An ordinary week

Tiktik. tikketik.. ketikketik.. Nee, geen regen, het toetsenbord dat ik hier gebruik klinkt als een typemachine. Over regen gesproken, is er daar nog wat van gevallen de laatste tijd, gisteren ofzo?
Deze week heb ik hier een waar koudefront moeten overleven, het was tussen de 21° en 26° Celcius. Ik ben geen mietje, tenminste niet zo heel erg, maar dat is toch wel errug koud. Ondanks dat ik een paar vesten en lange broeken bij me heb, ben ik gewoon verkouden. :P
Tikketik.. jaja, dat klinkt als een ijverig werkende ik. Nog steeds hardwerkend, en productief. Mijn dagelijkse dieet bestaat uit een bakje musley met yoghurt, koffie en water, en op z’n tijd een hand drop. Probeer het eens zou ik zeggen, prestaties gegarandeerd. Oh, en muziek in de oren geplugd natuurlijk.

Ik zit de hele week met Frits opgescheept. Het probleem is dat de motor altijd even moet warmdraaien in het begin, dus regelmatig kom ik stil te staan in de eerste bocht die ik neem. Verder rijdt hij eigenlijk prima. Heel af en toe zie ik in de verte een schimp van Marley, maar het blijft bij zwaaien.
Deze week heeft de duivel zijn tabak waarschijnlijk onderschat, want op een avond staat Devil’s Peak in lichterlaaie. Het vuur loopt over bijna de hele lengte aan de kant waar wij wonen, wat een spectaculair uitzicht opleverd. Midden in de nacht krijgen we bezoek van onze voormalige huisgenoten, die uit veiligheidsoverwegingen vertrokken zijn uit hun huis, dat een stuk dichter bij de vuurhaard ligt. Het duurt uiteindelijk 3 dagen voor de brand onder controle is, een aardig fikje dus. Geluk bij een ongeluk is, dat als de wind de andere kant opgestaan had, er dikke problemen hadden geweest. Het vuur zou in dat geval richting een heel groot stuk natuur zijn geblazen, wat veel moeilijker te blussen zou zijn en een stuk kostbaarder is.

Nog meer bijzonder nieuws, ditmaal iets aangrijpender. Op een mooie zonnige dag besluit ik rond het middaguur de beentjes even te strekken. Koud het hek uit bekruipt me een heel leeg gevoel.. Frits is foetsie! Check, check, dubbelcheck. Hij stond echt recht voor de deur! Wat is Obs. toch een heerlijke buurt.
Rechtsomkeer gemaakt, Luna ingelicht. De eerste reactie van Mark is; ‘kut.’ Het is een wat ingewikkeld verhaal, maar weer een andere gozer is de eigenaar van de auto. Niet veel later krijg ik een telefoontje van Mark, met de reactie; ‘Ian (zoals hij heet) is eigenlijk wel blij, hij zat er al eeuwen op te wachten tot de opel gejat werd, dat ding is toch verzekerd.’ Goeie zaak, verminderd mijn schuldgevoel een stuk, ook al kan ik er weinig aan doen.
Nelly heeft ondertussen de polie gebeld (‘Er is hier een auto gestolen.’ Politie: ‘Joh, alweer? Dat is al de zoveelste.’), die 10 minuten later voor de deur staat. (leest u mee ‘meer blauw op straat’ Nederland?). In eerste instantie blijven de mannen tot mijn verbazing buiten het hek staan, dat al geopend is. Dan wordt duidelijk dat ze de hond uit de boom kijken, aangezien hier 3 honden rondlopen hebben de agenten aquute drempelvrees. :P
Hen verzekerend dat de meiden alleen maar blaffen loods ik ze naar binnen. Tijdens ons praatje en het nagaan van het nummerbord, beginnen beide agenten te glimmen, terwijl de een aan de ander vraagt wat het nummerbord ook al weer is dat hij op zijn hand heeft geschreven.
Zonder uitleg vraagt hij me om even snel mee te gaan. Best joh. We rijden een blokje om (wat me meteen duidelijk maakt waarom iedereen hier rijdt zoals hij rijdt, man wat scheurt die gozer). Onze bestemming is een soortgenoot van Frits, met als enige verschil dat dit exemplaar er nog wel staat. Of dit hem misschien is, nee dus. Hij ziet er wat minder minder verrot uit. Er is ook geprobeerd deze te stelen, te zien aan het doorgesneden stuur, om zo het stuurslot te kunnen verwijderen. Stelletje prutsers, als je al zover bent neem dan geen ander, zoals die van mij bijvoorbeeld.
We gaan (lees: racen) weer terug naar de Lodge waar we de papierwinkel afhandelen. Ik zie het maar zo, het had allemaal een stuk erger had kunnen zijn, stel dat het met Marley had gebeurd. En het maakt mijn Afrika ervaring tenminste compleet.

