Tirana
Door: Jordi
Blijf op de hoogte en volg Jordi
18 Juli 2013 | Albanië, Tirana
Tirana
Gelukkig ben ik fit genoeg om mee te gaan naar Tirana, Albanië, samen met Stephan en Paul. Volgens huisbaas Flip zijn de wegen waardeloos, om geen risico’s te lopen hebben we een auto met chauffeur. Alexander is netjes om 7 uur aanwezig. Hij blijkt niet alleen goed Engels te spreken, hij praat ook graag. Binnen no-time moet ik m’n wakker-wordt-modus skippen om af en toe instemmend te brommen. Kerk rechts, achtergrondinfo. Rivier, algemene info. Vraag. Dialoog. Opmerking. Nog meer info. Muziek aan en nooit meer uit. Naast chauffeur en reisleider is Alexander muziekliefhebber, wat zich uit in een verzameling van zelf samengestelde cassettebandjes. Zijn totale verzameling bestaat uit 1200 exemplaren en hij is vastbesloten er zoveel mogelijk te laten horen. Jaren-80 ballads, afgewisseld met slechte covers met een salsa-smaakje. Kan slechter.
We zijn de grens snel over en de achtergrondinfo wordt vervolgd. Bunkers, overal waar je kijkt. 2 miljoen, iets met een paranoïde dictator. Paddenstoelen. Nog meer anders, de munteenheid, de Lek. Is Macedonië goedkoop, de prijzen in het armste land van Europa (op het moment) zijn nog lager. 4 koppen koffie voor €1,50, euro’s worden geaccepteerd. Een korte stop in een plaatsje, waar we een blik op een fort werpen. Of wat er van over is, de buitenmuur staat nog, de binnenkant is volgebouwd met restaurantjes en winkels. Weinig ouds over. We vervolgen de tocht.
Als we na een klein stukje chaos (al valt het best mee) een parkeerplaats hebben heeft Alexander vraagtekens bij ons voornemen om de komende 5 uur in de stad door te brengen. Wij denken onze tijd wel te kunnen vullen. De Lonely Planet slaagt er altijd wel in om iets positiefs te schrijven over een hoofdstad, maar ditmaal heb ik m’n twijfels. Sowieso straalt heel het land nog een bepaalde communistische(?) sfeer uit. Of eigenlijk een terneergeslagen sfeer. Depressief. Mannen met een ezelwagen op de weg. Jaren 30 flats. Fugly nieuwbouw. Tastbare geschiedenis ontbreekt. Het centrale plein omvat een hoop verkeer. Een handje standbeelden met slapende mannen eronder. In een verdomhoekje stuitten we zowaar op iets monumentaals. Een stukje Berlijnse muur, geschenk aan het Armeense volk. Een uitgegraven bunker met een urinewalm. En een stuk staal uit een karkas van..? Om niet meteen verslagen te worden door het gebrek aan bezienswaardigheden eten we eerst een prima lunch. De behulpzame ober wijst ons een leuke buurt aan. Het is 31 graden. Al slenterend lijkt het erop dat de stad een soort verdeling kent. Daar staan de verkopers van (2e hands) telefoons met hun kraampje. Daar de boeken. We naderen de ‘leuke buurt’. Dat blijkt de restauranthoek te zijn, een lange straat vol. Ook hier is het principe van mensen die iets denken te zijn van pas. Dikke auto’s, uiterlijk vertoon. Na wat gedrentel in een park gaan we richting archeologisch museum. Bordje. Gesloten. Tot nadere berichtgeving. Jaja. Op wat opdringerige kinderen na hebben we geen last van mensen. Een poging de stadsmuur te vinden eindigt bij een paar kleine stukjes muur. Er is gewoon niets ouds. Geen historie. En passant stap ik zowat in een gat als een putdeksel onder mijn voet weg klapt als ik er op ga staan.
Een klein lichtpuntje op behouden erfgoed, een moskee uit de 18e eeuw. Mensen vragen ons naar binnen bij het zien van onze twijfelende gezichten. Schoenen uit en zelfs de centrale ruimte mogen we bezoeken. Er hangt een authentiek ‘geur’, stukken beter dan de gloednieuwe kerk waar we eerder naar binnen stapten. De beheerder blijft op een afstandje, toevallig wat rammelend geld in zijn hand. De hint netjes oppikkend stoppen we hem wat toe, wat hij gepast verrast in ontvangst neemt. Een assertieve deurbedelaarster poogt geld van ons te krijgen, centrale pot Stephan strijkt over zijn hart. Dat ze on daarna ook nog probeert kun je haar moeilijk kwalijk nemen. Als laatste tijdsvulling nemen we een kijkje in het prominent aan het centrale plein liggende historische museum. Het ademt recente bouw, de afwerking blijkt in dezelfde, consequente Oostblok stijl te zijn die we al zo vaak hebben gezien. Het wordt duidelijk dat de Albanese (en Macedonische) gebieden al heel lang door mensen bewoond zijn. De schatting 100.000-6.000 BC. is wat ruim, maar maakt het principe duidelijk. Daarnaast leren we van de plaatselijke geschiedenis vooral over de voortdurende strijd die er gewoed heeft. Als laatste zwarte bladzijde is er een hoek gewijd aan het dictatorschap in het land. Albanië is van ver gekomen, en moet ook nog een heel eind.
