Trappen

Wie heeft er nooit van vliegen gedroomd? Paragliden, waarschijnlijk een van de dingen die het gevoel benaderd. Heuvelopwaarts naar de opstijgplaats. In het tuig stappen, gespen bevestigen, piloot op mijn rug binden. Lopen. Rennen. Vliegen. Ik ben een vogel. Een blad dat stijgt en daalt op de wind. Een gigantische gier doet met het gemak van een natuurtalent voor hoe het moet wanneer hij onder mij door zweeft. Omgeven door vele medevliegers en hun fleurige chutes neem ik het weidse landschap in mij op. De thermiek is niet perfect (laat ik mij vertellen en blijkt ook uit de vliegtijd), toch voel ik af en toe dat we worden opgetild. Het is alsof ik over golven van lucht surf. Veel te kort.

In het mountaineermuseum krijg ik acuut behoefte en inspiratie om bergen te beklimmen die jaarlijks goed zijn voor vele menselijke slachtoffers. Balen dat mijn handen en voeten zo snel bevriezen. Ik besluit een tweede trek te doen, weer in het Annapurnagebied. Ditmaal staat het basiscamp op het programma. ABC (Annapurna Basecamp) voor ingewijden. Langer en uitdagender, kouder en zwaarder? Dat vereist wat meer voorbereiding. Stokken (toegegeven, ik had mijn twijfels, maar mijn gewrichten zijn dankbaar), repenvoorraad, hervulbare waterzak om mijn steentje bij te dragen aan de lege-plastic-flessen-vervuiling. Zelfs sneeuwkappen behoren tot mijn pakket.

Zon en spetters, het weer twijfelt. Ik loop. De stokken.. breken mijn bijna-val, ten koste van de linker. Ik heb ‘m zeker anderhalf uur heel gehouden. Muilezelexpres, bepakt met gasflessen. De lucht blijft hangen. Lunchtijd, informeert mijn maag mij. Meer spetters. Bij het eerste gebouw dat ik zie vraag ik om Dal Bhat, het nationale rijstgerecht. Tegen mijn verwachting in is het geen guesthouse, maar een woning. Ik ben welkom. Thee. Eerst rang op het huiselijke tafereel. Tegen de muur bevind zich de keuken; een rechthoekige vuurkuil. De dochter smeert de pan in met een papje van water en as tegen roetplekken, en blaast de vlammen hoger met een pijpje. Moeder steekt terloops een sigaret aan met een brandend stuk hout. Niet veel later werkt het gezin eendrachtig aan de bereiding van mijn eten. Smakelijk.

Gezellig en warm rond het vuur, regen valt. Schietende vonken, voor ik kan reageren slaat de dochter er een van mijn broek. Vlokken as dwarrelen rond, ik veeg ze van mijn schouder. Moeder neemt die moeite niet. Rustig wordt er gepraat, een kletterende geluid op het golfplaten dak. De vloer bestaat uit gedroogde klei. De familie loopt op slippers en ik vraag me af waarom, zo warm is het niet. Tot ik zie dat mijn schoenen de vloer kapot trappen. Beschaamd doe ik ze uit, terwijl mij wordt verzekerd dat het geen probleem is. Het wordt niet droog vandaag. Vader is druk bezig met een vuilniszak en fabriceert daar mijn poncho mee.

Dikke bewolking hangt boven het gebergte. Ik sta in de regen, en op de bergtoppen, niet zo heel ver boven mij, zie ik het sneeuwen. Modderige paden, slipgevaar. Lieve klimmen dan dalen, zeker nu. Ik hijg. Zweet en regen mengen. Ik snotter. Ik voel me geweldig. In eerste instantie begrijp ik niet waarom de man buiten staat, na het wisselen van wat woorden wordt het duidelijk. Of ik schoolkinderen gezien heb. Ze kunnen me nog niet gepasseerd zijn gezien de tijd dat de school uit gaat. Ik kan geen geruststelling bieden en weerhoudt mezelf met moeite van holle frasen. Lichtelijk vertwijfeld vervolg ik mijn weg. Ze lopen dit pad elke dag, het moet geen probleem zijn. Mijn laatste paar treden voor deze dag.

Richting sneeuw. Er staan veel bomen langs het pad, het levert me een nieuwe bui op. Mooi verspreid, de eerste dag regen, de tweede dag de druppels uit de bomen en de derde dag de gesmolten sneeuw van de bomen. Dikke druppels. Ik zie vlokken om me heen vallen, soms voel ik ze. Takken schieten abrupt omhoog wanneer ze hun lading verliezen. Niet vergeten om me heen te kijken. Winterwonderland. Af en toe een drager, meestal groeten we elkaar. Het wordt gebruikt als ‘hallo’, maar ik vind de ware betekenis zo mooi. Vrij vertaald is het zoiets als: ‘Ik groet je innerlijke god’. Namaste. Waarbij de eerste lettergreep vaak zo onverstaanbaar wordt gemompeld dat het meer klinkt als ..maste. Of zelfs als ..sté.

Ik ga hard. Ik ga snel. De hoogte vormt geen probleem, zelfs niet voor de ademhaling. Heeft mijn eerdere hoogtestage toch wat opgeleverd. Alsmaar omhoog lopen, over een smal, door de sneeuw gebaand pad. Balans houden, een misstap betekent tot je dijbeen wegzakken. De zon werpt haar eerste stralen over de pieken, verblindend weerkaatst door de verse witte laag. Een ring van bergen om me heen. Ik ben er. Het ABC. Een helikopter vliegt een rondje. Eerst denk ik dat het een reddingsgeval is. Het zijn toeristen. Klik. En weg zijn ze. Glibberend en glijdend begeef ik me op de terugweg. Mijn trouwe stok en ik. M’n schoenen zijn al lang niet meer waterproof. Een jongen met een gasfles aan een touw maakt handig gebruik van de gladheid.