Polen, Slowakije en Oostenrijk
Blijf op de hoogte en volg Jordi
05 Augustus 2012 | Oostenrijk, Wenen
Wederom op pad, met goed gezelschap, grote plannen én een uitstekend busje. Het gezelschap bestaat uit Urbanus, Erik, Lei en mezelf. De route brengt ons ditmaal oost en zuidoost. En het busje.. tja het busje. We zijn op alles voorbereid, waaronder kamperen. Dus is het keukenblok weer mee, met kookmogelijkheid en koelkastje. Om te werken moet het koelkastje aangesloten zijn op de accu van de auto. En als de auto dan een nacht stilstaat is de accu wel zo’n beetje leeg.
De ochtend begint dus met startkabels. Na 5 minuten rijden meldt Lei dat hij zijn paspoort is vergeten. En dan, dan zijn we op vakantie. De kilometers richting Krakow tikken weg, zonder noemenswaardige problemen. Er is alleen een dreiging van een lege tank en we zien een paar flinke ongelukken, maar niets dat ons in de weg zit. 1250 kilometer en heel wat uren in een saai landschap later duiken we een hotel in, vlak voor ons doel.
De ontbijttas bewijst zijn nut, pindakaas en pasta blijven een hit. Op naar onze eerste bezienswaardigheid, Auschwitz. De tour is erg goed verzorgd, eerst krijgen we een 2 uur durende rondleiding door het werkkamp, bekend om de legendarische tekst ‘Arbeit macht frei’. De gids heeft een speaker en iedereen draagt een ontvanger met koptelefoon. Zo kun je gerust wat afdwalen zonder het verhaal te moeten missen. Een hoop indrukken rijker gaan we door naar het kamp dat maar één doel had, vernietigen. Dit kamp wordt gekenmerkt door de toegangspoort, waar de treinen passeerden voor zij tot stilstand kwamen. Het is lastig te beschrijven welke indruk alles nalaat. Je krijgt een behoorlijk beeld hoe het er aan toeging, maar de echte pure ellende is gewoon niet voor te stellen. De kleine verhalende details waaruit naar voren komt hoe men geleden heeft, maar ook iets als een enorme berg afgeschoren haar spreken voor zich. Opvallend zijn de vele Israëliërs die rondlopen met hun nationale vlag. Als we bij toeval op het hoogste niveau van de toren van de toegangspoort terecht komen belanden we tussen een hoop biddende mannelijke Joden, gelaat naar het oosten gericht. Er wordt vrij luid voorgedragen, zodat de vrouwen, die een niveau lager staan, het gebed ook meekrijgen. Auschwitz, in vele opzichten een bijzondere ervaring.
Halverwege de middag arriveren we in hostel Mosquito, dat er goed uitziet en lekker dicht bij het oude centrum van Krakow ligt. Na installatie volgt een tochtje naar het centrale plein, waar de terrasjes lonken. Nog wat slenteren en een niet al te goed restaurant later zijn we weer in ons hostel, met een biertje. De centrale ruimte biedt helaas alleen een fransman die verlegen zit om een praatje en die de Poolse vrouwen uitvoerig bejubelt. Wat zal ik zeggen, ik zie het niet. Meer volk verzamelt zich en rond een uur of 11 nemen een paar mensen van het hostel ons mee op stap. Eerst een goedkoop zuip kot, gevolgd door een club. De dansvloer is gevuld met vrouwen, maar waar zijn die mooie exemplaren toch? Naarmate de avond vordert wordt de man-vrouw verhouding steeds minder aantrekkelijk. Een korte Macstop later gaan we richting huis.
Het is besloten, op advies van een medereiziger gaan we niet naar de zoutmijnen. Algehele slenterdag dan maar. Het weer is niet fantastisch, de korte droge momenten worden regelmatig door buien onderbroken. We lopen naar het voormalig koninklijke paleis, dat boven de stad uittorent. Tijdens de koffie in de paleistuinen vertelt een Duitser op leeftijd dat we vooral naar de zoutmijnen moeten gaan.. Door het weer gedwongen wisselen we het lopen af met eten en drinken. Na een korte tussenstop in het hostel gaan we naar een hypermoderne shoppingmall, niet erg boeiend. Omdat we in Polen zijn halen we een mooie fles wodka voor in de vriezer. Het advies voor een eetgelegenheid brengt ons in een soort golfkarretje naar de andere kant van de stad, waar we voor een appel en een paar eieren redelijk goed eten. Een klein wodkaatje sluit onze dag af.
