Opening

Bagage afgooien, douaneformaliteiten (niet te snel, het is druk). Op het ticket staat aangegeven dat de gate 20 minuten voor vertrek sluit. Het zal allemaal wel loslopen lijkt mij, maar als ik even 20 minuten voor tijd aankom, zit iedereen al in het vliegtuig. Bijzonder. Deze trip heeft een wat speciale insteek, ik ga een vriendin opzoeken die ik in Nieuw-Zeeland heb ontmoet. De bedoeling is om op de vissersboot van haar vader te gaan werken, en daarnaast wat van de omgeving te zien. Colleen onthaalt me met een bord dat vermeld dat ze hier in Canada bergen zat hebben. Bergen zijn altijd goed. Na een foto met de vliegveldbeer, een familietraditie, mag ik mee. Het is te laat om de ferry naar Vancouver Island te halen, we slapen op de boot vanwaar ze vis aan particulieren verkopen.

De overtocht naar Victoria duurt zo’n 1,5 uur. Niet alle vis is verkocht en vormt een mooie product voor wat ruilhandel. De eerst stop is bij Peter en Vera, een van oorsprong Kroatisch stel dat hier al vele jaren woont. Ze hebben een uitgebreide variëteit aan fruitbomen en niet veel later zijn we aan het plukken; frambozen, vijgen en appels. Tussendoor is het praten en eten met onze gastheer- en vrouw en pas uren later rijden we verder. Ome Cameron is niet thuis, maar de deuren staan gewoon open. In het briefje wordt gevraagd de vis in de koelkast te stoppen en dat de dozen met bessen voor de meeneem zijn. Dan komt hij net aangereden. Kennismaken, ouwehoeren, weer verder.

Ik ontmoet Dylan (broertje), Alanna (zusje) en Sofia (schoonzusje), via een toeristische route rijden we naar een restaurant voor een late lunch / vroeg diner. Dan moeten we nog richting huis, in Nanaimo. Even 2 uur verderop. Het slaapgebrek kikt behoorlijk in.
De volgende dag gaan we voor een wandeling in de buurt, binnen notime lopen we in bosgebied, waar het barst van de trails. Een leuke opwarmer voor Mt. Benson, door bos en over rots. Vanwege de aanhoudende bosbranden in het noorden van de US hangt er een soort rokerige mist in de lucht en valt het uitzicht tegen.

De vroege ferry is volgeboekt, dus we pakken de heel vroege. Dommelen in de auto, wat eten. Eerst het één en ander ophalen en dan door naar Steveston. De vis wordt op de boot geladen, terug naar de verkoopsteiger varen en de stand opbouwen. Ik ben meer een toeschouwer in deze fase. Vissoorten leren, ‘de drill’ leren, oppassen dat ik mijn hoofd niet stoot, niet in de weg lopen, zo gaan die dingen. Vandaag is het nog rustig, een goede tijd om te leren. Aan het eind van de dag sta ik een poos alleen en kan ik in alle rust m’n skills oefenen. Zo zelfstandig. Opruimen, schoonmaken, de schubben afkloppen en de dag zit erop.

Verkoopdag, ontbijten en alles klaarzetten. Het is niet helemaal nieuw meer, wat me de tijd geeft om automatisme op te bouwen en te zien wat er moet gebeuren. Drukte, er staat constant een rij van 10 tot 15 mensen voor een lange tijd. IJs scheppen, inpakken, gesprekjes, observeren. Shortspine thornyhead, Red Banded, Ocean Perch, Canary, Sole, Lingcod, Black cod. We worden afgelost, wat gelegenheid biedt tot verkenning van Downtown Vancouver. Rondslenteren, proeven. Er is een straatdansfestival gaande, hetgeen de dansers laten zien indrukwekkend. De zon schijnt, de sfeer is uitbundig, iedereen danst met iedereen. Mensen kijken. Qua historie is de stad een groentje, maar in de oudere gedeeltes zijn de straten wat smaller, de gebouwen wat stijlvoller. De skytrain brengt ons terug naar de boot.

Vandaag wordt het een stuk rustiger met de verkoop dan gisteren, wat Colleen en mij de gelegenheid geeft om Steveston wat te verkennen. Het is een vissersstadje met een behoorlijke geschiedenis, in de hoogtijdagen was dit dé plaats voor het inmaken van zalm. Deze werkgelegenheid trok vele nationaliteiten; uit China, India, veel natives. Sowieso is Canada een smeltkroes van nationaliteiten, het schetst een boeiend straatbeeld. In de middag assisteer ik weer bij de visverkoop, ditmaal met de mannen Mo en Mike, eens wat anders. ’s Avonds afsluiten, schoonmaken en wat rauwe vis soldaat maken in een sushitentje. Voor de verandering weer met de ferry, naar Nanaimo. Geen betere manier om goed stuk te gaan dan een lange tijd in de auto zitten dommelen (wat toegestaan is tijdens de overtocht) en dan nog een stuk moeten rijden.

Na al dat werken is het tijd voor wat ontspannen inspanning. Rustig opstarten, om daarna op het gemak hard te lopen. Een rondje om het meer is precies een mooie afstand, niet te kort en niet te lang. De schaduw van de naaldbomen beschermt tegen de lustige zon, rond het water en op de diverse strandjes barst het (naar Canadese begrippen) van de dagjesmensen. Later op de dag brengt de behoefte aan lunch mij naar de haven van Nanaimo, gevolgd door een historisch verantwoord rondje. Net vakantie.