Estland
Door: Jordi
Blijf op de hoogte en volg Jordi
28 Augustus 2016 | Estland, Tallinn
Ontbijten en richting trein, om weer naar Riga te gaan. Van daar pakken we de bus richting Pärnu, de zomerstad van Estland. Een uitstekende gelegenheid om het landschap in me op te nemen. De grens loopt onmerkbaar over, op de douanepoortjes uit vervlogen tijden na. Geen eens een ander wegdek, welbekend als je de NL-BE grens passeert. Uitzicht idem. Rond 3 uur zijn we in ons hostel, een bijzonder mooi pand dat doet denken aan een kasteel, met dikke muren en hoge plafonds. Op naar het strand! Wat zon, een terras en we zijn content. Burgers als late lunch. Pärnu is in bezit van een klein oud centrum, met mooie gebouwen, veel van hout. Wat rondlopen, wat drinken, eten en slapen.
Stranddag. Goedgemutst tooien we naar het vrij lege strand, het seizoen is al geëindigd. Installatie; bedje, boekje. En geen zon. Wel een vrolijke ‘hi’ van Michelle, een Duits meisje dat we eerder in Riga hebben leren kennen. Ze blijft. Wat met een balletje gooien, beetje voetballen. Het strand heeft mooi zand en is erg breed, het verschil met onze stranden is een gebrek aan duinen. Aan het eind van de middag breekt de zon toch nog door en wagen we een duik, de watertemperatuur is zo’n 20 graden, dus goed te doen. Je kunt een heel stuk de zee in voor je een beetje diepte tegenkomt. Onderweg naar huis drinken we wat, waarna we opknappen en op zoek gaan naar een eetgelegenheid. De pizzeria waar de dag ervoor een rij stond is de uitverkorene. Nog een laatste afsluiter en we lopen naar het hostel. Uit een steegje klinkt live muziek, we gaan kijken. Een oude man nodigt ons in woord en gebaar uit, we gaan zitten. Een accordeon, twee gitaren en enthousiaste samenzang, een heerlijk sfeertje. Dit houden we best een tijdje uit.
De grauwe dag is ongeschikt voor het strand en onze bus vertrekt pas laat op de dag, dus we zitten onze tijd uit. En dat vormt geen enkel probleem. Lezen, wat eten / drinken, af en toe wat woorden om te wisselen. Onze reis zet zich voor naar Haapsalu, een kustplaats van enig formaat. Met een altijd goed oud centrum. Een gezellig Italiaans georiënteerd restaurant voorziet ons van een uitstekend diner. Een oud schoolgebouw vormt ons hostel, maar ik betwist die titel. Het blijft een bed.
Na een wat traag begin van de dag, het ontbijt moest nog worden ingeslagen, gaan we rond in onze nieuwe stad. Massale rietvelden aan het brakke water, een feest voor vliegende plagen. Menig bult rijker zetten we onze verkenning voort. Eervolle vermelding voor de taart, al delen de wespen deze mening overtuigend. Kasteel. Indrukwekkend kasteel. Van buiten is het niet te zien, maar eenmaal de poort door is het een verrassing hoe groot ‘ie is. Audiotoer, houdt ons zoet voor een flinke tijd. Klein buitje, deert ons niet. Naar het hostel, naar onze zwijgzame genoten. Ze werken hier tijdelijk, komen uit Tallinn. Ze zijn zwijgzaam. Ze kunnen lachen om homevideo’s. De geslotenheid die ze tentoonspreiden kan de stilte zijn van mensen die een dag hard gewerkt hebben, die geen zin hebben om te praten. Maar dezelfde zwijgzaamheid hebben we al eerder meegemaakt. Het lijkt hier toch een beetje in de mensen te zitten. We gaan voor een laatste rondje oude stad en vinden een restaurant waar we nog net terecht kunnen. Voor de bediening hebben we een goedlachs meisje. Gelukkig maar.