Vanaf nu gaan we alleen nog maar richting zuid. In het noorden van Slowakije bevind zich het Tatra gebergte, erg geschikt voor hiken. Of voor skiën, maar zo koud is het gelukkig niet. Wel nat. Het is even zoeken, bij een informatiepunt kopen we een kaart om te bepalen welk plaatsje het meeste geschikt is voor overnachting. Het wordt Stary Smokovec. Er worden heel veel slaapplaatsen aangeboden in de vorm van pensions en hotels. Toch weer een informatiecentrum in om te vragen hoe en wat. Een kort overleg later stapt een man achter de balie vandaan en zegt dat we in zijn pension kunnen verblijven voor €16 pppn. Hij stapt in om het ons te laten zien, zo’n 2 km verderop. Het lijkt een beetje op de hutten waar we vorig jaar in Noorwegen hebben gezeten, alleen dan in XXL uitvoering. Een stuk of 8 slaapkamers, 2 badkamers, grote woonkamer en een hele toffe apart gelegen bar. We nemen ‘m! Open haart aan, boodschappen doen en binnen notime zijn we huiselijk.
De ochtend begint rustig, maar niet voor lang. Gisteravond leek het weerbericht ons mooi hikeweer te beloven en zo te zien klopt dat soort info hier wel. Broodjes smeren, water inladen en gaan. Het water is een verhaal apart. We lijken er maar niet in te slagen water zonder bubbels te vinden. Rode flessen, blauw, groen, paars, allen bevatten koolzuur. Raarrr. Een kwartiertje later zijn we op het beginpunt van onze tocht. Wat asfalt later gaan we offroad, voor een ruim 6 durende tocht <->. Ik loop alleen iets voor de rest en neem de verkeerde afslag, wat mij wat extra meters oplevert. Eenmaal ingehaald haak ik aan bij een rustmomentje. Urb besluit terug te gaan, wij gaan richting top. Punt is alleen dat niet al te heet weer door bewolking betekent, dat als je hoog genoeg klimt, je in diezelfde wolken terecht komt. En laten we nu net op ruim 2500 meter hoog staan. Naast het frisse briesje waar we mee te maken krijgen is er dus ook geen klap te zien. Tot zover ons hoogtepunt. In rap tempo dalen we af en zijn rond 6 uur thuis. Daar krijgen we een warm ontvangst van de vrouw des huizes. Wat blijkt? Er zijn 6 gasten langs geweest. In ons enthousiasme hebben we allemaal een eigen kamer genomen. Geen plaats voor de 6 gasten. Vandaar dat onze gastvrouw niet erg te spreken is, wat ze ons in slecht Engels probeert duidelijk te maken. Wat excuses later doen we wat aan het probleem. Het haartje brandt lustig.
Om de spierpijn van de tocht de te doen vergeten begeven we ons naar een zwemparadijs (of hoe je het dan ook noemt) in de buurt. Aquacity, hoe origineel. Het weer is veelbelovend, zou je op de top van een berg staan zou dat een geweldig uitzicht opleveren. Als is een zonnetje bij het zwemmen ook niet te versmaden. Helaas worden onze zonuurtjes in het overigens zeer mooie en moderne complex ruw onderbroken door dikke wolken en zelfs een bui. Aan het eind van de middag komt er een enorme bui aan, die ons zowat van de weg spoelt. Boodschappen, koken en een slecht presterende haart zijn de ingrediënten voor de rest van de avond.
Bij afscheid van ons huisje krijgen we nog een paar ansichtkaarten mee van Miki, onze huisbaas. De ansichtkaart bevat een afbeelding van het pension en oh, we mogen gerust weer terugkomen. Tussen de snelwegen moeten we af en toe over een B-weg, verder is er weinig te vermelden over de rit. Rond een uur of 3 komen we aan bij een hostel in Bratislava. De receptie is erg enthousiast en als we er nog geen half uur zitten komt Lars, een Deen die we in Krakow hebben ontmoet binnenlopen. Het interrailen tussen de grote Oost-Europese steden is een populaire reis, dus zo gek is dat niet eens. Het hostel en ook de stad zijn samen te vatten in het woord saai. Daar kan zelfs de gezellige Ierse pub niets aan veranderen, waar we een Guinness drinken, terwijl de regen neerstort.
