What goes up, must go..

Na ons uitstapje kan ik eindelijk Marley weer in mijn armen sluiten, Sjef is een prima jongen, maar ik geef toch de voorkeur aan mijn oude dame. Met haar kittige toetertje is ze ook een stuk handiger om tussen het verkeer heen te slalommen, niemand kan boos worden op zo’n schatje. Wel op de malloot die erin rijdt, maar tegen die tijd zijn we ‘m al gesmeerd. Regelmatig moet ik benadrukken dat ze niet te koop is, ondanks, of misschien wel door haar leeftijd flirt ze met jan en alleman.

Op een avond zit ik na een dag hard werken (ik kan het dus wel ;)) lekker rustig in de voortuin, als er een man voor het hek staat die me wat vraagt. Doordat ik zit te lezen hoor ik hem in eerste instantie niet, dus sta ik op en vraag hem wat er is. Het is rond 7 uur, en de regel is dat we niemand binnen laten die we niet kennen, maar een nieuwe jongen doet door een misverstandje de deur open (het is een elektronisch hek) en de man stapt naar binnen.
Aangezien ik al eerder wat gevalletjes hebben meegemaakt ben ik op m’n hoede en vraag de man om te vertrekken. Er volgt een hele discussie waarbij hij het over racisme, discriminatie, zijn enzovoorts heeft, maar ik neem geen risico en zeg hem dat ook. Na nog wat gestrubbel vertrekt hij nogal geagiteerd.
De volgende dag blijkt dat de eigenaresse van de Lodge een mailtje heeft ontvangen waarin de man op uitgebreide manier zijn beklag doet over ‘the young man at the gate’ en waarin hij benadrukt hoe beledigd hij is en hoe onderlegd hij wel niet is en dat ik niet eens een boomie van een beschaafd man kan onderscheiden. De vraag die hij voorgaande avond stelde (en die ik dus nooit heb gehoord) bleek te gaan over de prijs voor een kamer. De diverse bedreigingen die hij uit zullen me worst wezen, maar ik voel me toch wel een beetje lullig over het voorval. Ik stuur hem een mailtje waarin ik hem het een en ander uitleg. Excuses geaccepteerd, afterall toch een beschaafd man. :) Al heb ik sterke vermoedens dat hij geen kamer meer wil.

We gaan met een groep weer eens een zonsondergangetje scoren op Signall Hill. Wederom een schitterend uitzicht, ik blijf maar foto’s maken. Ditmaal geen kou lijden, maar uitaard moet er wel weer iets aparts gebeuren. We zijn met 3 auto’s waarvan er een al eerder weggaat. Laat nou iemand de sleutel van een van de overgebleven auto’s in de tas hebben gedaan van iemand die inmiddels is vertrokken.
Gelukkig hebben we telefonisch bereik, is het maar een ritje van een kwartier, en is er nog wijn over. Eind goed al goed.

De huiseigenaresse, Nelly, is jarig en ondanks dat ze het niet wil vieren heeft ze wel een feestje georganiseerd. Alle lodges zijn uitgenodigd; Main Lodge, waar ik woon, Opposite Lodge en Makulu Lodge. De verwachting is dat als iedereen er is we met een mannetje of 80 zijn, maar de helft laat het afweten. Nietemin maken we er een geslaagd avondje van. Mijn hele huis zit vol met allerlei nationaliteiten, al voert NL nog wel de boventoon.
De adventure organisatie Unkulu is er om voor het eten te zorgen, en omdat er op veel meer mensen is gerekend is er ontzettend veel eten. Dat is nog eens braaien zoals het bedoeld is, met honderen worsten tegelijk. Ze hebben nog een leuk spelletje voor ons in petto, er wordt geloot en de 5 gelukkigen mogen het zwembad in. Op de bodem van het zwembad bevinden zich namelijk 5 flessen met daarin een muntje, waarvan er een garant staat voor een prijs.
De gelukkige wint een kanotocht van 4 dagen over Orangeriver, een rivier op de grens van Zuid-Afrika en Namibië. Dus niet eens zo’n grote straf om een duik te moeten nemen.Ik mag op het droge blijven, waarschijnlijk toch geen tijd gehad om de prijs te verzilveren.