Bij de auto aangekomen vinden we Alex duttend op het terras. Hij stelt voor om nog een koffie te nemen en ik koop nog een bakje bramen die overal verkocht worden. De terugweg verloopt in stilte. Op de cassettebandjes na. Om de grens over te steken zijn nog kleine steekpenningen nodig, wat niet echt ongewoon lijkt. Toch handig dat we een chauf hebben die weet hoe het werkt. Wanneer we langs de bergwand met de kerkjes rijden slaat Alex weer trouw twee kruizen, net als op de heenweg. Het tekent hoe religieus het land is, dat hij in alles wat hij gedaan heeft in zijn leven, toch dat belang hecht.
Ohrid
Iedereen knapt zich op en we gaan een ´uitgebreid´, zij het wat gehaast diner tegemoet. Het restaurant is in tegenstelling tot vorige keer zo goed als leeg, de bediening is top en het eten en wijnen erg goed. Ook ons traditionele drankje op het Milenium terras slaan we niet over. De Liquid is zowaar vol en gezellig. Eén ding; Macedoniërs dansen niet. Ik krijg de indruk dat ze niet precies weten hoe ze ‘los kunnen gaan’ om het zo te noemen. Zelfs de vrouwen komen amper tot een paar passen, wat ook logisch is gezien hun schoenen. En make-up en kleiding. Als de lichten aangaan is iedereen het nog steeds niet zat. We gaan naar Cuba Libre, het zusje van onze strandtent. Paul wurmt zijn oordop te diep voor comfort, Stef opereert hem op de kamer met een pincet. Wij dansen wat, de Macedoniërs niet. En Engels spreken is er niet veel bij, ook de jongeren niet. Weer herenigd eindigen we bij een schuimparty. Een paar bewegend mensen, uitbundigheid blijft ver te zoeken. Goede laatste avond al met al.
Gelukkig ben ik fit genoeg om mee te gaan naar Tirana, Albanië, samen met Stephan en Paul. Volgens huisbaas Flip zijn de wegen waardeloos, om geen risico’s te lopen hebben we een auto met chauffeur. Alexander is netjes om 7 uur aanwezig. Hij blijkt niet alleen goed Engels te spreken, hij praat ook graag. Binnen no-time moet ik m’n wakker-wordt-modus skippen om af en toe instemmend te brommen. Kerk rechts, achtergrondinfo. Rivier, algemene info. Vraag. Dialoog. Opmerking. Nog meer info. Muziek aan en nooit meer uit. Naast chauffeur en reisleider is Alexander muziekliefhebber, wat zich uit in een verzameling van zelf samengestelde cassettebandjes. Zijn totale verzameling bestaat uit 1200 exemplaren en hij is vastbesloten er zoveel mogelijk te laten horen. Jaren-80 ballads, afgewisseld met slechte covers met een salsa-smaakje. Kan slechter.
We zijn de grens snel over en de achtergrondinfo wordt vervolgd. Bunkers, overal waar je kijkt. 2 miljoen, iets met een paranoïde dictator. Paddenstoelen. Nog meer anders, de munteenheid, de Lek. Is Macedonië goedkoop, de prijzen in het armste land van Europa (op het moment) zijn nog lager. 4 koppen koffie voor €1,50, euro’s worden geaccepteerd. Een korte stop in een plaatsje, waar we een blik op een fort werpen. Of wat er van over is, de buitenmuur staat nog, de binnenkant is volgebouwd met restaurantjes en winkels. Weinig ouds over. We vervolgen de tocht.
