De woestijn zet zich nog steeds voort, zand- en steenvlaktes doorspekt met heuvels en bergen van dezelfde materie. De bus klimt de bergen in, tot de eerste glimpsen van Arequipa. Op het station word ik opgepikt en in steenkolenspaans proberen de chauffeur en ik te communiceren. Hij brengt me bij de familie Paz Cornejo, vader Henry en moeder Juana verwelkomen me. Eerst eens ontbijten, de typische zondagochtendmaaltijd in deze streek is varkensvlees in jus, met versgebakken brood. Jus dippen, vlees erbij. Om het af te toppen kaneel-kruidnagel thee met een scheutje anijsdrank (een soort oozoo) erin. Waarom ook niet, doe mij ook maar paps. Aanwezig is ook de zoon van het gezin, die als enige Engels spreekt. Hij woon in Lima en vertrekt die dag, met behulp van handen, Engels, voeten en goede wil hebben we een soort gesprek met elkaar.

Dan terugtrekken in mijn verblijf, ik heb een deel van het huis voor mezelf en dat komt eigenlijk neer op een appartament; woonkamer, keuken, badkamer en slaapkamer. Acceptabel wel. Organiseren en op naar het centrum, ik heb al dagen geen koffie op dus dat staat hoog op de to-do-list. Maar ook eens gewoon op m´n gemak in de stad slenteren. Centrale pleinen, altijd een hit. Het zondagmiddagleven in de zon, veel mensen op de been, een markt, terassen veelal op de 1e etage, uitkijkend op het plein, dat doorspekt is met groen. De straten zijn rechttoe, rechtaan, maar omdat ze kinderkopjes bevatten en de gebouwen karakter tonen is het hen vergeven. Richting huis loop ik en passent een kerk in, hoe kan het ook anders, gelegen aan een plein. Er is best wat volk op de been, wat al gauw verklaard wordt door de aanvang van de mis. Geruisloos ga ik verder. Mams heeft wederom goed gekookt als ik aanschuif en we stamelen rustig verder door onze gesprekken.

Schooltijd! Paps loopt me naar school, waar ik m´n contactpersoon leer kennen en mijn lerares ontmoet. We nemen plaats in de tuin, onder een tent, aan een tafel met een schrijfbord. Dan kunnen we beginnen. Bij het begin. Simpele grammatica, woorden, lidwoorden, werkwoordvervoegingen. Ik heb 4 uur les per dag, na een blok van 2 uur volgt een korte pauze, waarna een andere lerares het overneemt. Het 2e blok bestaat meer uit praten (hakkelen), ondersteund door aantekeningen en dingen overschrijven in m´n werkboek. De vaste tuinkolibri vliegt zijn ronde. Na school naar huis voor de lunch en weer naar centrum. Zittend op het balkon, kijkend over de vulkanen die de stad omringen, met een krachtige warme chocomelk. De huisspecialiteit. Het is druk, het is lawaaierig, maar vol concentratie werk ik. Huiswerk is een serieuze zaak.

Op naar het Santa Catalina Monastery, voor een rondleiding. Wat een schitterend behouden en onderhouden gebouw. Het is wel duidelijk waar het geld zit, elke kerk of godsdienstgerelateerd gebouw barst van rijkdom. Marmer, goud, kunst. Bovendien was het klooster in haar oude dagen niet bepaald het toonbeeld van bescheidenheid en gelijkheid. Hoe meer geld de familie, hoe groter en luxeuzer het verblijf van de non. Plus wat bedienden die ze er op nahielden. Sommige zijn meer gelijk dan anderen. Het toont een boeiend inzicht in de maatschappij van toen. Het klooster is een dorpje opzich, straten, pleinen, ′huisjes′ (kamers is te bescheiden). De muren zijn blauw, terracota en wit geverfd en de contrasten zijn een streling voor het oog. In de avond ga terug voor nog een snelle ronde. Nu het donker is heeft men vuurplaatsen ontstoken en hier en daar kaarsen geplaatst. In combinatie met de zacht spelende muziek, de weinige mensen en de stilte van de stad vormt zich een vredige atmosfeer, waarvan ik blij ben dat ik hem ervaar.

Thuis zit een onbekende jongen aan de keukentafel, hij komt uit een klein dorp en woont al jaren in de stad. Ik ben hier tenslotten om te leren en probeer wat meer over hem te weten te komen. Het Spaans leren is zoals alle nieuwe dingen leren, zoveel mogelijk fouten maken en jezelf voor gek zetten om beter te worden. En ik ken hier toch niemand. Met z´n 3en komen we een heel eind, al vermoed ik dat ik af en toe een glazige blik in m´n ogen krijg als iemand een vloed van woorden over me heen stort.

Ergens heel vroeg in de morgen stap ik in een busje voor een weekendtrip, met een eetpakket bereid door mams, zo groot dat ik er een grotere tas voor moet gebruiken. Er volgt een lange rit, muziek en dommelen. Het te passeren punt ligt tegen de 5000 meter, maar ik voel me goed, wat wel eens anders is geweest. Stoppen bij Colca Canyon, op hét punt om één van de grootste vliegende vogels op de wereld te zien; de condor.. Je voelt ´m al zeker? Echt verbaasd ben ik niet. Met een groep dalen we af in de canyon, om ergens onderin een hut te lunchen. Voelt enigszins aan als Nepal, maar dat kan ook door de typische ligging komen.

Tijdens het eten is er meer gelegenheid de groep te leren kennen; in totaal zijn we met 10 mensen. Het is mijn eerste keer hiken op groepsbasis en ik ben er niet echt kapot van. Aangezien dit het is voor vandaag blijven we praktisch de hele dag aan tafel zitten praten, drinken en wachten op het avondeten. Wat kan ik zeggen, de tijd gaat langzaam.
We vervolgen de tocht. Het gaat langzaam, niet iedereen is fit. Aan het eind van de ochtend komen we aan in de oase die we de vorige dag van bovenaf hebben zien liggen. Best idylisch, groen; gras, bomen, bloemen, wat rotsen, zwembad ertussen aangelegd. En de rijzende canyon op de achtergrond. Beter toeven dan gisteren. Toch blijft het bijzonder hoe gefocused iedereen is op eten. En maar weer naar het zwembad.
In dit geval; wat naar beneden gaat moet ook weer naar boven. Oftewel het interessantere gedeelte van de tocht, ruim 1000 meter klimmen. Iedereen in eigen tempo, gelukkig. Eenmaal boven is het dankbaar mensen kijken die aankomen. Lopen richting dorp, voor het ontbijt. En is dat..? In de verte, heel in de verte, glijdt een gestalte majesteus door de lucht. Toch een condor gezien. Soort van.