Travel around part IV

19/04. Palapaye - Johannesburg

Vroeg wakker worden, tent, tanden, we gaan weer op weg. Nog maar een klein stukje rijden (relatief gezien dan) en ik ben weer in Zuid-Afrika! Jeeuj. De wegen zijn beter, het gras groener en de zon schijnt hier net even mooier. Oh, en is de lucht nu nèt ietsje blauwer? ;)

Ondanks de vele roekeloze inhaalmanoevres geen ongelukken meer, we toeren lekker door. Aan het verkeer is te merken dat we een stad naderen, sommige momenten lijken sterk op een file. De 1e stop is bij het vliegveld, we zetten 2 mensen af. Daarna is het onze beurt, met zijn 4en slapen we een nacht bij een B&B.

In de kamer kom ik tot de ontdekking dat niemand mijn toilettas uit de truck heeft gehaalt. Had ik dat dan zelf moeten doen? Op het moment dat ik mijn verlies heb verwerkt belt een van de mensen die de Marilyn als laatste heeft verlaten dat ik deo&co de volgende dag in een hotel in de buurt kan ophalen. Nog bedankt Misjelle!

Al enkele dagen is de ader van de mijn infuusarm behoorlijk opgezwollen, en volgens het www is het raadzaam in dergelijke gevallen een arts te raadplegen. Laat ik nu al altijd al een ziekenhuis in Jo’burg van de binnenkant hebben willen zien. Tegen een bescheiden vergoeding brengt de huistaxi mij er naar toe, met de boodschap op mij te wachten. Een goed gevulde wachtkamer kijkt mij belangstellend aan als ik binnenloop.

Aan een receptie moet ik aangeven wat de klacht is. Een arts die in de buurt is laat me weten dat mijn geval op het moment niet zorgwekkend is. Pas als het nog meer opzwelt, rood wordt en pijn gaat doen moet ik terugkomen. Klinkt dat even geruststellend. Maar hé, ik ben nu eenmaal goed van vertrouwen.

Tot mijn verrassing is mijn taxi nergens te bekennen. Met behulp van een behulpzame receptioniste het nummer van ons onderkomen kunnen achterhalen. De chauffeur had gedacht dat ik wel een uurtje bezig zou zijn en was netjes terug gereden naar de B&B. Ik heb mijn pillen eindelijk allemaal weg gekregen en de beloning zit in een groen, sierlijk gevormde fles met een dop erop. Cheers.


20/04. Johannesburg – Mlilwane Wildlife Sanctuary

Ik ben vroeg wakker, verrassend genoeg. Time for some action. Cornflakes en thee gaan er wel in en als de rest van de troepen present is doe ik het nog eens dunnetjes over met een engels ontbijtje. Ik ritsel nog gauw een Lonely Planet voor we richting vliegveld rijden. Roos en ik nemen afscheid van de laatste der reisgenoten. Onze drop-off is bij een autoverhuurbedrijf (geen idee of het 1 woord is, maar het klinkt wel lekker). Tijden geleden heb ik een reservering gemaakt voor een auto, waarschijnlijk te lang geleden, want men moet snel wat regelen. Het komt allemaal goed.

Na de administratieve rompslomp worden wij naar onze bolide begeleid, een dikke Hyundai Atos. Iemand moet zijn toilettas bij een hotel oppikken, maar we rijden er vlot heen. Dan is het zover, onze reis gaat beginnen. Alleen moeten we eerst Johannesburg uit. De file verwelkomt ons met open armen. Wat gestuntel later laten we de stad achter ons en rijden het weidse landschap in. Alive & kickin’! De Atos is een jong ventje genaamd Ferdie.

Vele kilometers later besluiten we wat mondvoorraad te halen in een welbekende stad; Amsterdam! Daarvoor zijn we al vele bekenden tegengekomen, erg origineel zijn ze hier niet. Het is dan nog maar een klein stuk naar de grens. Als ervaren reizigers gaan we gewapend met pen en paspoort het immigratiegebouw in. Welkom in Swaziland!

