stage te gaan. Zien we een hele grote kakkerlak door de gang banjeren. Voor we hem kunnen pletten verdwijnt hij onder een deur door. Van de meidenslaapkamer. Niet veel later horen we dat zij hem ook ontdekt hebben. ;)

Mijn collega stagiair, Angie, zit in een huis in dezelfde wijk als ik, een kleine 10 minuten verderop. Al haar huisgenootjes zijn echter weer naar huis, ze krijgt er 4 meisjes uit Zeeland voor terug. Blijkt dat die meiden nog amper buiten hun woonplaats geweest zijn, en doodsbang zijn om in het huis te blijven. Daar Angie geen zin heeft om alleen achter te blijven, gaat ze naar een hotel. Een paar meter voor het hotel wordt ze beroofd van haar telefoon! Ze wordt aangeklampt door 2 gasten die onder invloed zijn, gelukkig heeft ze verder niets bij zich.

Naast gewoon taxi’s hebben we hier de befaamde minibusjes, gewone busjes om personen mee te vervoeren in een staat variërend van afgeragd tot helemaal verrot, waar zoveel mogelijk mensen in worden gepropt. Kost je 5 tot 7 rand, afhankelijk van de afstand. In gedachten nemend dat de meeste chauffers van deze busjes geen rijbewijs hebben, richting aangeven gebeurd meestal door handgebaren van de inlader, (een mannetje met een bovengemiddeld stemvolume die mensen naar binnen sleurt) en dat er zoveel busjes rijden dat je geen 2 minuten aan de kant van de weg hoeft te wachten, is het misschien redelijk voor te stellen hoe het verkeer er hier uitziet. Eens in de zoveel tijd besluiten deze busjes te staken, meestal naar aanleiding van een of ander wetsvoorstel waarvan ze denken dat ze er minder op worden. Meestal zonder de precieze inhoud van het voorstel te weten, heb ik me laten vertellen. Deze stakingen kunnen nogal eens gepaard gaan met het (on)nodige geweld, vorige keer zijn er vooral in de townships slachtoffers gevallen. Thank god heb ik Marley, wat zou ik zonder haar moeten. Meteen maar even taxi gespeeld voor een huisgenootje, we weten inmiddels dat het zelfs op een paar honderd meter fout kan gaan. Aan het begin van de week heeft het hier trouwens nog een beetje geregend, haar ruitenwisser doet het ook!
Als we op een andere doodgewone avond met zijn allen in onze living zitten gaat de bel. Het is een of ander louche figuur die beweert dat 2 gasten een auto in elkaar staan te timmeren, of die auto misschien van ons is. Hoe behulpvaardig van hem.
Een van mijn huisgenoten vraagt welke auto, eerst begint hij over een opel, daarna is het opeens een toyota. Right.
Het is gewoon een truc, als er iemand zou gaan kijken, zou diegene even later zonder waardevolle spullen terugkomen. Waarschijnlijk verwacht onze waarschuwer niet dat er een mannetje of 10 binnen zit, want hij druipt al gauw af, met de mededeling dat hij zich vergist heeft.