Ons doel voor het weekend is Wenen, een uur rijden vanaf Bratislava en zodoende zijn er zeeën van tijd om door de stad te dwalen. Dat doen we dan ook maar, onder de strakke begeleiding van een Belgisch meisje, Anaïs genaamd. Een van de vele paleizen die Wenen rijk is, is het doel, het ziet er wel aardig uit. Vanaf dan is het een kwestie van ronddwalen, maar daar zijn we wel even klaar mee. We gaan terug naar het hostel, hostel Rüthensteiner, waar de biertjes niet verkeert smaken. De Mozartkügeln die ik bij Anaïs in haar tas heb gestopt ter bewaring blijven daar natuurlijk netjes inzitten bij haar vertrek. Ter vervanging raken we in gesprek met 2 Amerikaanse meiden, die een stuk aanweziger zijn. Urb en Erik koken, de gezelligheid neemt toe en dan voegt Gino zich bij ons gezelschap. Hij heeft er een treinreis van zo’n 15 uur opzitten. Kathryn en Madison zijn erg stereotype, maar het is toch wel lachen, vooral om Kat’s redneck imitatie. De avond in het hostel eindigt en gaat nog even door in een plaatselijke studentenbar, waar ik samen met Lei en Gino nog even heenga.
Ook deze dag in Wenen staat paleisbezoek op het programma, tourgids Bakker leidt ons naar het befaamde Sissypaleis. Het is wel duidelijk welke stijl de mode was, het is een grotere versie van het exemplaar van gisteren. En wat een heisa om een badhuis. Wel lekkere koffie. Daarna doen we nog een korte versie van de stadsronde van gisteren. Het is Urb’s laatste dag, hij gaat op huis aan. We zwaaien hem uit, lopen een eetgebeuren om de hoek binnen, waar een chagrijnige bedienster ons wat voorschotelt. We kaarten een potje, en de gezelligheid van gisteren gonst weer door het hostel, dat een goede keuze is gebleken. Iedereen is het zat, al gaat Gino toch nog even door.
De ochtend begint dus met startkabels. Na 5 minuten rijden meldt Lei dat hij zijn paspoort is vergeten. En dan, dan zijn we op vakantie. De kilometers richting Krakow tikken weg, zonder noemenswaardige problemen. Er is alleen een dreiging van een lege tank en we zien een paar flinke ongelukken, maar niets dat ons in de weg zit. 1250 kilometer en heel wat uren in een saai landschap later duiken we een hotel in, vlak voor ons doel.
De ontbijttas bewijst zijn nut, pindakaas en pasta blijven een hit. Op naar onze eerste bezienswaardigheid, Auschwitz. De tour is erg goed verzorgd, eerst krijgen we een 2 uur durende rondleiding door het werkkamp, bekend om de legendarische tekst ‘Arbeit macht frei’. De gids heeft een speaker en iedereen draagt een ontvanger met koptelefoon. Zo kun je gerust wat afdwalen zonder het verhaal te moeten missen. Een hoop indrukken rijker gaan we door naar het kamp dat maar één doel had, vernietigen. Dit kamp wordt gekenmerkt door de toegangspoort, waar de treinen passeerden voor zij tot stilstand kwamen. Het is lastig te beschrijven welke indruk alles nalaat. Je krijgt een behoorlijk beeld hoe het er aan toeging, maar de echte pure ellende is gewoon niet voor te stellen. De kleine verhalende details waaruit naar voren komt hoe men geleden heeft, maar ook iets als een enorme berg afgeschoren haar spreken voor zich. Opvallend zijn de vele Israëliërs die rondlopen met hun nationale vlag. Als we bij toeval op het hoogste niveau van de toren van de toegangspoort terecht komen belanden we tussen een hoop biddende mannelijke Joden, gelaat naar het oosten gericht. Er wordt vrij luid voorgedragen, zodat de vrouwen, die een niveau lager staan, het gebed ook meekrijgen. Auschwitz, in vele opzichten een bijzondere ervaring.
