Duitsland

De dag is nog heel jong als de wekker gaat en ik me mijn bed uitsleep. Het vakantiegevoel slaapt nog even verder. We verzamelen bij de gehuurde bus en tot mijn verbazing ben ik de laatste, wat als voordeel oplevert dat we weggaan zodra ik de bijrijderstoel bezet.
De hele bus zit afgeladen vol, de laadruimte tot de nok met tafel, tent, gasstellen, stoelen en-weet-ik-wat-nog-meer, en Erik zit ingebouwd naast 2 koelkasten en een hele lading tassen. Ik ga er voor het gemak van uit dat we alles bij ons hebben en om alle ruimte maximaal te gebruiken sleep ik nog een gitaar mee.
Gino bijt de spits af en brengt ons een flink stuk Duitsland in, onder de begeleiding van een hoop nutteloos gebrabbel van de radio. Chauffeurswissel, koffie en toiletbezoek, en we kunnen weer. Ik rij verder. De meeste tijd ligt iedereen met zijn ogen dicht, maar af en toe klinkt er wat gebrom van de achterbank of heeft er iemand iets te zeggen. Ook deze etappe vordert vlot. De tank raakt steeds leger en de blazen voller, dus we gaan weer voor een stop. Als ik sta te tanken zet Erik mijn koffie op de tank, die ik even later oppik als er iemand anders staat te tanken. Er kan geen lachje van af, voor mijn gevoel kijken al die Duitsers chagrijnig uit hun ogen. Zal wel aan mij liggen.
Lei heeft het stuur overgenomen, maar helaas rijden we op wegwerkzaamheden af. Aangezien we nu allemaal wel wakker zijn is het gezellig, en al gauw verleggen we onze belangstelling naar onze medeweggebruikers. We spotten een leuke Fiatrijdster, maar onze fotopogingen stranden op zure koppen. Dan maar toeteren en de andere kant opzwaaien. Met deze charmante contactlegger krijgen we de lach wel aan onze kont, van de inhoud van een oranje Volkswagenbus, 8 jongedames. We gebruiken de file om boodschappen en bestemmingsgegevens uit te wisselen tot we hen uit het oog verliezen. Ons onderhoud maakt hongerig, ik laat het kwaliteitsvoedsel aan mij voorbijgaan, maar de Mac brengt verlichting voor de rest. Niet veel later zijn we klaar met de file en we stomen door naar onze camping, waar we een kennismakingsrondje lopen alvorens de receptie aan te doen.
Vol. Geen probleem, we zijn toch niet mislukt onze 2e poging ook, geen plaats. Dat is jammer, die ziet er wel goed uit. Maar dat doet de 3e camping, een familiecamping, ook, geen probleem. Familiecamping dus.. Hoewel we er heel onschuldig en aaibaar uitzien laat de directie 6 jonge gasten niet toe op de camping. Onbegrijpelijk uiteraard, maar we rijden rustig verder. Omdat Gino’s pogingen allemaal mislukten gaan Stephan en ik vragen om een plaatsje en jahoor, 4 maal is scheepsrecht in Duitsland. Het zonnetje schijnt, het gras is groen en de koude halve liters stellen ons niet teleur. Na dit opfrissertje voelen we ons sterk genoeg om de tent op te zetten en ons helemaal te installeren. We zijn niet lui maar wel hongerig en praktisch en vereren het campingrestaurant met een bezoek. Net zoals de rest van de camping. Een anderhalf uur later krijgen we een flinke schotel fleisch die het wachten een beetje goedmaakt. Thuisgekomen leggen we nog een kaartje en gaan slapen.

We worden niet te vroeg wakker en op wat ochtendhumeurtjes na is het lekker relaxed ontbijten. Broodjes, beleg, crackertje, wat heeft een mens nu nodig? De tenten staan naast een grote heg, wat als voordeel heeft dat we ’s ochtends nog wat schaduw hebben. Nadeel is dat de heg druk bewoont is door naaktslakken, die allemaal erg graag op tentdoek kruipen. Met het zoutvaatje in de hand gaan Stephan, Gino en Paul de strijd aan. Ze winnen.
Het zonnetje is prominent aanwezig en rond het middaguur vereren we het zwembad met een bezoek. De camping is prima voorzien, ruime plaatsen en net sanitair. Dat kamperen is zo gek nog niet. Een actieve middag met lezen, kaarten, balletje gooien, zwemmen en ouwehoeren verstrijkt.
Gino en ik leveren een broodje-met-warme-worst service waarna iedereen in licht slaperige stemming raakt en er wordt links en rechts wat geslapen. Terug naar de tent. Ik pingel wat op de gitaar, Erik gaat hardlopen en verdwaald en de rest legt een kaartje. Gino en ik wisselen van plaats en hij steekt een ballade af tegen de buurman. Dit diner staan er pizza’s op het menu en we hebben weer een rustig avondje.

De ochtend is weer gezapig, alles gebeurt vooral rustig. Samen met Stephan en Erik ga ik op zoek naar een supermarkt en met de Lidl in gedachten rijden we een stuk. Het wordt de ‘Kaufland.’ Winkelen met de jongens is een ware beproeving voor mijn geduld, net 2 jongetjes in een snoepwinkel. Alles gebeurd op z’n 31e. Na ruim 3 uur (!) zijn we terug op de camping, voor een boodschappenlijstje van misschien 20 regels. Ik ben blij dat zij het wel naar hun zin hebben gehad. :P Ons trage duo smeert de broodjes en ik ga alvast naar het zwembad. We herhalen de rituelen van de vorige dag, ik ga helemaal uitgerust terugkomen!
Terwijl ik onder de douche spring begint meesterkok Bakker (it’s in the name) aan de kip Siam, onder toeziend oog van de buurman. Leuk, van die meelevende buren. De maaltijd smaakt prima. Vele handen en muziek maken korte metten met de afwas. Moesten we de vorige avond nog met het elektrische kacheltje aan zitten, deze avond is het een stuk warmer. Wel valt er af en toe een spetter.
Er blijkt een live optreden te zijn bij de campingbar waar we heen gaan. Het is druk, maar we vinden een tafeltje. De zanger is best goed, de drummer is erg goed op zijn ‘trommelkistje’ en we raken aan de praat met een aantal mensen. Dan gaat het toch behoorlijk gieten en het terras zoekt dekking. De rest van de avond zitten we te praten en te drinken met 2 NL meiden, Emma en Vera, die met hun ouders op de camping staan.
Naast de grote tent waar we met zijn vieren in slapen hebben Stephan en Gino hun eigen tentje. Gino’s tentje is toch niet zo heel erg waterdicht en die nacht slaapt hij in het busje. :)

Paul weet de kip Siam niet meer zo te waarderen. We houden ons ontbijtritueel en ditmaal gaan Stephan en Erik samen winkelen. Na de regen schijnt de zon weer goed en het zwembadwater is van prima temperatuur. De vorige avond zei Emma dat haar vader ook graag een potje mag kaarten, en zogauw ik er over begin springt hij op. Het onvermijdelijke ‘wie-doet-wat’ volgt, maar als wij naar Peter’s baan vragen wil hij hierover niets kwijt, met de belofte dat hij het later zegt. Een laatste relaxte dag sluiten we af met een bbq, waarbij Gino Stephan’s stoel verplettert. De vleesjes lukken niet slecht alleen de spareribs zijn een verhaal apart. Laten we zeggen dat ze na wat schrapen te eten zijn. Morgen gaan we verderop en iedereen gaat redelijk op tijd naar bed. We zijn er nooit achter gekomen wat Peter nu doet.