Letland

Samen met Patrick en Gino bezoek ik 2/3e van de Baltische staten, een nieuw stukje wereld om te verkennen! In de ochtend met de bus naar Schiphol, vanwege de toegenomen beveiliging besluiten we een half uur eerder te gaan. De gate slaagt erin ons precies dát half uur te laten wachten tot we onze bagage kunnen droppen. Bakkie koffie, rondslenteren, niets geks. Een laatste blik op de overtuigende NL zon, we gaan mindere omstandigheden tegemoet. Grijs en druilerig weer. De bus brengt ons vlot naar het centrum, waar ons hostel zit. Rammelende magen wijzen ons de noodzaak tot eten, snel en veel. Een zonnetje breekt incidenteel door, om zich daarna weer achter de wolken te verbergen. Wolken met een hoop regen, die ons in verschillende kroegen dwingt. We lopen voornamelijk door het oude centrum van Riga. Hoewel bescheiden is het een mooi stukje stad. Verschillende kerken, smalle steegjes en kleine doorgangen, afgewisseld met pleinen van afwisselende grootte. De dag verstrijkt onmerkbaar. We sluiten af door in de gemeenschappelijke ruimte van het hostel neer te strijken en daar wat te ouwehoeren. Muziekje erbij.

Geen beste nacht voor mij, veel wakker worden, onrustig. Het weer is nog redelijk in de ochtend, maar al snel sluit het wolkendek zich en hervat de regen. Om 12 uur begint onze stadstoer. In de regen. Verder dan een paraplu of een poncho gaat onze bescherming niet. Noem het naïef. Noem het positief. De lengte van de poncho is ongeveer tot halverwege mijn bovenbenen, wat resulteert in doorweekte schoenen, sokken en broek. Soms regent het wat zachter. De toer is wel leuk, onze gids is erg enthousiast. Maakt de regen minder nat. We beginnen in het oude centrum en lopen door naar de markthallen die gevestigd zijn in oude zeppelinloodsen. Het Russische district, met een houten kerk (de grootste, oudste, blabla). Hoewel in stoïcijnse staat zijn we niet rouwig om het eind van de toer. Het hostel is vol, warm en droog. De rest van de middag brengen we door in de gemeenschappelijk kamer, ik lees voornamelijk, met tussendoor een praatje. Met een gemêleerd gezelschap gaan we traditioneel buffeteten bij Lido. Daarop is het bierproeven in de Armory. Het bijzondere van deze kroeg is dat men er allerlei (onklaar gemaakte) wapens heeft, die je naar hartenlust kunt demonteren en monteren. Ik vind het vooral bedenkelijk spul, maar om mij heen wordt menig foto geschoten. Naar huis. Door de regen.

Vanwege het weer besluiten we ons verblijf met een dag te verlengen, zo kunnen we erop uit in de vorm van een museum. Het wordt een paleis ten zuiden van de stad. Tijdens de busrit krijg ik de gelegenheid wat meer van het landschap te zien. Vlak, landbouw. Doet zeker Oostbloks aan, maar alles ziet er best netjes onderhouden uit. Een verloren bushalte leidt naar het Rundahl paleis, een gebouw in Franse stijl. Little Versailles noemt men het ook wel. Uitgebreide tuin met brede paden, de door de paden gevormde vakken hebben een soort thema. Een bescheiden zonnetje volgt na alle buien. Een kinderhand is snel gevuld, we gooien een balletje heen- en weer in de tuin. Het paleis in voor een lunch en dan een rondje. Aardig, niet spectaculair. De busrit terug. Die avond eten we in een restaurant in een kelder, met een warme atmosfeer en viezer rode wijn. Het eten is prima en onze uitdrukkingsloze ober is de kers op de taart (vergeet het Slavisch-Engelse accent niet); ‘How do you call sad coffee?’ .. ‘A depresso’. Zonder te verblikken of verblozen vervolgt hij zijn weg. Nog wat lezen, de pubcrawl laat ik aan mij voorbij gaan.

Op naar Sigulda, een dorpje dat als toegang dient voor Gauja NP. Met de trein ditmaal. Het weer is nog niet geweldig, maar verbetering hangt in de lucht. Meer zicht op het Letse landschap, veel dennenbos, vlak, af en toe wat bouwsels. Doet wel wat denken aan Rusland. Sigulda is ruim opgezet, met veel groen. We verblijven in het bijgebouw van een hotel, met eigen gedeelde keuken en badkamer. Het dorp verkennen, wat eten. De zon is definitief doorgebroken. Boodschappen doen en chillen in ons huisje. Douchen, koken, eten, meer chillen.

Voor de verandering ben ik niet zo fit, het lijkt wel een gewoonte te worden op vakantie. Koortsig, snotteren, aspirine brengt soelaas. Hiken in de omgeving, naar de overkant van de rivier. De grot is niet echt indrukwekkend, het is eerder een diepe inkeping. Wel grappig om bevestigd te krijgen dat in muren kerven van alle tijden is, de oudste dateren ergens halverwege 1600. Niets spannends, gewoon namen met een jaartal. Trapklimmen, het lijkt zowaar ergens op, zo tussen de bomen. Ruïne, oude huizen, goede koffie. Met de kabelbaan terug de rivier over en op tijd voor iets enerverends; er bevindt zich hier een bobsleebaan. In de winter glijdt het karretje over ijs, wij doen het met beton en wielen. De baan is +/- 1200 meter, de max. snelheid 125 km/u. Wij doen het met een bescheiden 85 km/u en dat is pittig genoeg. Het ruggetje krijgt een paar flinke opdoffers in de scherpe bochten. Het is voorbij in een minuut. Maar het is vet! En maakt hongerig. Zoals opvallend veel restaurantjes is ook deze weer een soort zelfservice, in een buffetvorm. Aanwijzen wat je wil, het opgeschept krijgen en door naar de kassa. Buiten eten in de groene omgeving. Op de achtergrond een sirene, een geluid dat hier op één of andere manier vrij regelmatig klinkt. Ik doe een beterschapstukkie, in de avond gaan we voor een pizza en nog wat lezen.