Ritme

Regen, zee en strand. Íets gaat er hier niet geheel volgens plan. Zee en strand zijn wel degelijk (en in overvloed) aanwezig. Maar als ik op een eiland dat bekend staat om zijn bounty-uitstraling land, wens ik geen stromen water te zien door het kijkgaatje dat voor een raam moet doorgaan. Regenseizoen. Mijn prangende vraag stellend word ik gauw gerustgesteld, alleen de laatste paar dagen dit weer. Waait wel over. Daarbij, van surfen wordt je toch nat. Ik heb zelf al een aantal maal aangeknoeid met een plank, ditmaal besluit ik een cursus te volgen. Wellicht laat ik mijn haar groeien. Dat hoort, als surfer zijnde. Dit terzijde. Het klaart op, palmbomen (mét kokosnoten) wuiven, de branding ligt vol met prutsers met een plank. Helemaal mijn plek. Een paar uur in ondiep water wordt vervolgd door enkele uren in diep water, wat een hoop peddelen betekent na een ride. Zoals wij surfers dat noemen. Dat geworstel in de golven is vermoeiender dan een berg op hollen.

Vooraf was ik gewaarschuwd voor de opdringerige verkopers. Eerdere belevenissen reduceert deze jongens en meisjes afwimpelen echter tot kinderspel. Een halve schudbeweging, wat met m’n hand wuiven. Toch blijft het irritant elke halve minuut aangesproken te worden. Net vliegen, niet écht hinderlijk, maar op een bepaald moment ben je ze gewoon zat. ‘Boss’ noemen ze me. Zou het een onwillekeurige erkenning van onze gezamenlijk verleden zijn ga ik mij bijna afvragen. Eetvoorziening hier, drinkvoorziening daar, ik neem het er van. Stampvol gepropt met alle dingen die ik als bescheiden backbacker nodig heb (plus een aantal waar ik niet op zit te wachten) blijft er weinig over dat ik hoef te doen. Langzamerhand geraak ik in een alleraardigst stramien.

Uit bed rollen en me naar het ontbijt begeven, bananentosti’s en thee. Om ook iets fatsoenlijks binnen te krijgen warm ik een pannetje melk met havermout op. De eerste dag had ik de lachers op mijn hand, tegenwoordig staan we gebroederlijk in de keuken. Wereldberoemd, de Balinese koffie. Geneest bodemdrift, het residu blijft achter in de pot en als je te lang doordrinkt is het net of je fijn zand in je mond krijgt. Er volgt een uur of wat waarin ik niets vermeldingswaardig doe, wat lezen, soms wat surfen (op het www). Pre-lunchtijd dient zich aan, een bord pasta en een of ander gezonde shake zijn een geschikt tussendoortje. Ik heb een energiepijl op te halen. Het eten minimaal een half uur laten zakken, da’s gezond.

Na enkel dagen volgen van de surfcursus (geeneens een certificaat ‘die en die heeft met succes dat en dat gedaan’) kan ik zelf prima inschatten wanneer de golven geschikt zijn om er op uit te varen. Met andere woorden: ik volg de rest. Als ik er klaar mee ben volgt logischerwijs een maaltijd, allemaal ten behoeve van mijn fysiek. De zon is inmiddels regelmatig te zien / voelen. Vitamientjes D, vast wel ergens goed voor. Ik moet zeggen, als ‘ie eenmaal schijnt, is het meteen te merken. Surfen is een hoop op je buik liggen en wachten op een geschikte golf. Net of mensen normaliter de achterkant van hun benen insmeren.. Ik trek eens een baantje in de zee. Doe wat oefeningen om kracht en conditie op te bouwen.

Om het beeld van een werkloze nietsnut te verzachten, ik doe ook zinnige dingen. Mijn scooter brengt me naar verscheidene hoeken en gaten van het eiland, dat een verbazingwekkende hoeveelheid culturele nalatenschap bevat. Als enige eiland in Indonesië bestaat Bali voornamelijk uit een Hindicultuur. Kleine tempels zijn op vele plaatsen te vinden en op straat zie je regelmatig offermandjes voorbij worden gedragen of liggen. Palmbladeren, gevuld met bloemen, rijst, fruit of ander eten. Het is een kostbaar gebruik en aan de frequentie van de offers kun je aflezen hoe welgesteld een familie is. Zo zie ik de familie die mijn verblijf runt meerdere malen per dag een mandje (en soms meerdere) bij hun eigen (nog een uiting van vermogen) tempel zetten. De apen, eekhoorns en verscheidene vogels zijn in ieder geval zeer te spreken over deze gewoonte. Onder die vogels valt trouwens een verzameling kippen en hanen. Jeweetwel, die beesten die vanaf 5:00 beginnen met hun kukelsessies en dit doortrekken tot halverwege de ochtend, hun bewustzijn van de juiste wektijd klaarblijkelijk hevig aangetast door de gevechten om het leiderschap.

Het verkeer valt trouwens in de cultuurhoek, scooters zijn het heersende vervoersmiddel. Het blijft interessant te zien hoe het zich mengt; bewoners, toeristen uit eigen land en uit het buitenland. Mensen die nog nooit op zo’n raceding gezeten hebben, wat valt op te maken uit menig geschaafde knie of ellenboog. De ervaren rijders glippen tussen elke kier en vinden altijd wel een trottoir of steeg om tijdwinst te boeken. Ik val zelf meer onder de ‘verdwalers’, bekend om de rust waarmee ze hun doel (hopelijk) bereiken.