Halverwege de middag arriveren we in hostel Mosquito, dat er goed uitziet en lekker dicht bij het oude centrum van Krakow ligt. Na installatie volgt een tochtje naar het centrale plein, waar de terrasjes lonken. Nog wat slenteren en een niet al te goed restaurant later zijn we weer in ons hostel, met een biertje. De centrale ruimte biedt helaas alleen een fransman die verlegen zit om een praatje en die de Poolse vrouwen uitvoerig bejubelt. Wat zal ik zeggen, ik zie het niet. Meer volk verzamelt zich en rond een uur of 11 nemen een paar mensen van het hostel ons mee op stap. Eerst een goedkoop zuip kot, gevolgd door een club. De dansvloer is gevuld met vrouwen, maar waar zijn die mooie exemplaren toch? Naarmate de avond vordert wordt de man-vrouw verhouding steeds minder aantrekkelijk. Een korte Macstop later gaan we richting huis.
Het is besloten, op advies van een medereiziger gaan we niet naar de zoutmijnen. Algehele slenterdag dan maar. Het weer is niet fantastisch, de korte droge momenten worden regelmatig door buien onderbroken. We lopen naar het voormalig koninklijke paleis, dat boven de stad uittorent. Tijdens de koffie in de paleistuinen vertelt een Duitser op leeftijd dat we vooral naar de zoutmijnen moeten gaan.. Door het weer gedwongen wisselen we het lopen af met eten en drinken. Na een korte tussenstop in het hostel gaan we naar een hypermoderne shoppingmall, niet erg boeiend. Omdat we in Polen zijn halen we een mooie fles wodka voor in de vriezer. Het advies voor een eetgelegenheid brengt ons in een soort golfkarretje naar de andere kant van de stad, waar we voor een appel en een paar eieren redelijk goed eten. Een klein wodkaatje sluit onze dag af.
Vanaf nu gaan we alleen nog maar richting zuid. In het noorden van Slowakije bevind zich het Tatra gebergte, erg geschikt voor hiken. Of voor skiën, maar zo koud is het gelukkig niet. Wel nat. Het is even zoeken, bij een informatiepunt kopen we een kaart om te bepalen welk plaatsje het meeste geschikt is voor overnachting. Het wordt Stary Smokovec. Er worden heel veel slaapplaatsen aangeboden in de vorm van pensions en hotels. Toch weer een informatiecentrum in om te vragen hoe en wat. Een kort overleg later stapt een man achter de balie vandaan en zegt dat we in zijn pension kunnen verblijven voor €16 pppn. Hij stapt in om het ons te laten zien, zo’n 2 km verderop. Het lijkt een beetje op de hutten waar we vorig jaar in Noorwegen hebben gezeten, alleen dan in XXL uitvoering. Een stuk of 8 slaapkamers, 2 badkamers, grote woonkamer en een hele toffe apart gelegen bar. We nemen ‘m! Open haart aan, boodschappen doen en binnen notime zijn we huiselijk.
De ochtend begint rustig, maar niet voor lang. Gisteravond leek het weerbericht ons mooi hikeweer te beloven en zo te zien klopt dat soort info hier wel. Broodjes smeren, water inladen en gaan. Het water is een verhaal apart. We lijken er maar niet in te slagen water zonder bubbels te vinden. Rode flessen, blauw, groen, paars, allen bevatten koolzuur. Raarrr. Een kwartiertje later zijn we op het beginpunt van onze tocht. Wat asfalt later gaan we offroad, voor een ruim 6 durende tocht <->. Ik loop alleen iets voor de rest en neem de verkeerde afslag, wat mij wat extra meters oplevert. Eenmaal ingehaald haak ik aan bij een rustmomentje. Urb besluit terug te gaan, wij gaan richting top. Punt is alleen dat niet al te heet weer door bewolking betekent, dat als je hoog genoeg klimt, je in diezelfde wolken terecht komt. En laten we nu net op ruim 2500 meter hoog staan. Naast het frisse briesje waar we mee te maken krijgen is er dus ook geen klap te zien. Tot zover ons hoogtepunt. In rap tempo dalen we af en zijn rond 6 uur thuis. Daar krijgen we een warm ontvangst van de vrouw des huizes. Wat blijkt? Er zijn 6 gasten langs geweest. In ons enthousiasme hebben we allemaal een eigen kamer genomen. Geen plaats voor de 6 gasten. Vandaar dat onze gastvrouw niet erg te spreken is, wat ze ons in slecht Engels probeert duidelijk te maken. Wat excuses later doen we wat aan het probleem. Het haartje brandt lustig.