De douane waarschuwde ons al tegen de slechte wegen, en de ‘geen drempols maar kuilih’ spreuk gaat hier duidelijk op. Slingerend door een geweldig landschap vinden we onze weg naar een leuke backpacker. We slapen in een rondavel, zo’n leuk rond geval met een strodak.

Er zitten een hoop mensen in de backpacker en we raken al gauw aan de praat met een aantal van hen. We worden opgehaald voor een traditionele dans. Het is niet zoveel, we hebben veel beter en veel echter gezien. Terug rond het vuur leren we meer mensen kennen, zoveel verschillende nationaliteiten en zoveel verschillende verhalen. En zoveel inspiratie. :) Een regenbui dwingt ons naar een overdekt vuur, we maken het niet al te laat.


21/04. Mlilwane – Maputo

Een heerlijk nachtje geslapen in onze privéhut (incl. bedden!), maar als we de deur open doen lijkt het net of we in Engeland zijn. Het lijkt erop dat het de hele nacht heeft geregend. Een ontbijt van pap (op smaak te brengen met suiker, naar eigen smaak toe voegen :P) en gebakken ei gaat er prima in, terwijl de huisstruisvogel bedelend toekijkt.

Het originele plan was om enkele dagen in Swaziland te blijven en dan door te gaan langs de kust van Zuid-Afrika, maar het blijkt dat we, anders dan eerder tegen ons was gezegd, Mozambique in kunnen met onze auto. Interessant. Alleen hebben we dan een toestemmingsbrief van ons verhuurbedrijf nodig, zoals we die ook voor Swaziland nodig hadden.

We bellen naar het kantoor en na een hoop gedoe blijkt dat we de brief niet toegefaxt kunnen krijgen, maar op moeten halen in het dichtsbijzijnde kantoor. Die even 300km uit de route ligt. Dat is een takke-eind rijden, laat ik nog even herhalen dat men het begrip autobahn hier niet kent. Wat geeft het ook.

In mijn enthousiastme vergeet ik wel eens dat het gaspedaal niet helemaal ingedrukt hoeft te worden. Staat er onderaan een heuvel politie, en moeten de remmen aan het werk. Raampje open; (stel je zo’n diepe, donkere stem voor, met een flink accent in zijn engels)
“Why are you driving so fast?”
“Now.. eh.. Ikke was not aware of dat de heuvel was so steep, and eh.. didn’t expect to go so snel naar beneden..”
“It is not very safe to drive so fast.”
“Yes, you’re right, thanks for het advies.”
“Give me your driver license.”
“Natuurlijk, natuurlijk.”
Mijn nieuwe vriend loopt naar de voorkant van de auto, voelt eens aan de motorkap en zegt me dan met barse stem de lichten en knippperlichten te demonstreren, en alles werk naar behoren. We mogen doorrijden.

We willen een afsnijroute nemen die hemelsbreed korter lijkt dan de hoofdweg, en belanden al gauw op een niet geasfalteerde weg. In het begin rijden we over grind, maar dit gaat al gauw over in modder. De rechte stukken gaan nog wel, maar door de regenval van gisteravond zijn de heuvels een behoorlijke uitdaging. Na het zoveelste riskante stuk – als we hier vast komen te zitten zijn we ver van huis – gaan we toch maar terug. Ferdie is een beste knul, maar soms moet je het lot niet te veel tarten.

Vele uren later zijn we eindelijk in Nelspruit, waar een vestiging bij het vliegveld zit. Het formulier wordt ingevuld en we kunnen weer. Tegen het vallen van de avond komen we aan bij de grens. Wat een zooitje; veel mensen, lawaai, bende, het is overdonderend. Het valt niet mee om onze papieren juist in te vullen, maar we krijgen wat hulp.

Er zijn ook schimmige figuren die tussen de grensovergangen hun hulp aanbieden, maar we bedanken vriendelijk. Van de wal in de sloot zeker. Ook het visum voor Mozambique krijgen valt nog niet mee, maar wederom krijgen we wat hulp. Welkom in Mozambique..? We voelen ons niet echt op ons gemak, moeten rijden in het donker, wat we wilden voorkomen, we hebben een onveilig gevoel en een politiestop waar we opeens weer door mogen rijden draagt ook niet echt bij aan ons vermoeide gestel.

