Another perfect week
Door: Jordi
Blijf op de hoogte en volg Jordi
02 Maart 2009 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Ditmaal wil ik beginnen met een symbolisch 1 minuutje stilte, voor alle uren en dagen dat mijn oude trouwe ipod mij begeleid heeft in mijn doen en laten. Hij heeft namelijk definitief de geest gegeven. :( Nu is dat opzich geen wereldramp, maar het is wel vrij vervelend denkend aan al de tijd die ik hier min of meer zonder muziek zit. Eigenlijk is het wèl een wereldramp. Een plaatselijke zal ik maar zeggen.
Nog meer semi-tragische gebeurtenissen, een huisgenootje gaat terug naar huis, een gebeurtenis die we aangrijpen om met 22 man naar een restaurant gaan en daar een fantastisch gezellig avond hebben. Hoewel het gros van ons koppel nog steeds Nederlander is, beginnen er zich eindelijk wat buitenlander in ons gezelschap te mengen.
Bij Luna begin ik steeds meer spijkers met koppen te slaan. Moet ook wel als ik er bij stilsta dat ik nog maar een maand de tijd heb om mijn plan af te ronden.
Vlak voor mijn weekend begint doet er zich nog een tamelijk bizare gelegenheid voor, een van de nieuwe gasten van de staff krijgt een epileptische aanval, op het moment dat ik 2 meter verderop met mijn baas sta te praten. Het loopt goed af, maar voor hetzelfde geldt overkomt hem dit als hij met een zaagmachine staat te werken.
Geen blijvertje aangezien hij in zijn proeftijd zit.
Overigens, voor degenen die zich afvragen waarom ik nog maar zo kort heb, mijn reisplannen zijn al behoorlijk gevorderd. In fact, de boeking is gemaakt. Zonder veel prijs te geven kan ik mededelen dat ik nog een stukje meer van Afrika ga zien, maar dat is iets voor later.
Dit weekend staat er namelijk een ander tripje op het programma, Frank en ik gaan met een bakkie die ik van Luna mag lenen de gardenroute bereizen. Dat ding is vrij lang, denk 600 km, en loopt een stuk langs de zuidkust van Z-A, van Mosselbay tot even voor Port Elizabeth. De Gardenroute staat bekend als rit die sublieme landschappen combineert met civilisatie, een perfecte gelegenheid om eens wat mooie plekjes te spotten en lekker los te gaan.
De reden dat we met een bakkie gaan is om het geheel wat avontuurlijker te maken, matras achterin, slaapzakken mee en op zoek naar een simpele camping. Een hostel is zo gewoon. We vertrekken al op donderdagmiddag, omdat het ons een hoop uren gaat kosten om bij ons startpunt aan te komen.
Onze timing is perfect, het is deze week zo heet dat de mussen van het dak vallen. Als in 36º C graden and more to come. Volgens de planning gaan wij rond 2 uur rijden, maar omdat we hier in Z-A zijn wordt dit wat later, en het is dan ook 5 uur voor we ons in de spits kunnen mengen.
Na een hoop traag rijden kunnen we eindelijk gassen en ondanks de begrenzer lukt het de 140km vrij constant aan te tikken. Omdat auto’s hier nu eenmaal een naam moeten hebben gaan we in conclaaf met zijn drieën, met als resultaat: Sjef.
Als we lekker door verlaten landschappen rijden, wordt het duidelijk dat Sjef dorst heeft. Heel erge dorst. Opzich rijdt het niet heel comfortabel terwijl er een brandend tankje op je dashboard oplicht, maar omdat we Capetonians zijn brengt ons dit al lang niet meer van de wijs.
De vertrouwde rood/gele schelp helpt ons uit de brand, Sjef een dieseltje, Frank en ik een burgertje, waarna we onze weg vervolgen. Rond een uur of 10 rijden we ons startpunt binnen, Mosselbay. In het donker is het niet al te makkelijk navigeren, maar we rijden vrij soepel naar een camping aan het strand. Nog even een biertje, en dan de oogjes toe.
De volgende ochtend blijkt wat voor een camping we beland zijn, en ik kan het niet anders aanduiden dan een ouwelullencamping. Aan de lezer te bepalen wat de precieze inhoud van dit begrip is, maar laat ik het samenvatten in saai. Net zoals de rest van het stadje. Snel wegwezen, en we hit the road om 8 uur.