Aan het eind van de week hebben we een braai bij Mark thuis, ten afscheid van Angie. We zijn met Mark’s gezin, Brian’s gezin, de general manager, een huisvriend en 3 NL stagiars (de vervangers kloppen al op de deur ;)). Die gasten weten wat braaien is. Er gaat een onwijze lading vlees op 2 braais en daarna is het eten tot het buikje rond is. Leuke en interessante gesprekken, de sfeer is fantastisch en ik krijg echt zo’n niets moet alles mag gevoel. Daarna nog even naar een tentje waar de rest van de Lodge aan het poolen is om wat te drinken.

Gelukkig klaart het rond het weekend op en hebben weer normale temperaturen rond de 30°C. Ditmaal bevinden Frank en ik ons in de gidsenrol voor een 2e Devils’s Peak sessie. Met 6 man/vrouw gaat het allemaal wat langzamer, dus gaan we rond half 9 op pad, de route die we vorige keer hebben gelopen doen we nu andersom. Met een betere voorbereiding in de vorm van meer mondvoorraad vertrekken we vanaf de Lodge, dus we gaan de volle hoogte van de berg bedwingen.
Op een paar hoogtevreesmomentjes na gaat het allemaal zonder problemen. Over de berg lopend zien we pas goed hoe groot het vuur is geweest, het vuur is vanaf de voet tot de top geweest. We lopen dan ook de hele tijd in de as, wat mooie tekeningen op menig arm en been opleverd. Er is ook heel duidelijk te zien tot waar het vuur helemaal geweest is, best apart, gewoon een soort grens vanaf waar het weer groen is.
We doen 6 uur over onze tocht, en eindigen op een parkeerplaats. Aangezien niemand meer fut heeft bellen we onze vaste huistaxi, die ons ophaalt en in het zwembad afleverd. Biertje erbij, heerlijk. We eten sushi en eindigen op een balkon op Longstreet, waar veel uitgaansgelegenheden zijn gevestigd.

De volgende ochtend is het tijd om te surfen. Ik probeer een wat kleiner board, dat een stuk wendbaarder is. Ideaal maatje, al probeert ‘ie mijn adamsappel in m’n strot te rammen en krijg ik een kusje op m’n lip, maar dat mag pret niet drukken. Leren surfen zonder pijn lijden is blijkbaar geen optie. :) Daar staat tegenover dat het beter en beter gaat, dus we blijven proberen.
’s Middags is het tijd om uit te rusten van alle ontberingen, met een groep richting Kirstenbosch om te chillen in het gras, met salades, brood en wijn. Ondertussen is het open bakkie ons vaste vervoermiddel, en met z’n 10en in de achterbak is het altijd harstikke gezellig.
Per ongeluk kopen we kaartjes die ook toegang geven tot het concert, dus daar ook maar even kijken. Leuk bandje, en het uitzicht maakt het plaatje af.
Zondagavond is hét moment om uit te gaan in een strandtent in Clifton, La Med. Met een paar diehards gaan we er nog even op uit. Goede muziek en veel mensen die er waarschijnlijk al een tijdje rondhangen, en een aardige tent. Alweer een week voorbij..

Notes.
- Zo had ik het nog niet eens bekeken, struisvogels, here I come. Neh, gaat ‘m niet worden, mijn gewicht is te constant. Zie mijn dieet. ;) Voor de afkickverschijnselen ben ik ook een beetje bang, ik ben al hard bezig om dingen te bedenken die ik thuis kan gaan doen.
- Luie donder, uitslapen is zonde van je dag. :) Beter om te horen dat ik gemist word dan dat ik gemist kan worden. ;)
- Slecht. Wat zeg ik; waardeloos. Hoe kun je nou niet met 10-0 winnen.. Wat betreft de axe, klinkt goed!
- Droom? Of nachtmerrie?
- Goed man, succes dan maar.
- Das inderdaad een flinke berg ja, mocht ik heimwee krijgen ga ik daar wel heen. Ik zal eens bedenken wat voor naam geschikt is, maar zoiets is meer een gevoelskwestie. Ben benieuwd waar de trip heengaat. Gaat zeker lukken!
- Yup, ik denk dat ik de titel in een suske&wiske-achtige vorm giet, de jolige jordi klinkt wel aardig.
- Ga maar aftellen, volgende week licht ik een tipje van de sluier op. En ja, de tijd gaat snel. Het is gewoon eng om te zien hoe snel de dagen voorbij schieten. En naarmate het einde nadert gaat het alleen maar sneller..
- Ha! vandaar dat tegendoelpunt. :D Ik lees het al, in dit geval word ik niet gemist, ik ga maar eens kijken voor onderdak bij een ander team. ;) tNx for the wishes.
- Stoer, stoer.. ik doe het alleen om een interessant verhaal te kunnen schrijven. :P Het mooie van Kaapstad is dat de stad zo compact is. Ondanks de miljoenen inwoners (die trouwens veelal in de townships wonen) kun je binnen 15 tot 20 minuten de meeste dingen bereiken met de auto. En tijd moet je maken. Skydiven moet je zeker doen!