Stad

Voor maanden ben ik bescheiden geweest op temperatuurgebied. Altijd was het ruim onder de 20 graden, en vaak ruim daaronder. Ik mag dan nu, ineens is het een graad of 30, spreken van een temperatuurschok. Weer eens wat anders dan een cultuurschok. Voor de aardigheid bezoek ik alsnog een ziekenhuis, dat het goede mosterd moge zijn. Bacteriële infectie, iets verkeerds gegeten (je zou het niet zeggen) 5-dagen-kuurtje, zit wel goed. Wat rondstappen door de stad, de combinatie van energiegebrek en dan ook nog eens de hitte van de zon dwingen mij weer gauw richting bed. Zo gaat het voor een aantal dagen, mijn lichaam eist veel rust. Beetje bij beetje krabbel ik op.

Ik bevind mij in Kuala Lumpur, Maleisië, een van de meest voortvarende steden van zuidoost Azië. Hoog bezoek, mijn ouders en siblings zijn een week op visite. De timing had slechter kunnen zijn; goede verzorging én een flinke lading snoep en koek. En oude kaas. Ik laaf mij. Allemaal herstel, ik moet op gewicht komen. Een bliksembezoek aan de Cameron Highlands (een berggebied bekend om o.a. de vele theeplantages) en dan neerstrijken bij een hotel aan het strand. Ik loop nog wat houterig, eenmaal in het water beweeg ik best sierlijk. Een week van bijkomen, een ontspannen samenzijn en als laatste, het afstoten van mijn winteroutfits - wat resulteert in een flink lichtere tas – en ik kan er weer tegenaan.

Bizar is het hoe snel je aan luxe went. Van al die krakkemikkige hostels naar een hotelkamer waar je u tegen zegt, in een vingerknip voel ik me weer op stand. Dát terugbuigen is een lichte tegenvaller, tot ik mijn fondsen controleer. Hallo hostel. In dat luxe ding waar ik zat hing een airco. Eenmaal op mezelf, slaap ik in een hok van 6 vierkante meter met als enige verlichting (verluchting) een ventilator. Tel daar een warmbloedige mens bij op (waarvan ik elke beweging voel door het gammele stapelbed) en je zit minstens aan de 25 graden. Lastig ademhalen. Zweten als een otter. En toch past het jasje me goed. Andere reizigers ontmoeten, verhalen uitwisselen, dat is een tijd geleden.

Enige rusteloosheid (of noem het doelgerichtheid) doet mij kijken naar groenere velden. Vertrouwd reizen met de trein, palmplantages in overvloed. Voelt erg jungle. De airco wordt zo koud gestook dat een vest zonder schaamte aan kan, mate houden valt niet mee. Van stad naar stad en in dit geval ook land. Singapore it is. Vergeleken bij al de omringende landen een piepklein staatje, maar een economisch zwaargewicht. En de meest westerse benadering in deze contreien, doorspekt met Azië. De vele (kleine) eettentjes, alle gebieden en landen vertegenwoordigend, zijn een lust voor het oog en de maag. En wie ben ik om daar weerstand aan te bieden. De grote van de porties dwingt mij tot een extra maaltijd per dag, een hard gelag. Verwarrend, het is elke keer lastig bepalen of ik nu Vietnamees, Chinees, Malay of wat dan ook eet.

Hoewel klein, heeft zich hier een boeiend aantal culturen en attracties verzameld. Alles nauwlettend in het oog gehouden door de regering, die behoorlijk van de regeltjes is. Wat bevalt de stad me goed. Het is niet eens zo heel lastig om tussen de wolkenkrabbers charmante en knusse buurten te vinden die terugvoeren naar de (koloniale) geschiedenis. De Arabisch / Malay-buurt, little India en little China, dorpjes op zich. In die eerste spot ik een rij, men wacht tot ze de bakkerij in kunnen. Op mijn vraag of het er echt zo goed is klinkt bevestiging. Daar ben ik niet ongevoelig voor. Ik sta zeker een kwartier in de rij. Voor taart. Doe er dan ook maar een muffin (neem me niet kwalijk, cupcake) bij. Alleen afhaal, er is binnen geen ruimte om te zitten. De straat vormt mijn zetel. Delicaat smul ik van mijn gebak. Waard om in de rij te staan? Mocht je ooit in de buurt zijn, zoek naar Fluff Bakery, en oordeel zelf.

Singapore kent een roerige geschiedenis. En is eigenlijk zo gek lang nog niet onafhankelijk, nog geen 50 jaar. Onze voorouders hebben een eeuw of wat terug ook een vinger in de pap gehad en hebben zich, heel traditioneel, de loef af laten steken door de Britten. Verspreid door de stad bevinden zich vele monumenten en gebouwen uit die tijd. Moskeeën, kerken, forten, mijn historie-meter vult zich rap. Als toetje het nationaal museum en ik ben helemaal up-to-date. Wat een schitterende smeltkroes is dit land(je). En ook de moderniteit viert hier hoogtij. Een ov-systeem dat werkt als een eh.. trein, architectuur, parken, alles ziet er piekfijn uit. Ik strijk neer en kijk. Mensen. Ze vormen een mooie mix van traditioneel en modern, de stad weerspiegelend. Leeftijd of geslacht spelen daar absoluut geen rol in, alles verhullende gewaden - kleurig dan wel sober – lopen naast rokken en jurken. Zoals het hoort.