Ohrid

Ohrid
Voor het eerst in jaren begint de reis met een vlucht, waar we ons bed redelijk vroeg voor uit moeten. Gewoontes zijn er om te handhaven, een bakkie koffie, een stroopwafel, het onvermijdelijke balletje dat we door de gate heen¬-en-weer schieten. We zitten vooraan in het vliegtuig en zelfs de plaatsen met veel beenruimte hebben ze voor ons vrij gehouden. Er reist een bekend gezicht mee, een Haagse D’66’er. Na het landen wordt hij gevraagd als eerste uit te stappen, terwijl wij al enthousiast voor de deur staan te dringen. De koffers komen vlot.
Het is warm en bewolkt. We worden opgewacht met een ’Erik Bakke’ bord en binnen no-time zijn we geïnstalleerd bij ons verblijf. Onze korte verkenningstocht mondt uit in een culturele trip langs één van de 365 kerken (vink) en het fort (vink). Op de terugweg praten we met een NL oma en dochter en belanden we op een terras aan het water. Wat tips ontvangen van een NL stel. Een goed visje later eindigen we met een biertje langs de flaneerstraat van het oude centrum.

Een dekengevecht en korte bedden veroorzaken een bedenkelijke nacht. Bij het ontbijt (bij het béste restaurant van Ohrid) verbazen we ons over de relatief lage prijzen voor eten en drinken. De turkse koffie van onze huismoeder laten we staan, maar de espresso die op de terrassen te krijgen is, is gewoon goed. Efficiënt splitsen we voor wat boodschappen en wat meer to-do informatie. Ik raak in gesprek met een vrouw dat reisinformatie verstrekt. Hoewel we staan te praten kijkt ze me niet aan, heel bijzonder. En haar toon wordt gedurende het gesprek steeds minder vriendelijk. Pas op het laatst zie ik dat ze scheel is. En ik keek alleen maar naar haar slechte oog. Oeps.
De geplande hike heeft wat vertraging, eerst maar lunchen. Vanwege een paar spetters laat de rest het afweten, Paul en ik gaan samen. Bergje op, wat leuke uitzichten, een schaapherder en een ordinaire afwerkplek. Echt boeiend is het niet. Potje kaarten, douchen, een laat diner en een laatste drankje bij Milenium, ons stamterras.

Skopje
Tot nu toe valt mee hoe passief onze vakantie is, dus we houden de vaart erin. Skopje is het doel, rond 8 uur gaat de wekker. Door opstartproblemen pakken we de bus pas om 10:45. Aan het ontbijt ligt het niet, dat hebben we van te voren gehaald om tijd te besparen. De bus valt niet tegen, airco en ruimte. Lekker naar buiten kijken en muziek luisteren, tijd zat bij een 4 uur durende rit. Vanaf het station lopen we soepel naar het hostel, dat erg knus is. We gaan de stad in, maar er hangt een dikke onweersbui in de lucht. Net op tijd bereiken we de Ierse pub, een zeer geschikt onderkomen voor dergelijke weersomstandigheden. Eten en Guinness, en de tour. Na de bui wat boodschappen en terug naar het hostel. We eten steeds later. Slenteren door de oude Turkse bazaar, bij verschillende tentjes op het terras wat drinken. In ons hostel bevindt zich een troep van 11 NL meiden van een studentenvereniging, waar we in de tuin nog wat drinken. Tijdens het tanden poetsen raken we met twee van hen in gesprek, terwijl vanuit mijn kamer een hels gesnurk klinkt. Na heel lang wakker gelegen te hebben besluit ik met terugwerkende kracht in te gaan op het aanbod dat mij eerder gedaan is; ik kruip in een leeg bed op de vrouwenslaapkamer. Patrick ligt dan al lang en breed op de bank in de hal te slapen.

Geen goud in de mond van de morgenstond, mijn kamergenoten gaan er vroeg uit en veel slapen zit er daarna niet meer in. De lichte paniek wanneer ze mij in eerste instantie ontdekken is het dan wel weer waard. Verenigd (we slapen verdeeld over twee gebouwen) trekken we de stad in. Gisteren viel het al op en bij daglicht nog meer; Skopje ziet er niet uit. De spaarzame oude bouwsels, zoals de brug, worden omringd door nieuwe, kitscherige optreksels in oude stijl. Over 100 jaar zal het er vast best mooi uitzien besluiten we. Ook het fort is in dergelijke stijl vernieuwd, op sommige stukken is de oude muur nog te zien. Van een afstandje ziet het er wel aardig uit. Dan is het tijd voor een bakkie, al is de bediening lang niet altijd ideaal. Engels is voor veel mensen lastig. We doen het herdenkingshuis van moeder Theresa aan, wat niet zo veel voorstelt. Ik werp een blik in het gastenboek en verbaas me over wat mensen daar in zetten. Broodje eten, uitchecken en wat laatste boodschappen. De timing voor de bus is perfect en de terugreis verloopt nog sneller dan de heenreis. Relaxen in het zonnetje op ons eigen terras. Opknappen en eten, een laatste (ijs)koffie. Ik sluit af met een muggenjacht.

Ergens gedurende de dag worden we wakker. Een beetje. De tijd is aangebroken om een tandje terug te schakelen. En nog één, als in vakantie. Uren en tijden vervagen. We strijken neer bij een strandtent 10 minuten lopen van onze villa. Iets eten of drinken. Plonsje doen. Liggen. Kaartje leggen. Kennelijk ben ik niet geschikt voor dit schema, ik word ziek. En blijf dat een goeie 5 dagen. Even lijk ik me beter te voelen, ik regel zelfs nog dat er gehiked wordt in Mavrovo NP, maar uiteindelijk wordt het ‘m niet. Buiten dat mis ik eigenlijk niets, zo suf gedraagt iedereen zich.