Zonder kussen slaapt trouwens niet zo heel prettig, maar gelukkig ben ik nog jong en flexibel. We trakteren onszelf op een engels ontbijtje in Wilderniss, en de koffie verdient een aparte vermelding. Aangezien we een aardig stukje van Kaapstad afzitten hebben we hier heel ander weer, bewolkt en een beetje regen.
We dwalen wat af van de hoofdweg, wat resulteert in een schitterend soort van ofroad rit tussen de bergen. Na een hoop geslinger zijn we weer terug op de N2, en gaan we immer rechtdoor (heerlijk al die talen door elkaar.) Bavianen op de weg, je went er aan, en dan een tolweg. Achter de tolweg ligt Storms River, maar eerst moet men over de Bloukrans Bridge. Hoog, hoger, hoogst. Om precies te zijn 216 meter.
Even ben ik bang dat de laaghangende wolken m’n pleziertje gaat bederven, maar gelukkig is er niets aan de hand. Mag ik voorstellen, de hoogste bungeejump van de wereld?
Harnas aan, een wandeling door een luchtbrug van stalen roosters voor een goed zicht naar beneden, elastiekje vastbinden, naar het randje gedragen worden, 5-4-3-2-1-Bungee! Wat een kicken ervaring! Mijn val is tussen de 160 en 185 meter, dus laten we voor de statistieken 185 meter aanhouden. :P Helaas kan ik de grond net niet aanraken, maar het uitzicht en de gedachte dat je aan een touwtje bungelt zijn fantastisch. Frank heeft ruzie met zijn lenzen, dus besluit hij later terug te gaan om alsnog te springen.
We rijden terug naar Knysna, waar we eten met schitterend uitzicht op het meer en de haven. Volgende stap is de kroeg, maar als we richting het centrum lopen horen we opeens hey! roepen. Vast niet voor ons, dus zonder om te kijken gaan we door. Komt er een vent achter ons aan gerend, blijkt hij een engelsman te zijn die we nog uit de lodge kennen. Samen met een engels meisje die ook in de lodge heeft gezeten zit hij met 6 andere engelsen in een restaurant. Wat een volk, ik vraag me bij deze af waar dat idee van gentleman and ladies vandaan komt, maar het is wel onwijs gezellig. De rest van de avond gaan we met hen uit en als ik naar bed ga zijn zij nog lang niet klaar. Die avond slapen we in een hostel.
Met wederom een stevig ontbijt achter de kiezen vervolgen wij onze weg naar de place to be voor als je een werkzoekende struisvogel bent, Oudtshoorn. En niet te vergeten de Cango Wildlife Ranch, een soort veredelde dierentuin, maar wel erg mooi opgezet. Ze hebben kroks, een hoop verschillende vogels en diverse katachtigen. Een voorproefje voor the real thing in wild mag ik hopen, want daar gaat het allemaal om uiteindelijk. Als hoogtepunt gaan Frank en ik de cheetahruimte in, waar we ze mogen aaien en een hoop close-up foto’s kunnen nemen. Indrukwekkende poezebeest, al mag je dat woord hier absoluut niet gebruiken, daar ze hier alleen de ene betekenis kennen (en dat is niet de vrouwelijke kat.)
Na deze bijzondere ervaring gaan we voor de struisvogels. Maximaal toegestaan gewicht: 75kg. Jordi’s gewicht: 80kg. Shit. En daarom zijn alle struisvogels klootzakken, wat we ze dan ook toeroepen elke keer als we ze zien. Als ultieme wraak eet ik die avond een struisvogelbiefstuk. Zal ze leren.
We gaan op zoek naar een geschikte camperplaats, maar eerst willen we met bungelende beentjes achter in Sjef zitten om de zonsondergang te bewonderen. Weer is Sjef dorstig, ditmaal minder nijpend, maar we bevinden ons aardig in de middle of nergens. Ik besluit een auto aan te houden om te vragen waar het dichtsbijzijnde benzinestation is, Frank heeft zijn twijfels of dat wel zo verstandig is. No worry’s toch? Het is een hele gebeurtenis om een auto te vinden en ik houd dan ook de eerste de beste die we zien in een hele lange tijd aan, een soort kleine truck.
Voorin zitten 3 zwarten. Gaat opeens de achterklep open, zitten daar nog 10 van die gasten. Slik. Uitermate vriendelijk gevraagd waar het volgende station is en netjes antwoord gekregen. Had even anders kunnen lopen, maar geen vuiltje aan de lucht.
We vinden het station niet en rijden een stuk terug, maar nemen nu een andere afslag. Daar vinden we een camping, en eindelijk breken we onze fles Vat ’69 whiskey aan die we al vanaf het begin meeslepen. Op de goede afloop.