En hoe zit het nu eigenlijk met de brief van het verhuurbedrijf? Blijkt dat we dat ding helemaal niet nodig hebben gehad. Zucht. TIA (this is Africa). Het is nog een stuk in het donker rijden naar Maputo, gelukkig loodst de LP ons makkelijk naar een backpacker.

De gastheer is een enthousiaste vent die alle ongemakken snel wegneemt met zijn gebabbel. Hij stopt de stad voor ons in een notendop en verteld ons waar we moeten zijn voor wat. We gaan eten bij een restaurant, hoe kan het hier ook anders, vis. Welkom in Mozambique. :)

De backpacker is niet groot en daardoor aardig gevult, weer ontmoeten we een hoop mensen uit alle windstreken. Reizen, plannen, je raakt er niet over uitgepraat. De koelkast is leeg, we zijn behoorlijk moe, en de stapelbedden roepen. Alleen is onze gastheer vergeten lakens te verstrekken. Geen nood, halen we de oude vertrouwde slaapzakken gewoon uit de mottenballen.


22/04. Maputo

Het fijne van slapen in een dormatory is dat als een van je kamergenoten besluit ’s nachts te vertrekken en dit niet al te subtiel doet, je hier enigszins wakker van wordt. Tot mijn grote vreugde overkomt mij dit, wat een lawaai maakt die vent.

Niet getreurd, ik draai me nog een keer om voor ik er die ochtend uitga. Zoals algemeen bekend is het ontbijt het belangrijkste eetmoment van de dag, en je hebt van die dagen dat je dringende behoefte hebt aan een broodje met kaas.

In een supermarkt vinden we onze ingredienten, het is allemaal niet zo moeilijk. Brood. Kaas. Laat men in Mozambique nu Portugees spreken en laat dat nu niet mijn sterkste taal zijn. Dan zijn daar altijd nog die handen en voeten, en we krijgen het voor elkaar om ons brood besneden en belegd ingepakt te ontvangen. Zou je eens in NL moeten proberen. :P

Midden op straat lijkt een mooie plaats om ons Hollandse ontbijt te nuttigen, wat we dan ook maar doen. Misschien is het toch niet zo’n heel logische plaats, er komt een vent naar ons toe die met zijn telefoon foto’s van ons maakt. Normaal ben ik degene die dat doet. Eigenlijk zien we helemaal geen andere blanken op straat, dat is zo’n beetje voor het eerst in zo’n groter stad.

Omdat we al tijden zijn verstroken van internet zoeken we een internetcafé op om eens wat contact met thuis te zoeken. Ik grijp de gelegenheid aan om eens aan mijn blog te werken, het duurt best lang voor ik alles heb uitgewerkt. Als ik Roos later weerzie in de backpacker eten we wat en gaan dan op weg naar de vismarkt.

Om het echte Mozambiquegevoel te krijgen gaan we met een minibusje. Het is al een tijdje geleden dat ik op deze manier heb gereisd, en het is meteen weer een ervaring. Stoppen ze er in Kaapstad veel mensen in, op een gegeven moment zitten, staan, liggen, hangen en kruipen er 30 man in ons busje. Gezellig, dat zeker. Praktisch ook, vooral als er iemand van de achterste rij uit moet.

De vismarkt is een plaats waar men de dagvangst direct naar toe brengt, en alles wat we zien is nog nat, glibberig, sluiptrekkend of knipoogend. Zogauw we een stap in de vislucht zetten worden we vergezeld door een soort restaurantproppers, die ons informeren over de vis en over hoe lekker het klaar gemaakt kan worden in hun restaurant. Bedankt jongens, maar we willen gewoon eens rondkijken. Hoewel ze vrij goed engels spreken kunnen we dát toch niet duidelijk krijgen.