Weer met de bus, weer landschap. Ik ben er voor mezelf uit, eigenlijk is het niet echt spannend. Niet lelijk, niet extreem mooi, gewoon niet spannend. Aankomst op het centrale busstation, koffie, hotdog en een stukje lopen naar ons hostel in het oude centrum van Tallinn. Settelen en op zoek naar een betaalbare lunchplaats. Het eerste wat opvalt zijn de massa’s mensen in de straten, er liggen niet minder dan 4 grote cruiseschepen. Vandaar ook de West-Europese prijzen. Struinen door de oude straten, een zonnetje toont zich. Uiterst geschikte omstandigheden voor een terras. Van 17:05 t/m 17:25 hebben we precies zon. Ideaal. Volgende terras. We eten in een middeleeuws gestyld restaurant. Mwah. Onze bediende is leuk en het geheel is leuk aangekleed. Op tijd naar bed.
Toeren, we gaan naar Laheema NP. Ruim op tijd op ons pick-up punt, maar het mag even duren. Het immer aanwezige tennisballetje verdrijft de tijd. Als het busje er is duurt het heel lang voor de bank op de juiste manier ingesteld staat, maar dan kunnen we ook echt gaan. Groepje van 7, net leuk. We zien veel verschillende dingen; heel oude graven van de eerste bewoners van dit gebied en een waterval (de hoogste van de Baltische staten: 8m). We plukken bessen in het bos (een geliefde bezigheid van de bevolking, hetzelfde voor paddenstoelen) en lopen over houten vlonders door het moerasgebied (een erg bijzonder stukje flora). We bezoeken één van de vele Duitse landhuizen uit de vorige eeuw, en de kust, waar het niet meevalt goede kets-stenen op het strand te vinden. Als afsluiter gaan we naar een oude Sovjetbasis, waar vroeger onderzeeërs werden gedemagnetiseerd. Eenmaal weer in de stad eten we een uitgebreid voorgerecht, waarvan een deel op Gino’s broek eindigt, en het is niet eens zijn eigen doen. De schuldige bediende durft zich niet meer te laten zien. De zoektocht naar een leuke kroeg blijkt vruchteloos.
Een ontbijtje, nog even rustig aan. Gino gaat douchen en trekt de slaapkamerdeur achter zich dicht. Die valt automatisch in het slot. De sleutel ligt natuurlijk nog binnen en de reservesleutel is nergens te bekennen. Zo verlengen we ons verblijf tot na de uitchecktijd, een slotenmaker biedt uiteindelijk uitkomst. Onze enige verandering is het hostel, degene die ik in eerste instantie geboekt had, had geen ruimte meer voor extra nachten. Spullen neergooien en de stad in voor de lunch. Daarna lopen we naar een bijzonder gebouw, de Patarei. Het is een oude Sovjetgevangenis die t/m 2002 in gebruik was en daarna verlaten is. Sindsdien is er niets meer met het gebouw gedaan. Niet gebruikt, niet onderhouden. Maar ook niet leeggehaald. Gelaten zoals het was. Alsof men alles gewoon uit de handen heeft laten vallen en is weggelopen. En dat zorgt voor een sinistere uitstraling. Er is op dat moment geen rondleiding, dus we gaan op eigen gelegenheid het terrein op en de gebouwen in. De eerste ruimte die we ingaan is meteen één van de bizarste, de executiekamer. Mensen werden hier opgehangen, er zit een gat in het plafond waar de haak bevestigd zat. Daaronder resten van het valluik. De wetenschap dat er vele mensen in die kamer omgebracht zijn. Bedrukkend. Het binnenplein bevat cellenblokken. Ze lijken best ruim, maar werden helemaal volgepropt. Het dak bestaat uit stalen roosters, die geen enkele bescherming bieden tegen de weerselementen en het de bewakers makkelijk maakten om de boel in de gaten te houden. Het hoofdgebouw biedt eindeloos veel ruimtes, van kantoren en archieven tot slaapkamer en een operatiekamer. De dikke muren, de kleine ramen die niet heel veel licht doorlaten, de graffiti, overal achtergelaten spullen. Een rondleiding had voorzien in meer informatie, maar op eigen houtje rondlopen voedt de fantasie en is een ervaring op zich. Een tijdje aan de waterkant in het zonnetje zitten en wat drinken verwerkt de indrukken. We gaan naar ons favoriete terras, het is rond 5en. Patrick en Gino spelen het ‘hallo-spel’, iedere voorbijganger wordt begroet en afhankelijk van hun reactie of het gebrek daaraan verdient of verliest de aanspreker punten. Grappig dat er zoveel reactie is, en regelmatig blijft er iemand staan voor een praatje. Toppunt is een jonge Fransmans die erbij komt zitten en meespeelt. We eten vlug wat, voordat de pubcrawl begint; een paar kroegen en eindigen in een club. Met de Fransman nog steeds in ons kielzog, hij moet om vroeg in de ochtend het vliegtuig hebben. Prima avond.
