Keep playing

Ik ga met Brian, een van de broers/eigenaren van Luna, naar de Farm. Het plan is om hier enkele dagen te blijven, zodat ik rustig kan werken en meteen met al dat leuke speelgoed kan spelen. Het begint al goed, ik ontdek een soort homemade raket en vraag wat het is. Brian demonstreert hem graag. Beetje water erin, op een soort lanceerbaan steken, compressor aansluiten en aanzetten. Schiet leuk weg, ik schat een metertje of 100. :P
We hebben het er al eerder over gehad dat ik een auto kan lenen. De betreffende auto bevindt zich op de farm, dus ik begin erover. Omdat een aantal mensen van de staff (personeel) de truck hebben geleend en daar die sleutel aan die bos zit gaat dat niet lukken. Wat er wel aanwezig is, is de sleutel van de Landrover. Hoezee! We besluiten een rondje om het hele terrein te rijden, een toch niet misselijke 29 hectare. Bier mee en gaan, de route is een soort zanderig pad, bijna alsof ik in de duinen rij. Omdat het eigen terrein is open ik (tegen alle principes in, maar hé, Zuid-Afrika is anders) m’n biertje tijdens het rijden. Op een van de hoeken van het gebied gaan we op het dak van de wagen zitten, drinken we ons biertje en lullen we over van alles. Laagstaand zonnetje op de achtergrond, het warme windje, do I need to say more? Perfect.
Als we weer terug zijn gaat de braai aan. Vlees, aardappels en maiskolf; een echte mannenmaaltijd. Er staat veel goede muziek op de computer, de maan en sterren zijn schitterend, wat heb ik het toch slecht.
De volgende dag ga ik dan toch met mijn potentiële leenauto rijden. Het is een Morris Milton 1000, van +/- 45 jaar oud. De gordels ontbreken, de remmen werken discutabel, de knipperlichten zijn niet helemaal oké, maar ze rijdt best goed. De kilometerteller gaat tot 80, in miles welteverstaan. De maximale snelheid in kilometers is ongeveer 110/115 km per uur. Brian’s vrouw en zoontje komen ook over. We zitten in een soort van hittegolf, het is echt verzengend heet. Op het heetst van de dag is het 42 ºC! Gelukkig is er een zwembad voor handen, niet zo’n helderblauwe als thuis, maar meer een bassin, inclusief dikke waterkevers. Brian maakt zelf gitaren (hij maakt alles zelf eigenlijk), dus hij laat me het een en ander zien. Ik krijg zelfs nog mijn eerste gitaarles.
Op de Farm staan verschillende bijenkorven, en ik ga mee om ze te checken. Speciaal voor dit doel heb ik een lange broek meegenomen. Heb ik al gezegd dat het warm is? Dan nog zo’n mooie imker outfit aan en ik smoor helemaal weg. 5 liter honing later ben ik blij dat ik m’n zwembroek weer aan kan.
Nog even lunchen en dan het moment suprème, samen met 2 negers, die beide niet kunnen rijden (normaal zou de chauffeur zwart zijn, en zou ik achterin zitten :P) heb ik een tocht van 120km voor de boeg.
Lawaaierig, stinkend, bloedverziekend heet, kortom, zo oncomfortabel als de pest en I love every moment of it! Ik zet de mannen af in een of ander schimmig buurtje en aangezien mijn tank bijna leeg is ga ik ook nog even langs een tankstation. Het is nog even zweten (doe ik nog niet genoeg) om de goede weg te vinden, maar ik leer de weg steeds beter kennen.
Thuisgekomen ben ik zeiknat van het zweet, dus een plons in het zwembad bevalt dan ook prima. Een voor een druppelen mijn housmates binnen, en het is leuk te merken dat ik gemist ben, iedereen begroet me enthousiast. Beter dan andersom. :)
We dineren zeer luxe met een bestelde pizza en gaan dan nog even het centrum in voor een drankje.
Dan gaan we verder waar we vorige keer gebleven zijn; op naar Cape Point! Dit keer word ik alleen vergezeld door Frank. Al kauwend op onze biltong, (= gezout en gedroogd vlees, op en top Zuid-Afrikaans) gaan we op weg. Vanzelfsprekend gaan we in de Morris, die we Marley dopen. Nu Marley en ik aan elkaar gewend zijn is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht, de rit gaat een stuk sneller dan de vorige keer, en we hebben het prima naar ons zin. Voor de zekerheid nog even tanken en ik krijg nog de vraag of Marley te koop is. Op onze eindbestemming aangekomen genieten we van het uitzicht en schieten we wat ansichtkaarten. Wederom belangstelling voor Marley, (ik ben op zich niet bezitterig aangelegd, maar we kennen elkaar nog maar kort) iemand wil een foto van haar met op de achtergrond Cape of Good Hope. Blijkt de beste man de voorzitter van de Morris fanclub te zijn.
Op de terugweg zien we een lifter, zomaar in het wild. Keren, terugrijden, lifter inladen en weer verder. Na een paar kilometer stapt de jongen uit en zijn we weer met z’n drieeën. Onze goede daad voor de dag is gedaan.
Als we bijna in Kaapstad zijn besluiten we nog even naar Camps Bay te gaan, en we toeren stoer langs de boulevard. Het is echt drukkend warm, en de lucht is behoorlijk grijs en bewolkt. Thuisgekomen gaan we relax buiten zitten, om naar het onweer te kijken. Opeens vult een geruis de lucht. Regen! Met bakken tegelijk komt het naar beneden. Staan we met allemaal Hollanders naar de regen te kijken alsof we zoiets nog nooit hebben gezien.
Ons volgende sportieve activiteit staat al weer op het programma, ditmaal gaan we Table Mountain te voet bedwingen. Een uur en kwartier later zijn we boven, waar we vernemen dat het record 23 minuten is. Volgende keer beter. Dan het tweede gedeelte van onze trip, abseilen! We moeten zo’n 120 meter naar beneden, waarvan we 40 meter los in de lucht bungelen. Frank presteert het om tijdens het afdalen met zijn haar tussen het touw en het verloopstuk te komen, maar na een pijnlijk momentje is hij weer los. De pluk haren die op het touw achterblijft spreekt boekdelen. :P

Op de dag dat wij naar de Farm gaan is de stroom uitgevallen, omdat men vergeten is de rekening te betalen. Het duurt uiteindelijke bijna een week voor er weer stroom is, ondanks de maatschappij elke dag beloofd dat de stroom wordt aangesloten.
Geen nood, improviseren heeft men hier tot een kunst verheven. De vrouwen zitten eenvoudig bij kaarslicht hun werk te doen. Mark, een van de eigenaren, is net verhuisd, en hij houdt zijn oude huis aan tot hij zeker weet dat hij in de nieuwe blijft wonen. Zijn voormalige woning wordt dus tot een alternatieve werkplaats getransformeerd, en alle mannen zijn daar hun werk aan het doen. Handige lui, die Zuid-Afrikanen!

Notes.
- Aankomen valt nog steeds niet mee, en er niets mis met aardappelen.
- Speciaal voor jou heb ik m’n reisprofiel aangepast Leon.
- Zolang ik wat te vertellen heb doe ik dat.
- Hoe is het nou achter zo’n computer Freddie?
- Nog gefeliciteerd tante Hellen!
- Hoi Marit, het is erg leuk in Zuid-Afrika. :)
- Prima dat alle wedstrijden afgelast worden, kan ik tenminste nog een paar potjes voetballen als ik thuiskom. Soms best jammer dat ik hier niet even een balletje kan trappen.