Maar, om alle rampverhalen weg te spoelen, wat leuke dingen. Aan de westelijke kust van het Kaapschiereiland ligt een havendorp, Houtbay. Vanaf Kaapstad kun je er makkelijk heenrijden, maar als je om het dorp heenrijdt kun je een hele mooie route volgen langs de kust. Samen met huisgenoten Frank en Myrna ga ik er naartoe. Na een mooie rit komen we aan bij de weg, Chepman’s peak drive. Die dus mooi gesloten is. We rijden terug en eten alsnog van een lekker visje in Houtbay. Op de terugweg word ik gebeld. Het zijn de Brabo’s waarmee ik in het begin Lion’s Head mee heb beklommen, of ik meega naar de openingswedstrijd van het nieuwe rugbyseizoen. Uit Kaapstad de Western Stormers tegen de Coastal Sharks uit Durban. Ik pak een taxi naar het stadion en we zoeken een mooi plaatsje. Er mag absoluut geen alcohol op de tribunes, dus als je wat wil drinken moet je het in een soort drankhok gaan halen. Alle debielen vind je in dit hok, waarschijnlijk staan ze er ook al een tijdje.
Het is mijn eerste rugbywedstrijd ooit, maar ik heb de mazzel dat mijn een jongen van de groep al jaren zelf speelt. Erg mooi om te zien, en in de rust staan we 10-0 voor.
Tijd om nog even een biertje te drinken. Het bierhoek is nog drukker dan daarnet, en de sfeer is nog.. eh.. meeslepender. De meiden worden zowat aangerand en nu snap ik hoe de haring in die ton zich voelt. Er ontstaat een soort eenrichtingsverkeer, ertegenin aan is absoluut niet meer mogelijk, ze staan gewoon met z’n allen te duwen. Blijkt dat de opstopping komt doordat de security iedereen op drank controleerd. Als ik bijna buiten ben wordt ik gewoon als een soort duwblok gebruikt, aan de voorkant staan er 3 securitygasten mij tegen te houden, terwijl er tientallen mensen mij verder proberen te duwen, met het resultaat dat ik eerst 20 cm los kom van de grond en als de security het begeeft een soort word gelanceerd. :P Mooie sport dat rugby.
De wedstrijd is behoorlijk spannend, de Sharks sluiten aan en gaan ons voorbij tot 10-20, maar in de laatste paar minuten scoren de Stormers: 15-20.
In een semi-spannende Amerikaanse sprookje zouden we in de laatste seconde nog op gelijke hoogte komen door middel van een touchdown en met een kick (met een touchdown scoor je 5 punten waarna je nog een kick mag nemen die goed is voor 3 punten) kunnen winnen, maar de Zuid-Afrikaanse werkelijkheid is hard, de Sharks winnen.
Toch vieren we de afloop van de wedstrijd in een fanbase, en op een min of meer schappelijke tijd lig ik in m’n bedje.
Alwaar ik de volgende dag heel vroeg uit moet, tijd voor een tweede potje tegen sharks, ditmaal met de kleine letter. Samen met Frank, die misschien een uur heeft geslapen en die ik 3x wakker maak en het dan nog voor elkaar krijgt 1 minuut voor vertrek te slapen, en twee meiden ga ik kooiduiken. Na een rit van een kleine 2 uur zijn we op locatie, we gaan te water en even later zitten we geduldig in het water te staren. Het is vrij fris, de zon verbergt zich achter een dik grauw wolkenpak en de wind waait met vlagen dwars door ons heen.
Nog geen goudvis te zien, er is dan ook geen garantie dat die gasten uberhaupt komen buurten. Na een uur veranderen we van stek en zien we en stuk verderop een vin! Rauwe vissenkoppen, wie kan ze niet weerstaan en jawel hoor, Henk (laten we hem voor het gemak zo noemen) is een 3 meter lange liefhebber. De meiden liggen als eerste in de kooi en ik sta als een gek te knippen om maar zo spectaculair mogelijke foto’s te maken. Als Henk het spelletje zat is, er mag niet gevoerd worden dus haalt de bemannning het aas elke keer weer naar binnen, blijft het even rustig.
Normaal vallen haaien vanaf de oppervlakte aan, dus is het vanuit de boot goed te zien of het aas binnengehaalt moet worden, maar opeens, uit het niets, is daar Christopher Ferdinand von Amstelburg III (ook wel bekent als Chris)! Weg aas.
Vervolgens blijft het een kwestie van aas uitgooien en richting de kooi slepen zogauw de beruchte vin nadert. Chris is een stuk fotogenieker dan Henk, en zelfs een maatje groter.
Tijd voor mijn vuurdoop, snel een wetsuit aan en dan het troebele water in. Ondanks het slechte zicht is het besef dat er zo’n 3,5 meter lange joekel amper een meter van je vandaan rondglijdt best kicken. Wat de pret wel een beetje drukt is dat het water, zelfs met een wetsuit aan, zo allejezus koud is. Na een kwartier poedelen houd ik het voor gezien, en niet veel later gaan we op de terugweg, om thuis nog even in het zwembad te plonzen.
Een gemoedelijke braai sluit de week af, en ik heb wederom een vinkje voor op mijn thing’s to do list gescoord. Jordi:2 - Sharks:1

Ps. Door de dikke golven tijdens het kooiduiken zit ik nog een dag na te genieten, op en neer, op en neer, woeeiii..^^

Notes.
- Moet je doen Stef.
- Wat zal je het naar je zin hebben. :)
- Heb je niet eens een stukje taart voor me bewaard?! Alsnog gefeliciteerd Tim. ;)
- Geen vakantie, keihard werken.
- Gaan we zeker doen Ils/Jan.
- Dankjulliewel.
- Speciaal en helemaal alleen voor jou Lisa.
- Is het bij jullie niet zo warm als hier? :o
- Doe maar een ander tintje blauw (niet te licht) of anders een (donkere) grijstint. Kou.. brr.