Gezien de vorige avond zijn we er weer vroeg bij. Wel rustig aan, ontbijten, wat lezen. We gaan de stad weer door, voorbij het oude centrum. Onderweg koffie en een snack. Nog wat verder lopen, dan een gebouw in, trap af naar de kelder. We zijn op een schietbaan, waar je zo ongeveer elk denkbaar pistool en geweer af kunt vuren dat je wil. Harde knallen klinken terwijl wij wachten op onze beurt. Het tafeltje ligt bezaait met boekjes vol met wapens en uitrusting. Ik kan me iets indenken over de macht van wapenfabrikanten gezien de gelikte presentatie. We mogen. Oog- en oorbescherming. Er zijn vier af te vuren wapens, een uitleg over houding en greep volgt. De eerste is een handpistool, daarna schieten we met een revolver. De AK47 is wat mij betreft het heftigst en als afsluiter hebben we een shotgun. Ondanks de bescherming klinken de knallen hard genoeg en ook de terugslag van elk wapen is een ervaring. Aan de ene kant is het best gaaf om te doen, maar hoe je het ook wendt of keert, het blijven wapens die eigenlijk nergens goed voor zijn. Op één ding na. Met gemengde gevoelens gaan we terug naar de stad, waar we het op afstand beste restaurant van de vakantie bezoeken, niet alleen het eten is subliem, ook de bediening verdient een pluim. Ons vaste terrasje zit nog steeds goed en daarna loop ik gewoon nog even doelloos door de stad. Trommeloptreden hier, a capellakoor daar. Ik beklim de St. Olaf’s kerk en het uitzicht is fantastisch. Prima temperatuur, helder weer, de karaktervolle binnenstad van Tallinn. Weer een prima trip.
Stranddag. Goedgemutst tooien we naar het vrij lege strand, het seizoen is al geëindigd. Installatie; bedje, boekje. En geen zon. Wel een vrolijke ‘hi’ van Michelle, een Duits meisje dat we eerder in Riga hebben leren kennen. Ze blijft. Wat met een balletje gooien, beetje voetballen. Het strand heeft mooi zand en is erg breed, het verschil met onze stranden is een gebrek aan duinen. Aan het eind van de middag breekt de zon toch nog door en wagen we een duik, de watertemperatuur is zo’n 20 graden, dus goed te doen. Je kunt een heel stuk de zee in voor je een beetje diepte tegenkomt. Onderweg naar huis drinken we wat, waarna we opknappen en op zoek gaan naar een eetgelegenheid. De pizzeria waar de dag ervoor een rij stond is de uitverkorene. Nog een laatste afsluiter en we lopen naar het hostel. Uit een steegje klinkt live muziek, we gaan kijken. Een oude man nodigt ons in woord en gebaar uit, we gaan zitten. Een accordeon, twee gitaren en enthousiaste samenzang, een heerlijk sfeertje. Dit houden we best een tijdje uit.
De grauwe dag is ongeschikt voor het strand en onze bus vertrekt pas laat op de dag, dus we zitten onze tijd uit. En dat vormt geen enkel probleem. Lezen, wat eten / drinken, af en toe wat woorden om te wisselen. Onze reis zet zich voor naar Haapsalu, een kustplaats van enig formaat. Met een altijd goed oud centrum. Een gezellig Italiaans georiënteerd restaurant voorziet ons van een uitstekend diner. Een oud schoolgebouw vormt ons hostel, maar ik betwist die titel. Het blijft een bed.