Om de spierpijn van de tocht de te doen vergeten begeven we ons naar een zwemparadijs (of hoe je het dan ook noemt) in de buurt. Aquacity, hoe origineel. Het weer is veelbelovend, zou je op de top van een berg staan zou dat een geweldig uitzicht opleveren. Als is een zonnetje bij het zwemmen ook niet te versmaden. Helaas worden onze zonuurtjes in het overigens zeer mooie en moderne complex ruw onderbroken door dikke wolken en zelfs een bui. Aan het eind van de middag komt er een enorme bui aan, die ons zowat van de weg spoelt. Boodschappen, koken en een slecht presterende haart zijn de ingrediënten voor de rest van de avond.
Bij afscheid van ons huisje krijgen we nog een paar ansichtkaarten mee van Miki, onze huisbaas. De ansichtkaart bevat een afbeelding van het pension en oh, we mogen gerust weer terugkomen. Tussen de snelwegen moeten we af en toe over een B-weg, verder is er weinig te vermelden over de rit. Rond een uur of 3 komen we aan bij een hostel in Bratislava. De receptie is erg enthousiast en als we er nog geen half uur zitten komt Lars, een Deen die we in Krakow hebben ontmoet binnenlopen. Het interrailen tussen de grote Oost-Europese steden is een populaire reis, dus zo gek is dat niet eens. Het hostel en ook de stad zijn samen te vatten in het woord saai. Daar kan zelfs de gezellige Ierse pub niets aan veranderen, waar we een Guinness drinken, terwijl de regen neerstort.
Ons doel voor het weekend is Wenen, een uur rijden vanaf Bratislava en zodoende zijn er zeeën van tijd om door de stad te dwalen. Dat doen we dan ook maar, onder de strakke begeleiding van een Belgisch meisje, Anaïs genaamd. Een van de vele paleizen die Wenen rijk is, is het doel, het ziet er wel aardig uit. Vanaf dan is het een kwestie van ronddwalen, maar daar zijn we wel even klaar mee. We gaan terug naar het hostel, hostel Rüthensteiner, waar de biertjes niet verkeert smaken. De Mozartkügeln die ik bij Anaïs in haar tas heb gestopt ter bewaring blijven daar natuurlijk netjes inzitten bij haar vertrek. Ter vervanging raken we in gesprek met 2 Amerikaanse meiden, die een stuk aanweziger zijn. Urb en Erik koken, de gezelligheid neemt toe en dan voegt Gino zich bij ons gezelschap. Hij heeft er een treinreis van zo’n 15 uur opzitten. Kathryn en Madison zijn erg stereotype, maar het is toch wel lachen, vooral om Kat’s redneck imitatie. De avond in het hostel eindigt en gaat nog even door in een plaatselijke studentenbar, waar ik samen met Lei en Gino nog even heenga.
Ook deze dag in Wenen staat paleisbezoek op het programma, tourgids Bakker leidt ons naar het befaamde Sissypaleis. Het is wel duidelijk welke stijl de mode was, het is een grotere versie van het exemplaar van gisteren. En wat een heisa om een badhuis. Wel lekkere koffie. Daarna doen we nog een korte versie van de stadsronde van gisteren. Het is Urb’s laatste dag, hij gaat op huis aan. We zwaaien hem uit, lopen een eetgebeuren om de hoek binnen, waar een chagrijnige bedienster ons wat voorschotelt. We kaarten een potje, en de gezelligheid van gisteren gonst weer door het hostel, dat een goede keuze is gebleken. Iedereen is het zat, al gaat Gino toch nog even door.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
