Sluiting

’s Ochtends vroeg komen we aan in Hardy, maar het duurt nog even voordat we kunnen lossen. Geeft een wat rustigere ochtend. Die eerste douche in dagen, ahh. Het lossen wordt gedaan door een gespecialiseerd bedrijf. De vis voor directe verkoop in Steveston wordt handmatig gelost om de vis zo min mogelijk te beschadigen. De rest wordt gepompt; de ruimen worden gevuld met water en de vis wordt met een grote slang naar een sorteermachine gezogen. Zelfs met een mannetje of 7 duurt het de rest van de dag voor alles klaar is. Na het sorteren wordt de vis gewogen en op transport gesteld. Ondertussen maken wij de boot in stappen schoon; alles afspuiten, in de bleek zetten en weer afspuiten. Ik help Colleen met de koelboxen voor Steveston vullen en neem af en toe een kijkje bij de werkzaamheden.

Het boeit me uitermate om het hele proces stap voor stap mee te maken, en de mensen die het werk uitvoeren een gezicht te zien krijgen. Ons grootste project is de ruimen schoonmaken, net te laag om rechtop in te staan en behoorlijk smerig. Daarna leggen we ergens anders aan en is het werk af, en het is al laat in de middag. De krabval bevat niets dat groot genoeg is, wel is er een berg zalm beschikbaar. Larry slacht, ik schraap en Colleen poetst ze schoon, een stuk of 30 van zo’n 2,5 kilo. Eén voor op de bbq en pas na het snijden realiseer ik me hoe groot een exemplaar is. En ze zijn echt ongelofelijk lekker, wat een smaak. Ik vrees dat vis eten nooit meer hetzelfde zal zijn als ik naar de kwaliteit kijk die ik de afgelopen tijd heb gegeten. Mijn laatste nacht op de boot breng ik weer door in het bunkbed.

Nadat we Larry weer bij het vliegveld hebben afgezet rijden Colleen en ik samen zuidwaarts in slaperige modus. Na enkele uren snelweg, tanken, koek en zopie, vervolgen we onze weg langs de kust. Langzamer, langs mooie uitzichten. Picknicken op het strand, met zalmsalade. Er is geen rook meer te bekennen, de lucht is helder blauw, bergen, naaldboombossen, zee. We nemen de tijd. Terug in Nanaimo is het prettig om wat ruimte te hebben en te slapen in een bed. In ontspannen tempo verplaatsen we ons. De eerste stop is bij Colleen´s oude werkgever, die op zalm en krab vist. Het onthaal is gastvrij, rondleiding, een hoop praten en we vertrekken met een aantal blikken en pakken zalm. Koffie en lunch bij een hip eetgebeuren. We gaan naar Salt Spring Island, waar de familie jaren heeft gewoond, om de moeder van Colleen te bezoeken. De zoveelste ferry. Voor mij is het nog steeds te doen, maar ik kan me zo voorstellen dat je ze zat raakt als je hier woont.

Al eerder ontmoette ik moeder Karen bi j een gezamenlijke lunch, dus het is niet gek om even bij haar werk langs te gaan om gedag te zeggen. Een deel van de eerder schoongemaakte zalm hebben we meegenomen om aan vrienden en kennissen te geven, en tijdens de rit krijg ik meteen een indruk van het eiland. Een goede indruk. We eindigen bij Karen thuis, waar we een paar nachten zullen verblijven. De zaterdagmarkt is hét wekelijkse event, alles wat er te vinden is, is zelf geteeld, -gebakken, of –gemaakt, Salt Spring ademt een relaxte hippiesfeer en het weer is perfect voor het vakantiegevoel. Struinen, proeven, voor pampus liggen in het gras, eten. Aan het eind van de middag pikt Karen ons op en we praten (Colleen heeft het niet van een vreemde) en eten (er is altijd en overal eten bij de familie thuis) en vermaken ons door elkaars muziek te luisteren. Glas wijn erbij.

Snel ontbijten, we hebben een koffieafspraak met Melanie en Paul. De laatste is een NL’er die hier al 15 jaar woont en wij zijn een stipt volkje, al helemaal als het om koffie gaat.. Ze hebben een biologische boerderij en Paul’s moeder is er ook een aantal maanden om te helpen tijdens de drukke zomermaanden. Gauw vervallen we in een mengelmoes van NL en Engels. Leuk om Paul naar zijn ervaringen en indrukken te vragen, hoe hij de dingen ziet die mij zijn opgevallen. Het klikt. Lunchen, een rondje Ruckle Park, een schitterend stukje natuur aan het water grenzend. Omkleden om Mt. Maxwel op te hiken, uitzicht, en dan rennend terug. Tijdens het boodschappen doen komen we een oude vriendin van Colleen tegen (het eiland is een kleine community die verdubbeld tijdens de zomer) en zo hebben we de volgende dag weer een ontmoeting voor koffie.

Die ochtend vindt de zonsverduistering plaats, die hier voor zo’n 90 procent is waar te nemen, een bijzondere ervaring. Hoewel er zonder beschermende bril niets te zien is, neemt de warmte van de zon duidelijk af en krijgt het licht een soort blauwe gloed. En hoewel er eigenlijk niets spannend aan is, blijft het boeiend om door één van de geleende brillen naar de zich vormende halo te kijken. Ik neem afscheid van Salt Spring met een fish ’n chips. Rondje hardlopen. Zwemmen. Koken. Ik eet ‘American pancakes’ met Canadese maplesyrup bij een restaurant. Zoete hap. Oh, en elke keer als ik moe ben, of zit, of m’n ogen dicht doe, voel ik het op- en neergaan van de boot, nog steeds. Niets zo vermoeiend als die constante schommelbeweging voor 5 dagen lang.

Met 2 vrienden van Colleen gaan we zwemmen, even een uur rijden verderop. Beste rit voor een plonsje en bij een offroadpoging beschadigd ze de opstapbeugel van de truck. We zijn bij een rivier, omgeven door bos en rotsformaties, erg mooi. Het zwemmen heeft meer iets weg van canyoning en voor een flinke tijd vermaken we ons met stroomopwaarts komen. Opdrogen / opwarmen en door de stroming zijn we in mum van tijd terug op de plaats van vertrek. De avond vult zich met goede gesprekken. De laatste keer op de ferry, die ons naar West-Vancouver brengt. Een laatste hike, we gaan naar Grouse Mt. voor wat lichaamsbeweging. Afdalen met de gondel en binnen 2 minuten staan we weer beneden. We bezoeken een tante van Colleen, worden hartelijk ontvangen en brengen er de rest van de dag door. De laatste nacht slaap ik weer op de boot in Steveston en nog voor het ochtendgloren sta ik op het vliegveld, met een grote doos volgeladen met bevroren zalm. Een appeltje voor de dorst.