Er zit een groep mensen verderop de camping en met mijn nieuwe vriendin in de hand loop ik naar hen toe. Het is een groep Afrikaners en al gauw word ik uitgenodigd om er bij te komen zitten. De fles whiskey blijkt een goede ijsbreker en we draaien het bekende riedeltje over afkomst en dergelijke af. De braai staat aan, iemand zingt en speelt gitaar, goede temperatuur en geen mug te bekennen. Zo had ik van te voren mijn reis in gedachten, heerlijk! Als zij gaan eten word mij meteen een bord aangeboden en ondanks de struisvogel eet ik nog wat mee. Frank komt er ook bij en we praten honderd uit over van alles. Het grappige is dat we elkaar best goed kunnen volgen als we langzaam praten, zij ons NL en wij hun Afrikaans.
Voor de laatste keer slapen we in Sjef, ik lig eerder en slaap kennelijk zo breed mogelijk op ons matras, dus Frank slaapt in de cabine. :D
Afscheid genomen van onze nieuwe kenissen, het is gigantisch heet, ramen helemaal open, de zelf gemaakte cd op hard, en gaan. We rijden richting Kaapstad over de Route 62, en we passeren Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk, Spanje en Portugal. Elke 10 minuten hebben we een ander uitzicht en allemaal even mooi.
Na ongeveer 4,5 uur zijn we weer terug van weggeweest. We hebben ongeveer 1300km gereden en zijn zo’n 600km naar het oosten gegaan.
Ps. M’n ipod is toch weer tot leven gekomen! w00t! En ze leefden nog lang en gelukkig samen.
Notes.
- Geen giraffe, wel struisvogel. Hufters dat het zijn.
- Dat denk ik ook Leon ;)
- Nieuwe foto’s.
- Krokodil smaakt goed, beetje kipachtig. Struisvogels zijn prima te eten!
- Ik geniet met volle teugen.
- Bedankt weer allemaal.
Nog meer semi-tragische gebeurtenissen, een huisgenootje gaat terug naar huis, een gebeurtenis die we aangrijpen om met 22 man naar een restaurant gaan en daar een fantastisch gezellig avond hebben. Hoewel het gros van ons koppel nog steeds Nederlander is, beginnen er zich eindelijk wat buitenlander in ons gezelschap te mengen.
Bij Luna begin ik steeds meer spijkers met koppen te slaan. Moet ook wel als ik er bij stilsta dat ik nog maar een maand de tijd heb om mijn plan af te ronden.
Vlak voor mijn weekend begint doet er zich nog een tamelijk bizare gelegenheid voor, een van de nieuwe gasten van de staff krijgt een epileptische aanval, op het moment dat ik 2 meter verderop met mijn baas sta te praten. Het loopt goed af, maar voor hetzelfde geldt overkomt hem dit als hij met een zaagmachine staat te werken.
Geen blijvertje aangezien hij in zijn proeftijd zit.
Overigens, voor degenen die zich afvragen waarom ik nog maar zo kort heb, mijn reisplannen zijn al behoorlijk gevorderd. In fact, de boeking is gemaakt. Zonder veel prijs te geven kan ik mededelen dat ik nog een stukje meer van Afrika ga zien, maar dat is iets voor later.
Dit weekend staat er namelijk een ander tripje op het programma, Frank en ik gaan met een bakkie die ik van Luna mag lenen de gardenroute bereizen. Dat ding is vrij lang, denk 600 km, en loopt een stuk langs de zuidkust van Z-A, van Mosselbay tot even voor Port Elizabeth. De Gardenroute staat bekend als rit die sublieme landschappen combineert met civilisatie, een perfecte gelegenheid om eens wat mooie plekjes te spotten en lekker los te gaan.
De reden dat we met een bakkie gaan is om het geheel wat avontuurlijker te maken, matras achterin, slaapzakken mee en op zoek naar een simpele camping. Een hostel is zo gewoon. We vertrekken al op donderdagmiddag, omdat het ons een hoop uren gaat kosten om bij ons startpunt aan te komen.
Onze timing is perfect, het is deze week zo heet dat de mussen van het dak vallen. Als in 36º C graden and more to come. Volgens de planning gaan wij rond 2 uur rijden, maar omdat we hier in Z-A zijn wordt dit wat later, en het is dan ook 5 uur voor we ons in de spits kunnen mengen.