Na een wat traag begin van de dag, het ontbijt moest nog worden ingeslagen, gaan we rond in onze nieuwe stad. Massale rietvelden aan het brakke water, een feest voor vliegende plagen. Menig bult rijker zetten we onze verkenning voort. Eervolle vermelding voor de taart, al delen de wespen deze mening overtuigend. Kasteel. Indrukwekkend kasteel. Van buiten is het niet te zien, maar eenmaal de poort door is het een verrassing hoe groot ‘ie is. Audiotoer, houdt ons zoet voor een flinke tijd. Klein buitje, deert ons niet. Naar het hostel, naar onze zwijgzame genoten. Ze werken hier tijdelijk, komen uit Tallinn. Ze zijn zwijgzaam. Ze kunnen lachen om homevideo’s. De geslotenheid die ze tentoonspreiden kan de stilte zijn van mensen die een dag hard gewerkt hebben, die geen zin hebben om te praten. Maar dezelfde zwijgzaamheid hebben we al eerder meegemaakt. Het lijkt hier toch een beetje in de mensen te zitten. We gaan voor een laatste rondje oude stad en vinden een restaurant waar we nog net terecht kunnen. Voor de bediening hebben we een goedlachs meisje. Gelukkig maar.
Weer met de bus, weer landschap. Ik ben er voor mezelf uit, eigenlijk is het niet echt spannend. Niet lelijk, niet extreem mooi, gewoon niet spannend. Aankomst op het centrale busstation, koffie, hotdog en een stukje lopen naar ons hostel in het oude centrum van Tallinn. Settelen en op zoek naar een betaalbare lunchplaats. Het eerste wat opvalt zijn de massa’s mensen in de straten, er liggen niet minder dan 4 grote cruiseschepen. Vandaar ook de West-Europese prijzen. Struinen door de oude straten, een zonnetje toont zich. Uiterst geschikte omstandigheden voor een terras. Van 17:05 t/m 17:25 hebben we precies zon. Ideaal. Volgende terras. We eten in een middeleeuws gestyld restaurant. Mwah. Onze bediende is leuk en het geheel is leuk aangekleed. Op tijd naar bed.
Toeren, we gaan naar Laheema NP. Ruim op tijd op ons pick-up punt, maar het mag even duren. Het immer aanwezige tennisballetje verdrijft de tijd. Als het busje er is duurt het heel lang voor de bank op de juiste manier ingesteld staat, maar dan kunnen we ook echt gaan. Groepje van 7, net leuk. We zien veel verschillende dingen; heel oude graven van de eerste bewoners van dit gebied en een waterval (de hoogste van de Baltische staten: 8m). We plukken bessen in het bos (een geliefde bezigheid van de bevolking, hetzelfde voor paddenstoelen) en lopen over houten vlonders door het moerasgebied (een erg bijzonder stukje flora). We bezoeken één van de vele Duitse landhuizen uit de vorige eeuw, en de kust, waar het niet meevalt goede kets-stenen op het strand te vinden. Als afsluiter gaan we naar een oude Sovjetbasis, waar vroeger onderzeeërs werden gedemagnetiseerd. Eenmaal weer in de stad eten we een uitgebreid voorgerecht, waarvan een deel op Gino’s broek eindigt, en het is niet eens zijn eigen doen. De schuldige bediende durft zich niet meer te laten zien. De zoektocht naar een leuke kroeg blijkt vruchteloos.
