Noordwest

Met enig gevoel van spijt verlaat ik m’n lodge en de warme groep mensen, het gebrek aan golven breekt me op. Evenwel voelt het goed om weer verder te gaan. Zie ik de golven nu aanzwellen? De westkust volgend beland ik in het Kauribos, waaronder de grootste van het hele stel. Kamperen, mét warme douches. Wat volk verzameld, ukelele erbij, zo’n mooie, zeldzaam kalme avond. En sandflies. Ik geniet ongekende populariteit onder de stekende bevolking van NZ. Een geheel eenzijdige waardering kan ik daar aan toevoegen. Echt goed slapen in de tent valt nog niet mee, m’n mat is te dun. Om de zoveel tijd word ik wakker en moet ik van positie wisselen om de drukpunten te ontlasten. Meer vet op de botten kweken valt niet mee. Rijden, door groene heuvels, de langzaam wegtrekkende mist onthult beetje bij beetje meer van de omgeving. Niet alle lifters zijn een succes, het valt niet mee een gesprek aan te knopen met een junktype dat ik oppik en ik loos hem met een smoesje.

Vlak bij mijn volgende doel begint de snelheidsmeter te haperen. Hij valt helemaal weg om het daarna soms weer even te doen. Een oranje lampje begint te branden. Kort gezegd weet ik geen zak van auto’s buiten dat ze enkele verschillende soorten vloeistoffen benodigen en dit euvel stoort me mateloos. Ik stop een keer, de boel werkt even en valt weer weg. Overpeinzing bij een maaltijd, geen betere remedie. Eerst surfen. En hopeloos falen. De golven zijn te heftig voor mijn roestige skills, iets waar ik al enigszins bevreesd voor was. De surf van Piha is een brug te ver op het moment. Een ietwat dubieuze garage vertelt me dat mijn autoreparatie een boel centjes en een dag gaan kosten, twee dingen die ik niet graag verlies. Omdat het niet te ver is naar mijn tweedehandsverkoper, ga ik daar heen. Hij verwijst me naar een monteur, die mijn zorg in acceptabele hoeveelheden geld en tijd verhelpt.

Raglan, surfdorp bij uitstek. Hier moet het gebeuren. En dat doet het. Een kleine week laaf ik me geheel aan twee dagelijkse surfsessies, in weer en wind. Nat wordt je toch wel. De tussentijd breng ik door met wat rondslenteren, eten (niets maakt zo hongerig als het surfboard) en opwarmen in de hottub. En uitgeteld in bed ploffen. Na de warme deken die Raglan heet rijd ik naar Rotorua, bekend als kern van Maori-cultuur en riekende heetwaterbronnen. Wat een karakterloze kutstad. Iets mooiers kan ik er niet van maken. Iedereen die ik spreek is er enthousiast over, maar hoe ik ook mijn best doe het te waarderen, ik kan er helemaal niets mee. Gelukkig heeft de directe omgeving wat te bieden in de vorm van een bosgebied en een aantal meren. De avond vul ik in met een Maori-avond, een interessante show gevuld met dans, zang, tekst en uitleg, op een luchtige manier gebracht. Hoogtepunt is de hangi-maaltijd, van origine voor uren onder de grond gestoofd. We sluiten af met een wandeling door het donkere bos naar de heilige poel van de familie en hier en daar vertonen zich gloeiwormen. Een geslaagd geheel.

Mijn route voert me langs het Wai-o-Tapo thermisch park. Iedereen snelt naar de (geforceerde) uitbarsting van de lokale geiser en het voelt als een ware toeristrap. Het blijkt het waard, het hete spuitende water levert een fraai gezicht. Daarna het park in, waar vele poelen en putten in fascinerende kleuren (en interessante geuren) elkaar afwisselen. Mooie contrasten met het groen en blauw op de achtergrond. Het lijkt erop dat de grotere plaatsen hier op eenzelfde manier zijn opgebouwd; in vierkante blokken doorkruist met wegen. Veel te karakterloos naar mijn mening. Door de wat kleinere omvang toont Taupo wat vriendelijker dan Rotorua. Een korte hike brengt me naar de lokale watervallen, die zich allerlei ijsblauwe tinten door een smalle canyon perst. De warmwaterbron langs het pad is erg geschikt om te ontspannen.

Hoofddoel van mijn verblijf in Taupo is het doen van de Tongariro crossing, een ééndaagse hike door vulkanisch gebied. Het is één van de meest befaamde daghikes ter wereld en het doorgaan ervan is zeer weersafhankelijk. Voor de twee volgende dagen is het weer te slecht en het is verbazingwekkend hoe vlot de dagen verstrijken, ondanks dat ik geen zak uitvoer. Enkele korte hikes, weken in de hottub (die te heet is om er echt lang in te blijven hangen) en een tweede keer naar de hotsprings (een fijne afwisseling omdat je hier in de koude rivier kunt plonsen). Wat gezelschap maakt het wachten dragelijk, we doen boodschappen, koken, eten, kijken een film of wat. Als voorbereiding vroeg naar bed, om er vroeg uit te komen. En er achter te komen dat de crossing die dag weer afgeblazen is.. door harde wind. Pun intended.

Viermaal is scheepsrecht, de dag daarop maakt het helemaal goed. Zelfs om ’s ochtends vroeg is al duidelijk dat het korte broekenweer wordt. Stipt rond 5 uur rijden we weg om probleemloos op de parkeerplaats te arriveren, waar een shuttlebus wacht die ons naar het vertrekpunt brengt. Wat een fascinerende wereld. De rotsvormen en kleuren zijn onbeschrijfelijk. De eerste anderhalf uur zijn een goede warming-up, ik heb besloten Mt. Doom (ook wel bekend als Mt. Ngauruhoe) te bedwingen, een echte berg van 2291 meter. Samen met nog tig anderen. Dat verandert niets aan de ervaring, de beklimming is zó stijl en zó gaaf. Dat uitzicht, die kleuren! Naar beneden is even knoeien (een gil gaat door merg en been, het loopt goed af), maar het trucje eenmaal doorhebbend (naar beneden spring-glijden) brengt me in no-time beneden. En volle schoenen. Eervolle vermelding voor de kerel die omhoog gaat met de One Ring, om ‘m in de krater te gooien. Hij zal niet de laatste zijn, ik moet daar nog eens gaan goudzoeken. De rest van de crossing is niet heel zwaar, maar de uitzichten en afwisselingen in landschap zijn er niet minder om. De te-hottub brengt verlossing voor de spieren.