Als we na een klein stukje chaos (al valt het best mee) een parkeerplaats hebben heeft Alexander vraagtekens bij ons voornemen om de komende 5 uur in de stad door te brengen. Wij denken onze tijd wel te kunnen vullen. De Lonely Planet slaagt er altijd wel in om iets positiefs te schrijven over een hoofdstad, maar ditmaal heb ik m’n twijfels. Sowieso straalt heel het land nog een bepaalde communistische(?) sfeer uit. Of eigenlijk een terneergeslagen sfeer. Depressief. Mannen met een ezelwagen op de weg. Jaren 30 flats. Fugly nieuwbouw. Tastbare geschiedenis ontbreekt. Het centrale plein omvat een hoop verkeer. Een handje standbeelden met slapende mannen eronder. In een verdomhoekje stuitten we zowaar op iets monumentaals. Een stukje Berlijnse muur, geschenk aan het Armeense volk. Een uitgegraven bunker met een urinewalm. En een stuk staal uit een karkas van..? Om niet meteen verslagen te worden door het gebrek aan bezienswaardigheden eten we eerst een prima lunch. De behulpzame ober wijst ons een leuke buurt aan. Het is 31 graden. Al slenterend lijkt het erop dat de stad een soort verdeling kent. Daar staan de verkopers van (2e hands) telefoons met hun kraampje. Daar de boeken. We naderen de ‘leuke buurt’. Dat blijkt de restauranthoek te zijn, een lange straat vol. Ook hier is het principe van mensen die iets denken te zijn van pas. Dikke auto’s, uiterlijk vertoon. Na wat gedrentel in een park gaan we richting archeologisch museum. Bordje. Gesloten. Tot nadere berichtgeving. Jaja. Op wat opdringerige kinderen na hebben we geen last van mensen. Een poging de stadsmuur te vinden eindigt bij een paar kleine stukjes muur. Er is gewoon niets ouds. Geen historie. En passant stap ik zowat in een gat als een putdeksel onder mijn voet weg klapt als ik er op ga staan.
Een klein lichtpuntje op behouden erfgoed, een moskee uit de 18e eeuw. Mensen vragen ons naar binnen bij het zien van onze twijfelende gezichten. Schoenen uit en zelfs de centrale ruimte mogen we bezoeken. Er hangt een authentiek ‘geur’, stukken beter dan de gloednieuwe kerk waar we eerder naar binnen stapten. De beheerder blijft op een afstandje, toevallig wat rammelend geld in zijn hand. De hint netjes oppikkend stoppen we hem wat toe, wat hij gepast verrast in ontvangst neemt. Een assertieve deurbedelaarster poogt geld van ons te krijgen, centrale pot Stephan strijkt over zijn hart. Dat ze on daarna ook nog probeert kun je haar moeilijk kwalijk nemen. Als laatste tijdsvulling nemen we een kijkje in het prominent aan het centrale plein liggende historische museum. Het ademt recente bouw, de afwerking blijkt in dezelfde, consequente Oostblok stijl te zijn die we al zo vaak hebben gezien. Het wordt duidelijk dat de Albanese (en Macedonische) gebieden al heel lang door mensen bewoond zijn. De schatting 100.000-6.000 BC. is wat ruim, maar maakt het principe duidelijk. Daarnaast leren we van de plaatselijke geschiedenis vooral over de voortdurende strijd die er gewoed heeft. Als laatste zwarte bladzijde is er een hoek gewijd aan het dictatorschap in het land. Albanië is van ver gekomen, en moet ook nog een heel eind.
Bij de auto aangekomen vinden we Alex duttend op het terras. Hij stelt voor om nog een koffie te nemen en ik koop nog een bakje bramen die overal verkocht worden. De terugweg verloopt in stilte. Op de cassettebandjes na. Om de grens over te steken zijn nog kleine steekpenningen nodig, wat niet echt ongewoon lijkt. Toch handig dat we een chauf hebben die weet hoe het werkt. Wanneer we langs de bergwand met de kerkjes rijden slaat Alex weer trouw twee kruizen, net als op de heenweg. Het tekent hoe religieus het land is, dat hij in alles wat hij gedaan heeft in zijn leven, toch dat belang hecht.
Ohrid
Iedereen knapt zich op en we gaan een ´uitgebreid´, zij het wat gehaast diner tegemoet. Het restaurant is in tegenstelling tot vorige keer zo goed als leeg, de bediening is top en het eten en wijnen erg goed. Ook ons traditionele drankje op het Milenium terras slaan we niet over. De Liquid is zowaar vol en gezellig. Eén ding; Macedoniërs dansen niet. Ik krijg de indruk dat ze niet precies weten hoe ze ‘los kunnen gaan’ om het zo te noemen. Zelfs de vrouwen komen amper tot een paar passen, wat ook logisch is gezien hun schoenen. En make-up en kleiding. Als de lichten aangaan is iedereen het nog steeds niet zat. We gaan naar Cuba Libre, het zusje van onze strandtent. Paul wurmt zijn oordop te diep voor comfort, Stef opereert hem op de kamer met een pincet. Wij dansen wat, de Macedoniërs niet. En Engels spreken is er niet veel bij, ook de jongeren niet. Weer herenigd eindigen we bij een schuimparty. Een paar bewegend mensen, uitbundigheid blijft ver te zoeken. Goede laatste avond al met al.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
