Onder

Stort- en onweersbuien barsten onregelmatig los, zorgend voor wat verkoeling en frisheid. Lang schuilen hoeft in de meeste gevallen niet, binnen tien minuten is het vaak gedaan. De regen meldt zich meestal als afsluiting van vochtige warmte die elke paar dagen de kop op steekt, opbouwend naar drukkend en benauwend. Zelfs bij stilzitten in de schaduw is het zweten. Bewolking voor het grootste gedeelte van de dag, toch slaag ik er alsnog in volledig te verbranden. Trap ik er toch weer in. Op mijn kuiten na trouwens, die al wat gewend zijn. Dit dankzij nauwkeurige verzorging waarbij enkele malen per dag Aloë Vera (alleen voor extern gebruik) kwam kijken. Ik heb meteen een nieuwe halve literfles gehaald, mét zo’n drukpompje.

Andere bronnen van ongemak: het insectenrijk. Het stekende, prikkende, bijtende, naar bloed dorstende gedeelte ervan tenminste (kakkerlakken neem ik voor het gemak voor lief). De muggen hier houden een soort rond-de-klok wacht, wanneer de dagpatrouille het voor gezien houdt, neemt de nachtploeg het over. Mijn enkels zijn net vliegenzwammen, inclusief natuurgetrouwe kleuren. Ik ben instant liefhebber van gekko’s geworden, dat ze zich tonnetje rond mogen eten aan al het ongedierte. De vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden. En er zwermt nog meer ondefinieerbaars rond, of het nu vlooien, steekvliegjes, of wat dan ook zijn, ze zijn allemaal uit op mij. Maar, de beestenboel begint te wennen en de warmte ook. Stoïcijns dat ik ben..

Mijn verblijf is gelegen aan één van de toeristische hotspots van Bali, Kutabeach. De kamers variëren in luxe, de mijne is vrij basis maar heeft toch een eigen badkamer. Vanaf de veranda stap ik een ruime tuin in, ideaal voor het ‘groene gevoel’. Met doorstappen is het strand in 2 minuten te bereiken, dus in het algemeen kost het me zeker 3 minuten. Nu ik meer tijd heb gehad om rond te kijken is het me duidelijk geworden dat het strand er zeker niet slecht uitziet, maar dat er hier veel mooiere plaatsen zijn. Niet zichtbaar vanaf de kant is het vele plastic dat in zee drijft, het barst er werkelijk van. Het zal een combinatie zijn van het toerisme dat hier verzamelt en de lokale mensen die dit toerisme van wat dan ook voorzien. Dat clusteren is ergens goed voor, blijft de rest van de stranden hopelijk schoon.

In de ban van cursussen volg ik een tweede, één die al heel lang op het lijstje staat; de Open Water duikcursus. Op een zekere zonnige ochtend neem ik mijn netjes verpakte handleiding in ontvangst, er valt eerst een theoretisch gedeelte af te sluiten voor ik mag plonsen. Boek lezen, een ellenlange video kijken – waarvan de helft niet al te subtiele sluikreclame is voor vervolgcursussen – en dan m’n tentamen. Men houdt rekening met mijn talenten: multiplechoicetest. Ik haal ‘m. Eindelijk wordt het praktisch. In een zwembad van hooguit anderhalve meter diep. Vaardigheden, oefenen, rondjes zwemmen, allemaal belangrijk en noodzakelijk. Noodzakelijk kwaad. De volgende dag is daar dan het echte werk, duiken in zee.

Misschien is het mijn hoge verwachtingspatroon die de eerste duik wat doet tegenvallen. Veel dood koraal, grauwe kleuren en weinig te zien. Met snorkelen heb ik meer gezien. Daarnaast is het ook een kwestie van wennen aan een bijzondere omstandigheden, soms is het wat worstelen. De daaropvolgende duik is een stuk interessanter; mijn nieuw verworven vaardigheden gaan me makkelijker af en er is veel koraal te zien. En koraal trekt vissies. Heel veel vissies. Maten, vormen, kleuren, bedenk een variant en het zwemt hier rond. De meeste bewegen zich zo sierlijk voort als een .. vis in het water, anderen ploeteren als een zeepaard. Ergens daar tussenin blaas ik mijn bubbels en neem ik alles in mij op. Mijn vuurdoop met een territoriale vis vindt plaats; ik stuit op een Tritan Triggerfish . Die indrukwekkende naam wordt wat tenietgedaan door zijn komische voortanden die iets weghebben van naar voor staande babytandjes. Maar aangezien mijn aanvaller deze zonder aarzelen in het lichaam van ongewenste wezens plaatst, blaas ik de aftocht.

De OW gaat tot een maximale diepte van 18 meter onder zeeniveau (voor dieper is meer cursus nodig). Dat doet absoluut niets af aan de beleving. Overweldigende stilte, voornamelijk doorbroken door het droge geluid van inademen en het geratel van bubbels die langs de oren glijden bij het uitademen. Het gevoel van gewichtloosheid, zweven benaderend. De soms peilloze dieptes die zich openen (en dan heb ik het nog niet eens over de enorme massa water die zich boven m’n hoofd bevind). De laatste dag omvat twee duiken naar een scheepswrak, getorpedeerd in de tweede wereldoorlog. Wat een ding, en wat een visueel spektakel. Naast de vele potentiële aquariumvullers zie ik een kanjer van een zeeschildpad en twee flinke roggen. Kijkend is het makkelijk vergeten hoe bijzonder het eigenlijk is. Onder water ademen. Moet ik vaker doen. Het lijkt erop dat de sluikreclame z’n uitwerking niet heeft gemist.