Pampas

Een gigantische stortbui zuivert de stad van de nieuwjaarsfestiviteiten en houd me een tijd binnen. Gedurende de volgende dagen vervalt alles weer in het oude ritme, ik bezoek m´n musea, drink m´n koffie en heb links en rechts gesprekken in het Spaans, soort van. Oefening zal kunst baren. Vrouwtjes in traditionele kleding met alpacha´s aan een touw of op schoot bieden zich weer massaal aan om op de foto te gaan, massages en maaltijden worden weer aangeprezen. Het wordt donker, de lichten gaan aan en bieden zicht.

Van slapen komt niet veel terecht, een groep uit Lima heeft besloten te feesten en rekening houden met de rest van de kamer zit er niet in. Na zeker 3 uur slaap zorg ik dat ik klaar ben voor m´n pickup. Rijden, de bergen in, die steeds witter worden naar mate we hoger komen. Eh.. zijn die gekleurde bergen straks wel te zien? De gebruikelijke, smalle offroad weg. Alles is wit of modderig, zo ook het te belopen pad. Door een vallei bereiken we de berg van bestemming. Tja, wat kan ik er van zeggen. De sneew, die uiterst zeldzaam is (wordt gezegd), maakt het er niet makkelijker op om de kleuren te zien. Vanaf de tegenoverliggende berg is het iets beter, zeker als de zon doorbreekt. In de loop van de dag smelt de sneeuw gaandeweg, het busje slingert de vallei uit.

Mijn tijd in Cusco zit erop, ik ga zuidwaards. De reis is in etappes, tussendoor heb ik tijd voor een ontbijt en ik stap het station uit, waar op straat wordt aangeboden. Een warme kom soep gaat er wel in, het is me alleen niet duidelijk wat de keuzes zijn. De vrouw steekt een schapenpoot omhoog en ik ga uit van soep met schapenvlees. Het wordt de zojuist getoonde poot, met vershillende soorten aardappel. Smaakt goed, maar is me een raadsel wat ik met de poot moet, die alleen uit vet, pezen en verschrompelt huid bestaat. Of dat alleen voor de smaak is, vraag ik. Nee, eet maar lekker op. Als ik wegloop ligt de poot in de lege kom, onaangeroerd. De bus is een andere dan ik voorheen had, toch even checken of mijn tas de overstap heeft gemaakt. Nee, die moet je nog even halen. Aha.

Formulieren voor de grensovergang invullen en een mooi zicht op het Titicacameer, blauwe luchten verschijnen. Controle, stempel aan de ene kant, dan aan de andere. De weg vervolgt over een bergachtig schiereiland, het meer toont zich dan weer links, dan weer rechts. Dan een stuk water overbruggen, iedereen verlaat de bus en stapt in een watertaxi, de bus rijdt een platte schuit op. Even later zijn we aan de overkant en stappen we weer in. Prachtig landschap, dat wisselt van het meer naar besneeude toppen. Dichter bij La Paz wordt het weer minder, tot dikke druppels aan toe.

Sinds een aantal jaar bevat de stad een zeer modern kabelbaansysteem dat als een soort bovengrondse metro werkt. La Paz is in een dal gevestigd, dat de vorm heeft van een kom, het hoogteverschil is zo´n 400 meter en de rand van de kom is 4000 meter hoog. Ideale manier om de stad te leren kennen. De rit met de baan biedt een heel ander perspectief, mensen zijn niet bezig met wat er boven hen gebeurd. Verder valt het op bijna geen enkel gebouw af is, alle buitenkanten zijn tonen ruw baksteen. Schijnt belastingtechnisch voordelig te zijn.

Deze omgeving staat bekend om de mogelijkheid de ´deadroad´ op te fiets te kunnen berijden, maar ik moet toch die kant op en doe ´m met de bus. Daarbij kan ik niet ontkennen een paar keer lichtelijk bezorgd te zijn geweest. Het moment dat er een vrachtwgen als tegenligger opdoemt, de bus in zijn achteruit langs de afgrond steekt en er een collectieve kreet klinkt, staat nog steeds duidelijk in mijn geheugen gegrifd. Het wordt donker en ergens is dat een zegen. Geen diepte te zien. Elke keer als de bus weer kantelt door gaten in de weg (hoog zitten betekent meer geschommel), veer ik mentaal op. Uiteindelijk val ik soms weg. Rond 5en is de aankomst in de terminal, alles is nog in ruste. En zo vind ik mezelf opeens slapend op de grond in een busstation, m´n vest als deken en sjawl als oogbedekking. Ik slaap zowaar.

De toer begint met een lange autorit over een modderig, repeterende weg, bij de rivier liggen de boten al klaar. In het water is er wat gewoel. Piranha´s. En verderop. Hoe kan ik duidelijk maken hoe bijzonder ik dit vind? Roze. Dolfijnen. Hoe? Wat? Dat ze bestaan. En ik ze zie. Het is tropisch warm. Iedereen vindt zijn plaats en we vertrekken op ons gemak. Wil er iemand zwemmen? Eh. Varen, door groen. Het is niet echt jungle, maar een door de vele regen ondergelopen land, de pampas. Dieren spotten; schildpadden, kaaimannen, diverse vogels, apen, had ik de roze dolfijnen al genoemd? Het is drukkend warm, dat zwemmen klinkt zo gek niet eigenlijk. Piranha´s zijn voornamelijk gevaarlijk in meren, als ze een stuk groter zijn. En het water is aangenaam van temperatuur.

Nog een flinke tijd voor aankomst in de lodge, alle gebouwen zijn op palen in het water gebouwd, verbonden door loopbruggen. Een gigantische (in mijn ogen) kaaiman ligt roerloos in het water, het huisdier. Ze voeren ´m regelmatig, deze Santa. En dan heb je nog Pedro, maar die is met 2 meter slechts de helft in grootte. Het is klam en er valt een goede bui, terwijl de zon blijf schijnen. Om de zonsondergang te zien varen we naar een elders gelegen hut, een soort bar. Regen tijdens de tocht, daarna is het weer zweten geblazen. Het muggenniveau valt op het moment mee, vergeleken met eerder deze week. Toch ben ik blij dat ik onder m´n klamboe kan duiken.