Een ontbijtje, nog even rustig aan. Gino gaat douchen en trekt de slaapkamerdeur achter zich dicht. Die valt automatisch in het slot. De sleutel ligt natuurlijk nog binnen en de reservesleutel is nergens te bekennen. Zo verlengen we ons verblijf tot na de uitchecktijd, een slotenmaker biedt uiteindelijk uitkomst. Onze enige verandering is het hostel, degene die ik in eerste instantie geboekt had, had geen ruimte meer voor extra nachten. Spullen neergooien en de stad in voor de lunch. Daarna lopen we naar een bijzonder gebouw, de Patarei. Het is een oude Sovjetgevangenis die t/m 2002 in gebruik was en daarna verlaten is. Sindsdien is er niets meer met het gebouw gedaan. Niet gebruikt, niet onderhouden. Maar ook niet leeggehaald. Gelaten zoals het was. Alsof men alles gewoon uit de handen heeft laten vallen en is weggelopen. En dat zorgt voor een sinistere uitstraling. Er is op dat moment geen rondleiding, dus we gaan op eigen gelegenheid het terrein op en de gebouwen in. De eerste ruimte die we ingaan is meteen één van de bizarste, de executiekamer. Mensen werden hier opgehangen, er zit een gat in het plafond waar de haak bevestigd zat. Daaronder resten van het valluik. De wetenschap dat er vele mensen in die kamer omgebracht zijn. Bedrukkend. Het binnenplein bevat cellenblokken. Ze lijken best ruim, maar werden helemaal volgepropt. Het dak bestaat uit stalen roosters, die geen enkele bescherming bieden tegen de weerselementen en het de bewakers makkelijk maakten om de boel in de gaten te houden. Het hoofdgebouw biedt eindeloos veel ruimtes, van kantoren en archieven tot slaapkamer en een operatiekamer. De dikke muren, de kleine ramen die niet heel veel licht doorlaten, de graffiti, overal achtergelaten spullen. Een rondleiding had voorzien in meer informatie, maar op eigen houtje rondlopen voedt de fantasie en is een ervaring op zich. Een tijdje aan de waterkant in het zonnetje zitten en wat drinken verwerkt de indrukken. We gaan naar ons favoriete terras, het is rond 5en. Patrick en Gino spelen het ‘hallo-spel’, iedere voorbijganger wordt begroet en afhankelijk van hun reactie of het gebrek daaraan verdient of verliest de aanspreker punten. Grappig dat er zoveel reactie is, en regelmatig blijft er iemand staan voor een praatje. Toppunt is een jonge Fransmans die erbij komt zitten en meespeelt. We eten vlug wat, voordat de pubcrawl begint; een paar kroegen en eindigen in een club. Met de Fransman nog steeds in ons kielzog, hij moet om vroeg in de ochtend het vliegtuig hebben. Prima avond.
Gezien de vorige avond zijn we er weer vroeg bij. Wel rustig aan, ontbijten, wat lezen. We gaan de stad weer door, voorbij het oude centrum. Onderweg koffie en een snack. Nog wat verder lopen, dan een gebouw in, trap af naar de kelder. We zijn op een schietbaan, waar je zo ongeveer elk denkbaar pistool en geweer af kunt vuren dat je wil. Harde knallen klinken terwijl wij wachten op onze beurt. Het tafeltje ligt bezaait met boekjes vol met wapens en uitrusting. Ik kan me iets indenken over de macht van wapenfabrikanten gezien de gelikte presentatie. We mogen. Oog- en oorbescherming. Er zijn vier af te vuren wapens, een uitleg over houding en greep volgt. De eerste is een handpistool, daarna schieten we met een revolver. De AK47 is wat mij betreft het heftigst en als afsluiter hebben we een shotgun. Ondanks de bescherming klinken de knallen hard genoeg en ook de terugslag van elk wapen is een ervaring. Aan de ene kant is het best gaaf om te doen, maar hoe je het ook wendt of keert, het blijven wapens die eigenlijk nergens goed voor zijn. Op één ding na. Met gemengde gevoelens gaan we terug naar de stad, waar we het op afstand beste restaurant van de vakantie bezoeken, niet alleen het eten is subliem, ook de bediening verdient een pluim. Ons vaste terrasje zit nog steeds goed en daarna loop ik gewoon nog even doelloos door de stad. Trommeloptreden hier, a capellakoor daar. Ik beklim de St. Olaf’s kerk en het uitzicht is fantastisch. Prima temperatuur, helder weer, de karaktervolle binnenstad van Tallinn. Weer een prima trip.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