Na een hoop traag rijden kunnen we eindelijk gassen en ondanks de begrenzer lukt het de 140km vrij constant aan te tikken. Omdat auto’s hier nu eenmaal een naam moeten hebben gaan we in conclaaf met zijn drieën, met als resultaat: Sjef.
Als we lekker door verlaten landschappen rijden, wordt het duidelijk dat Sjef dorst heeft. Heel erge dorst. Opzich rijdt het niet heel comfortabel terwijl er een brandend tankje op je dashboard oplicht, maar omdat we Capetonians zijn brengt ons dit al lang niet meer van de wijs.
De vertrouwde rood/gele schelp helpt ons uit de brand, Sjef een dieseltje, Frank en ik een burgertje, waarna we onze weg vervolgen. Rond een uur of 10 rijden we ons startpunt binnen, Mosselbay. In het donker is het niet al te makkelijk navigeren, maar we rijden vrij soepel naar een camping aan het strand. Nog even een biertje, en dan de oogjes toe.
De volgende ochtend blijkt wat voor een camping we beland zijn, en ik kan het niet anders aanduiden dan een ouwelullencamping. Aan de lezer te bepalen wat de precieze inhoud van dit begrip is, maar laat ik het samenvatten in saai. Net zoals de rest van het stadje. Snel wegwezen, en we hit the road om 8 uur.
Zonder kussen slaapt trouwens niet zo heel prettig, maar gelukkig ben ik nog jong en flexibel. We trakteren onszelf op een engels ontbijtje in Wilderniss, en de koffie verdient een aparte vermelding. Aangezien we een aardig stukje van Kaapstad afzitten hebben we hier heel ander weer, bewolkt en een beetje regen.
We dwalen wat af van de hoofdweg, wat resulteert in een schitterend soort van ofroad rit tussen de bergen. Na een hoop geslinger zijn we weer terug op de N2, en gaan we immer rechtdoor (heerlijk al die talen door elkaar.) Bavianen op de weg, je went er aan, en dan een tolweg. Achter de tolweg ligt Storms River, maar eerst moet men over de Bloukrans Bridge. Hoog, hoger, hoogst. Om precies te zijn 216 meter.
Even ben ik bang dat de laaghangende wolken m’n pleziertje gaat bederven, maar gelukkig is er niets aan de hand. Mag ik voorstellen, de hoogste bungeejump van de wereld?
Harnas aan, een wandeling door een luchtbrug van stalen roosters voor een goed zicht naar beneden, elastiekje vastbinden, naar het randje gedragen worden, 5-4-3-2-1-Bungee! Wat een kicken ervaring! Mijn val is tussen de 160 en 185 meter, dus laten we voor de statistieken 185 meter aanhouden. :P Helaas kan ik de grond net niet aanraken, maar het uitzicht en de gedachte dat je aan een touwtje bungelt zijn fantastisch. Frank heeft ruzie met zijn lenzen, dus besluit hij later terug te gaan om alsnog te springen.
We rijden terug naar Knysna, waar we eten met schitterend uitzicht op het meer en de haven. Volgende stap is de kroeg, maar als we richting het centrum lopen horen we opeens hey! roepen. Vast niet voor ons, dus zonder om te kijken gaan we door. Komt er een vent achter ons aan gerend, blijkt hij een engelsman te zijn die we nog uit de lodge kennen. Samen met een engels meisje die ook in de lodge heeft gezeten zit hij met 6 andere engelsen in een restaurant. Wat een volk, ik vraag me bij deze af waar dat idee van gentleman and ladies vandaan komt, maar het is wel onwijs gezellig. De rest van de avond gaan we met hen uit en als ik naar bed ga zijn zij nog lang niet klaar. Die avond slapen we in een hostel.
Met wederom een stevig ontbijt achter de kiezen vervolgen wij onze weg naar de place to be voor als je een werkzoekende struisvogel bent, Oudtshoorn. En niet te vergeten de Cango Wildlife Ranch, een soort veredelde dierentuin, maar wel erg mooi opgezet. Ze hebben kroks, een hoop verschillende vogels en diverse katachtigen. Een voorproefje voor the real thing in wild mag ik hopen, want daar gaat het allemaal om uiteindelijk. Als hoogtepunt gaan Frank en ik de cheetahruimte in, waar we ze mogen aaien en een hoop close-up foto’s kunnen nemen. Indrukwekkende poezebeest, al mag je dat woord hier absoluut niet gebruiken, daar ze hier alleen de ene betekenis kennen (en dat is niet de vrouwelijke kat.)
