Safari

De reis verloopt soepel, geen vuiltje aan de lucht bij de grens, de douanebeambte is wel in voor een ontspannen praatje. Gele koortsvaccin? Heb ik gewoon. Het enige klaagmomentje is 2 uur ongelijk zitten als een haring, maar dan zijn we er ongeveer. Wat meteen opvalt bij aankomst in Tanzania, is dat mensen geen Engels spreken, alleen Swahili. Nu is lokaal vervoer vinden een kwestie van aangesproken worden en de plaats van bestemming correct uitspreken, en dat gaat me goed af. Er is hier ook veel meer groen te zien, meer bomen en gewas, in plaats van geel gras. Het is zondag, de kerken zijn net klaar met de mis en langs de weg zijn stoeten mensen te zien in hun mooiste en kleurigste kleding.

Hostelkeuze, oriëntatie op de safarimogelijkheden. Bijna maak we de fout om dergelijke zaken bij het hostel te boeken, maar een attente Fransman (ze bestaan) wijst ons op goedkopere opties in de stad. Je zou zeggen dat ik dat soort dingen ondertussen wel een keer geleerd heb.. Het is nog niet te laat en na een zoektocht komen we er significant beter uit. Neerstrijken voor een fatsoenlijke koffie. Eens bijkomen van een hoop tijd Afrikaans openbaar vervoer. Inkopen voor de volgende dag en naar het hostel om verder te gaan met rustig aan doen. Een douche zou niet gek zijn. Ik betaal de kamer en we lopen richting bar, waar de voetbal net begonnen is. Net buiten het hek staat een kerel die me een hand toesteekt, dit gebeurd op straat continue en zonder echt te kijken schud ik ‘m.

Blijkt het een één van de mannen uit ons boekingskantoor te zijn, de ander duikt ook op. Ze stellen ons voor aan ‘de baas’, die het woord neemt en ons verteld dat er iets verander is. Lang verhaal kort, we worden per direct naar een kamp gebracht zo’n drie uur verderop, waar we aansluiten bij een groep. Wanneer men hier een tijd noemt, kan ik een licht scepticisme niet onderdrukken, maar we zien wel. We worden gereden door een klein oud mannetje, die het schakelen niet helemaal machtig is, de rit vlot ondanks het verkeer best goed. Tot de controlepost van de politie. Ons mannetje begrijpt iets verkeerd en denkt te kunnen doorrijden. De politieman is niet blij met hem. Wij blijven het rustig afwachten. Het mannetje is voortdurend aan het bellen of aan het praten en loopt vervolgens naar het nabij gelegen tankstation. Een tijdje later komt de politieman poolshoogte nemen en we babbelen wat; over wat er is gebeurd, over zijn werk, over zijn familie, en daarna zijn we vrienden. Daniël geeft aan dat we verder mogen, maar ons mannetje is nergens te bekennen. Hij biedt aan om hem te zoeken en zo geschied. Afscheidsselfie met Daniël en we gaan. Ten langen leste arriveren we in ons kamp, waar een krappe tent klaarstaat. M’n douche. Slapen.

We zouden vroeg beginnen, maar dat loopt net even anders. Aan de ontbijttafel maken we kennis met ons groepje. Er is een gidswissel in verband met ziekte, het inpakken wordt zorgvuldig gedaan. Uiterst zorgvuldig. Over (hoe kan het ook anders) stoffige wegen bereiken we de toegangspoort van Serengeti NP, één van de bekendste wildparken van het land. Lunchen, ik voel me niet zo fit. Lichtelijk koortsig en wat pijn in de gewrichten. Het zal toch niet? Het beestjes spotten, oftewel het gamedriven, is begonnen. Giraffen, zebra’s, gazelles, impala’s, gnoes, een hele rits passeert. Leeuwen op afstand, olifanten idem. Nijlpaarden die in het water liggen, rug zichtbaar. De naam van het park is maasai voor eindeloze vlakte en die jongens hebben een aardig gevoel voor toepasselijke namen. Één van de kampen is de onze om de nacht door te brengen. Toch maar een malariapil nemen, het schommelt. Rond de tafel voor thee en ouwehoeren. Kok Djuma loopt met kiespijn, het duurt lang voor we eten. Simpel en goed. Hopen op een goede nacht.

Wat paracetamol, viel niet tegen. Thee en vroeg voor de gamedrive. Groot succes, een luipaard en een cheeta, talloze hertensoorten, een leeuwin zeer dichtbij en een leeuw om het af te maken. Brunchen tussendoor, om al spottend een weg terug te zoeken. Het volgende kamp ligt hoog, op de rand van de Ngorongoro krater en de nacht belooft een stuk frisser te worden. Uitladen, opbouwen, een warmachtige douche. Al gauw bevinden we ons in een dik wolkenpak, lezen, praten, proberen warm te blijven. Nog steeds loopt onze kok met kiespijn en het duurt uren voor we eten. In de slaapzak is het warm en droog.

Gamedriven in de krater met als hoofddoel een neushoorn. Katten zijn ook altijd goed. Veel gnoes en buffels en dan al vrij snel een enorme ophoping van auto’s. Dat is veelbelovend. En ja, neushoorn, twee stuks nog wel! Ze hebben ons de rug toegekeerd, een herpositionering levert een vooraanzicht. Ze staan wat ver weg, maar indrukwekkend zijn ze. Massief, stoïcijns en compleet actieloos. Doe ik het voor. Na een hele tijd gaan we verder, komen dichtbij eerder genoemde dieren en zien er hele kuddes van. Ander hoogtepunt is een groepje mannetjesleeuwen, die in plaats van roerloos plat liggen, wat om zich heen kijken. Op hun gemak. Dan toch maar plat. Dat dieren kijken ten spijt, als je eenmaal het gevoel hebt dat het tijd is om te plassen, gaat dat steeds meer door je hoofd gonzen. Gelukkig denkt iedereen er hetzelfde over. Safari maakt ook hongerig. Lunchen met nijlpaarduitzicht. In de auto, want boven de krater is het nog steeds bewolkt en warm is anders.

Ngorongoro krater is enorm in alles; de hoogte van de randen, de oppervlakte, het wildleven dat zich er verzamelt heeft en leeft. Langzaam klimt de auto omhoog, de bewolking weer in. Wat vrije uren, die we rondlopen in het dorpje waar het kamp ligt. Onze laatste gamedrive is in Tarangire NP. Het begint met waardeloze koffie en gebrek aan beestjes. Het park zelf is wel een schoonheid, het mooiste dat ik tot nu toe gezien heb. De glooiingen van het landschap, de begroeiing, de afwisseling. Verderop komen we steeds meer olifanten tegen; de traktatie een familie met kleintjes die de weg vlakbij oversteekt. Een mooie aanvulling op fantastische dingen die we eerder zagen, en m’n ‘grote 5’ is eindelijk compleet.