Met de belofte dat we terug komen, het is nog erg vroeg voor diner, gaan we een tijdje uitwaaien op het strand. Wat later komen we weer op de markt, en laten ons nu gewillig naar een tafeltje leiden. Eerst eens wat drinken, en bespreken wat we willen. Tussendoor komen er diverse verkopers ons wat aanbieden, en ze zijn erg hardleers als je aangeeft niets te willen.

We bestellen garnalen en barracuda en onderhandelen als echte Nederlanders over de prijs. De propper komt zijn buit laten zien en na goedkeuring worden ze onder handen genomen door de keuken. Toegegeven, ze zijn hier goed met vis. We nemen een taxi terug naar de backpacker en gaan vroeg onder zeil.


23/04. Maputo – St. Lucia

Geen last gehad van snurkers, ritselende tassen of andere ongein deze nacht. We maken onze laatste Meticais (centjes) op aan koffie en gaan dan richting grens. Zuidelijker van Maputo is er zonder 4x4 niet te rijden, dus we gaan richting Swaziland. De overgang gaat vlot, al wil een douanier mijn tas open hebben. Mooie onderbroeken heb ik hè? Waarschijnlijk heb ik zijn kledingmaat niet, en we mogen verder.

De wegen in Swaziland die we nu berijden zijn een stuk beter dan wat we eerst hadden, en Ferdie’s toerenteller geraakt zelden onder de 120km/u. Oke, maak daar 140 van. We houden een korte toiletstop en dan neemt Roos het stuur (lees: heft) in handen. We scheuren flink door en komen tot onze eigen verbazing voor het donker bij onze backpacker aan!

Na installatie komen we een Franse gozer tegen die we eerder al in Swaziland tegen kwamen, en als is zijn engels net zo goed als mijn frans, het is toch leuk elkaar even te zien. De klok geeft aan dat het lunchtijd is en wie ben ik om zich daar tegen te verzetten. Nog in de vismood gaan we voor een gigantische schaal met mossels, garnalen, inktvis en nog meer vis. Heerlijk.

Hopend op een surfje gaan we naar het strand, maar de golven maken al gauw duidelijk dat dat hem niet worden. Wel een mooi strand. Helemaal van ons doen door de overvloed aan vrije tijd rijden we nog wat rond en kopen wat eten voor die avond.

De backpacker is best relax, er is een braaivuur waar iedereen zijn eigen eten op kan gooien en na de kilo’s vis van vanmiddag stellen wij ons tevreden met een broodje boerwors en wat salade. Het is niet heel druk, en ik lees nog wat en luister naar muziek.


24/04. St. Lucia – Sani Pass

Reizen is rijden, en omdat we weer een aardig stuk asfalt voor ons hebben liggen zijn we de wekker wederom voor. Helemaal in onze reizigersstijl zijn we binnen de kortste keren op weg. We passeren een heftig ongeluk dat de rest van de dag op de radio voorbij komt, erg naar verhaal. De verkiezingsuitslag is min of meer bekend, en het ANC heeft met een dikke meerderheid gewonnen, zoals verwacht kon worden.

De tolweg neigt toch lichtelijk naar een hele goede snelweg, en we crossen voort. Ferdie begint wat dorstig te worden, en we gaan even voor wat brandstof voor ons 3en. Ook deze maal hopen we op een schappelijk tijdstip aan te komen, en net na de middag zijn we nog maar een steenworp van de lodge waar we slapen. Een lichte lunch, wat in een winkeltje snuffelen, als je het niet verwacht steekt dat vakantiegevoel toch nog weer even de kop op.

Het regelen van onze kamer is wat apart, er staat een telefoon in de centrale kamer die we op moeten pakken en dan kunnen we onze zaken regelen. Ofzo. Een tijdje later komt iemand ons helpen, de voorzienigheid heeft mij van te voren doen bellen, geen overbodige luxe door de grote drukte.

De omgeving, de Drakensbergen, zijn schitterend en volgens de manager kunnen we prima met ons karretje naar de Zuid-Afrikaanse grenspost rijden. Daarna is een 4x4 wenselijk. In de hoop Roos over te halen een 2-daagse toer in Lesotho te doen gaan we hobbelend en schuddend op weg. Zeker weten dat dit zonder een 4x4 kan? Alle vertrouwens in Ferdie hoor, maar zijn wielbasis is nu eenmaal niet zo hoog.