Na deze bijzondere ervaring gaan we voor de struisvogels. Maximaal toegestaan gewicht: 75kg. Jordi’s gewicht: 80kg. Shit. En daarom zijn alle struisvogels klootzakken, wat we ze dan ook toeroepen elke keer als we ze zien. Als ultieme wraak eet ik die avond een struisvogelbiefstuk. Zal ze leren.
We gaan op zoek naar een geschikte camperplaats, maar eerst willen we met bungelende beentjes achter in Sjef zitten om de zonsondergang te bewonderen. Weer is Sjef dorstig, ditmaal minder nijpend, maar we bevinden ons aardig in de middle of nergens. Ik besluit een auto aan te houden om te vragen waar het dichtsbijzijnde benzinestation is, Frank heeft zijn twijfels of dat wel zo verstandig is. No worry’s toch? Het is een hele gebeurtenis om een auto te vinden en ik houd dan ook de eerste de beste die we zien in een hele lange tijd aan, een soort kleine truck.
Voorin zitten 3 zwarten. Gaat opeens de achterklep open, zitten daar nog 10 van die gasten. Slik. Uitermate vriendelijk gevraagd waar het volgende station is en netjes antwoord gekregen. Had even anders kunnen lopen, maar geen vuiltje aan de lucht.
We vinden het station niet en rijden een stuk terug, maar nemen nu een andere afslag. Daar vinden we een camping, en eindelijk breken we onze fles Vat ’69 whiskey aan die we al vanaf het begin meeslepen. Op de goede afloop.
Er zit een groep mensen verderop de camping en met mijn nieuwe vriendin in de hand loop ik naar hen toe. Het is een groep Afrikaners en al gauw word ik uitgenodigd om er bij te komen zitten. De fles whiskey blijkt een goede ijsbreker en we draaien het bekende riedeltje over afkomst en dergelijke af. De braai staat aan, iemand zingt en speelt gitaar, goede temperatuur en geen mug te bekennen. Zo had ik van te voren mijn reis in gedachten, heerlijk! Als zij gaan eten word mij meteen een bord aangeboden en ondanks de struisvogel eet ik nog wat mee. Frank komt er ook bij en we praten honderd uit over van alles. Het grappige is dat we elkaar best goed kunnen volgen als we langzaam praten, zij ons NL en wij hun Afrikaans.
Voor de laatste keer slapen we in Sjef, ik lig eerder en slaap kennelijk zo breed mogelijk op ons matras, dus Frank slaapt in de cabine. :D
Afscheid genomen van onze nieuwe kenissen, het is gigantisch heet, ramen helemaal open, de zelf gemaakte cd op hard, en gaan. We rijden richting Kaapstad over de Route 62, en we passeren Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk, Spanje en Portugal. Elke 10 minuten hebben we een ander uitzicht en allemaal even mooi.
Na ongeveer 4,5 uur zijn we weer terug van weggeweest. We hebben ongeveer 1300km gereden en zijn zo’n 600km naar het oosten gegaan.
Ps. M’n ipod is toch weer tot leven gekomen! w00t! En ze leefden nog lang en gelukkig samen.
Notes.
- Geen giraffe, wel struisvogel. Hufters dat het zijn.
- Dat denk ik ook Leon ;)
- Nieuwe foto’s.
- Krokodil smaakt goed, beetje kipachtig. Struisvogels zijn prima te eten!
- Ik geniet met volle teugen.
- Bedankt weer allemaal.
-
02 Maart 2009 - 09:52
Hanna:
Hoi Jordi
alleen maar groetjes.en blijven genieten voor de rest van je plannen wachten we gewoon op de mail van volgende week
-
02 Maart 2009 - 10:25
Monique:
Hoi Jordi,
Oma Otten is nu ook in het bezit van je stageverhalen. Weliswaar op papier, want haar PC heeft inmiddels een hardnekkig virus. Je verslagen ze zijn prettig om te lezen, erg leuk geschreven. Fijn dat je het naar je zin hebt en wat een mooie foto’s Ik zou wel even bij je om de hoek willen kijken om ook even het Afrikaanse zonnetje op mijn rug te voelen. Hier in ons kikkerlandje begint de lente te ontluiken, her en der komen de krokusjes uit de grond.
De temperatuur valt alleen tegen, 7 graden en er is wat mij betreft te weinig zon en teveel regen.
Geniet lekker verder.