Vlak voor het weekend ruik ik voor het eerst aan het golfsurfen. Dude! De enige overeenkomst met windsurfen is dat het met een board is, oh, en dat het ook vet is om te doen. In m’n eerste surfminuutjes lukt het al om te staan, maar vallen gaat me een stuk beter af. Na een uurtje houd ik het voor gezien, maar wordt zeker vervolgd.
Via via ontmoeten we een NL gozer die met ons mee uit gaat die avond. Hij rijdt in een open bakkie en er kunnen slechts 3 mensen voorin. We zijn met zijn 9en, dus het wordt lekker uitwaaien in de achterbak. Best geinig om op die manier door de stad te cruisen, van een beetje veel wind gaan we niet dood. We gaan naar Camps Bay om daar een leuke tent te zoeken. Het is niet geweldig gezellig, dus we kruipen weer in ons transportmiddel om naar het centrum te gaan. Tot het tl-licht volgehouden, en dan naar huis.

Zondag vind de Cape Argus cycling tour plaats, dus diverse wegen zijn afgesloten. Intussen zijn we behoorlijk bekend met de routes, dus geen probleem om toch te komen waar we heen willen; Muizenberg. De plaats te zijn voor surfen, echter als we daar aankomen beuken de golven op het strand en hangt de zwarte vlag uit. Zou goed ben ik nog net niet. Na de kitesurfers te hebben bekeken gaan we terug naar het centrum, waar we een winderig terrasje pakken.

Wellicht dat de oplettende lezer doorheeft dat ik een dagje oversla, het beste bewaar je nu eenmaal tot het laatst. Ik ga skydiven! De sprong was een paar weken geleden al gepland, maar ging toen niet door omdat het te hard waaide.
Nieuwe dag, nieuwe kansen, stralend weertje, kom maar op! Met 2 meiden uit de Lodge eerst nog even wat lekkers eten in the Old Biscuit Mill, om daarna meteen door te gaan naar Melkbosstrand, waar de springvereniging zit. Het ziet er allemaal een beetje alternatief en krakkemikkig uit, maar dat mag de pret niet drukken. Claire en ik gaan als eerste met het vliegtuigje mee, Margot is de volgende ronde aan de beurt.
Mijn partner heeft al ruim 10000 sprongen gedaan, dus met die geruststellende gedachte zuig ik het uitzicht in me op. Het is jammer dat er een soort waas over de kaap hangt, maar er blijft genoeg te zien. We klimmen in een half uur in gestaag tempo naar de 9000ft (3000 meter) waar het rolluikje wordt geopend. De cameraman hijst zichzelf aan de buitenkant van het vliegtuig, ik mag met met de benen naar buiten hangend plaatsnemen op het randje en hup, daar gaan we. Tja, hoe moet ik het nu omschrijven?
Adembenemend, maar dan niet in letterlijke zin. Is bungeejumpen een vette adrealinestoot, skydiven, met name de vrije val, is pure drugs voor de geest. Ontspannend, intens, ultiem, gewoonweg fantastisch. In een kleine 30 seconden suizen we met 240km p/u zo’n 2000 meter naar beneden, al voelt dit helemaal niet zo. Rond de 1000 meter wordt de parachute geopend en gaan we met een schok een oase van rust in. Nog even stunten waarbij de g-krachten oplopen tot 2,5g en ik het gevoel heb dat al m’n bloed naar mijn benen stroomt. In totaal duurt de hele vlucht 5 minuten, veel te kort en veel te snel.
Met de beide benen op de grond is het moeilijk te beseffen dat je net zoiets tegennatuurlijks hebt gedaan als uit een vliegtuig springen. Maar ik zou zonder aarzelen weer gaan. Skydiven = goed.

Notes.
- Dat is dan maar 30ºC verschil deze week (tante) Monique. :)
- Mocht je ooit worden aangevallen door een struisvogel, ga dan plat op je buik liggen en verroer je niet. Hij zal waarschijnlijk op je gaan zitten, maar na een paar uur weggaan uit verveling. ‘T is maar dat jullie het weten. Daarna, zorg voor een jachtgeweer.
- Dit jaar voor het kampioenschap dan maar!
- Saluut Generaal Gino.
- Dat zal best tante Yvon, maar het werkt in elk geval prima. :P
- Doe ik Anita!
- Bedankt Jakko, maar wel beter lezen, ;) ik werk hier heul hard!
- Wow! So nice to hear from you. :D Don’t believe all the doom stories, it’s just great over here. Thank you very much. Ps. What about Ed? Didn’t he suppose to come to S-A?
- Dan gaan we wel een biertje drinken Lei.
- Asjeblieft.