Na het onderste uit de kan te hebben gehaald en wat zenuwen (lichtelijke zenuwen uiteraard, we zijn wel wat gewend hoor!) later komt het moment waarop we besluiten dat dit hem toch niet gaat worden. Nog even een groepsfoto gemaakt tegen de bergensetting en dan nog even wat voorraad halen voor de komende dagen.

We hebben een kamer in het familypart, dus het is een drukste van jewelste. Onze maaltijd hebben we geregeld bij de lodge, lekker makkelijk. De mensen die je allemaal ontmoet, schitterend. Vroeg op is vroeg neer, zoals we inmiddels weten.


25/04. Sani Pass – Libibing

De drukte jaagt me al vroeg naar een toiletgebouw een stuk verderop en als een echte campeerder banjer ik erheen in m’n onderbroek. Goeiemorgen mensen. Het is me niet gelukt mijn reismaat te overtuigen, dus na een daypack te hebben ingepakt gaan we gescheiden op weg de Sani Pass in.

Het is op zijn tijd best lekker om je besluit gerechtvaardigt te zien, blij dat we gisteren terug zijn gegaan. We rijden in een grote Landrover, ik zit samen met 5 Amerikaanse meiden en een Brits/Zuid-Afrikaanse gids, Philip. Waar zijn al die reislustige jongens als je ze nodig hebt?

We passeren de grenspost van Zuid-Afrika en dan moet de 4x4 echt aan het werk om ons over de meest onmogelijke passages te krijgen. Dit is dan ook de ruigst mogelijke route naar waar we heen gaan. Een klein wit gebouwtje (verboden foto’s te maken, waarom in vredesnaam :P) is de volgende grenspost. Stempel. Welkom in Lesotho!

Lesotho is een land dat omringd is door Zuid-Afrika, en het laagste punt is altijd nog een niet misselijke 1000 meter hoog. Dat is een Table Mountain+ Dat betekend ook een wat frissere temperatuur. Daar ben ik niet echt op gekleed, en het regent vandaag ook nog eens op zijn tijd. Zei iemand daar longonsteking? Zou best in het plaatje passen. We rijden naar een lodge, waar we thee drinken. Van de eigenaar kan ik gelukkig een jas lenen, het zou me niet verbazen als dat ding de 1e wereldoorlog nog van dichtbij heeft meegemaakt, maar ik ben toch niet zo modebewust.

Dan is het tijd voor een volgende graad in het reizigersschap. Wij gaan naar een lokaal dorp, met een lokaal vervoermiddel, genaamd; Het Paard. En dan niet zo'n lullige dikke pony, maar een echt paard. Met benen, edel dier verhaal, je kent het wel. Het leuke is dat we echt (nouja, min of meer) zelf rijden, en niet worden begeleid door een mannetje die de paarden leid. Een gids die ook rijdt, that's it.

In een rustig tempo trekken we over bergen en door dalen, langs riviertjes en weidse velden. Er zijn van al vele van deze momenten geweest, superlatieven komen gewoon te kort. Een kleine 3 uur later komen we in een bescheiden (zoals alles hier bescheiden is) dorpje aan. We overnachten bij de plaatselijke lerares, die wat bijverdient door toeristen onderdak te bieden. De kids vinden ons erg interessant, we lopen wat rond, en gaan in de lokale shop wat bier halen. De prijzen zijn beter dan gunstig voor mijn studentenbudget, R10 voor een 750ml fles bier. :P Normaal betaal je meer voor een standaard flesje. Puur toeval dat ik dat weet. ;)

Stromend water is te krijgen bij de centrale kraan, maar elektriciteit is nog ver te zoeken. Bij het licht van een olielamp wordt ons eten bereid, het is veel, gezond en lekker. Verder is er eigenlijk niets te doen, rond 19:00 gaat de zon onder en dan is het donkerder dan donker. Iedereen werpt zich onder hele dikke dekens en slaapt binnen de kortste keren.