Groetjes Monique
O nee, tante Monique
-
02 Maart 2009 - 10:32
Timbo:
Wat een emotie! liefde voor Sjef, haat voor de struisvogels. Angst en opwinding ook nog :P. Stoer dat je gewoon tusse stage zo'n road trip kan maken. Dat is toch wat je in Afrika zou willen doen lijkt me.
PS: Ik heb in Avifaune ook wel is een struisvogel gezien, die vrat het gekochte voer met zakje en al op letterlijk)! En ze deden ook nog is niet mee met het wedstrijdje rennen dat ik wilde doen. Klootzakken. :P -
02 Maart 2009 - 11:39
Leon...:
Jordi! 1-0 gewonnen van Nicolaas Boys 3, we hebben nu 15 punten al en boven ons staan Nieuwkoop en Nic. Boys met beiden 18 punten, we hijgen ze al bijna in de nek! Het was een aardige en redelijk zwaar bevochte wedstrijd. En dankzij een sliding op het kunstgras mis ik nu zo'n beetje 3% van mijn bovenste huidlaag ;)
Mooie avonturen heb je trouwens weer beleefd! En jouw armen zijn echt lang als je bungee-jumpt :S
Doei! -
02 Maart 2009 - 14:19
Ilse:
het klinkt weer prachtig jor! en wat een geweldige foto's van dat bungjee jumpen. Ik denk toch dat dat iets voor jou is en ik liever aan de kant blijf staan...;)
Haha tot je volgende bericht!:)
liefs. -
02 Maart 2009 - 15:30
Gino:
Zeker zwaar bevochten, als een ware dirigent (zonder zelf al te veel gelopen te hebben natuurlijk) leidde ik de manschappen (met de nodige krachttermen) richting de overwinning. Hoogstpersoonlijk nog een tegenstander het veld uit gepest. Dit ging als volgt: een snelle neger die sneller was dan mij, maar met zijn armen zwiepte, kon er ternauwernood eentje vastgrijpen en hield de beste man zo'n kleine 10 meter vast (hij gaf niet snel op). Tot aller grote verbazing werd er niet op de fluit geblazen, wat tot als gevolg een geirriteerde tegenstander opleverde. Na zo'n 10 minuten gezeikt te hebben besloot Nic Boys de man van het veld te halen en speelde verder met 10:D. Kleine persoonlijke overwinning al zeg ik het zelf. Dat van dat aanstellen van die teen...met veel pijn en moeite de wedstrijd uitgevoetbald, nu jij weer kuk (busje al geregeld?) Jordi ik zeg OI -
02 Maart 2009 - 17:22
T. Yvon:
Lieve Jordi, ik denk dat je toch wel erge heimwee hebt en dan vooral naar je familie,en dat je daarom al die leuke extreme dingen doet om jezelf maar af te leiden. Maar hou vol het is nog maar 2 maanden!
Groetjes van ons allemaal. -
03 Maart 2009 - 12:19
Anita:
Hey jordi!
T klinkt allemaal weer superleuk wat je meemaakt daar! Die bungyjump is wel echt superhoog! Denk nie dat k dat zou durven hoor!
K heb ook een site gemaakt kun je mij ook een beetje in de gaten houden. www.anitavdberg.waarbenjij.nu. Als we allebei weer terug zijn gaan we lekker naar Tunesie:D
Geniet er nog ff van!
Xx -
04 Maart 2009 - 11:31
Luuk:
Hey Jordi! Erg mooie verhalen allemaal en leuke foto's. Volgende keer een jachtgeweer mee naar die struisvogels denk?
-
05 Maart 2009 - 19:05
Jakko:
Hee Jordi,
Gave verhalen man! Dat bungee jumpen had ik eerlijk gezegt niet achter je gezocht. Wel vet :) en best hoog ook :)Moet je daar geen stage ofzo doen dan? Ben je echt puur op vakantie? Hoe dan ook, wel een gaaf avontuur. Zie je wel weer in ons kouwe kikkerlandje!
Groeten uit Miami ;)
-
08 Maart 2009 - 10:10
Marcel And Rita:
Wow ! That's quite an adventure you're having . Is this all safe ? I guess it's not as wild as we expected . Enjoy and take care of yourself . Looking forward to the next report .Lots of love ! -
08 Maart 2009 - 19:03
Lei:
Ik ben weer bij! Mooie verhalen, kan niet wachten tot je thuis ben :p -
09 Maart 2009 - 07:25
Simoon:
Ik wacht.. en wacht.. en wacht..op een volgend bericht..en het duurt zo lang..zoooo lang..want je hebt vast heel veel te vertellen.. heeel veel spannends te vertellen..haha:P;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
