Drukte

Geroezemoes. Een rommelig, bijna gezellig te noemen hok. Formulier, foto, geld = visum, simpel eigenlijk. Verrassend veel groen en een aangename temperatuur, slingeren over modderige wegen. Er heeft zich een nieuw meer gevormd in de vallei, enkele boompieken zijn nog net zichtbaar. Een deel van een berg is ingestort en blokkeert de loop van de rivier. Van het dorp is alleen puin over, veel mensen zullen nooit gevonden worden. Zo’n plaatselijke ramp waar hooguit tien regels aan zijn gewijd op pagina 13, buitenlands nieuws. Op de top van de bergkam zijn de groene dalen te zien, ik raak steeds verder van de witte toppen. Beefie eten, er geen rekening mee houdend dat koeien vanaf hier tot de Indische oceaan heilig zijn. Foutje. Sorry meneer de douanier.

De drukte nadert vlot. Kathmandu. Kleuren, geluid, verkeer, (ver)dwalen in de stad, nauwe steegjes vol met voetgangers, scooters, motoren. Dikke zwarte rook uitbrakend ploegt de vrachtwagen voorbij. Walking lunch, zo veel eettentjes die er om vragen geprobeerd te worden. Bij tijd en wijle valt de stroom uit, alleen meer dan minimaal betalen is een garantie voor de hele dag stroom. Veelal alle gebouwen hebben een noodgenerator, zodat er in ieder geval wát licht is. Koffie. Lassi (met een milkshake te vergelijken yoghurtdrank) op een dakterras, onder een parasol. Iets verderop zit een vrouw op een klein golfplaten dak lonten te draaien.

Ik kan er uren doorheen, het doolhof dat de stad vormt. Atmosfeer, de contrasten tussen de plaatsen waar zonnestralen wel of niet reiken. Vuurtjes om afval te verbranden zijn op willekeurige plaatsen te vinden, al dan niet in het midden van de straat. Of voor warmte, een groepje mensen erom heen. Nog smallere straatjes, minder mensen. Het geluid van getimmer, gezaag, de vonken van lassen, men is druk aan het werk in het halfduister, soms bijgeschenen door een bescheiden spaarlamp. Als de nacht valt is het helemaal alsof je korte blikken op het leven in deze straten kunt werpen, kleine hokjes die allemaal een fragment afspelen. Slagers hakkend in vlees, kokende vrouwen, drinkende mannen. Niet zelden met een kaars als enige lichtbron, flikkerende schaduwen opwerpend tegen verweerde muren. Een toeschouwer.

Openluchtcrematies, bij de heilige rivier. Drie klaar staande tafels, voor evenveel lichamen. Deze worden op een plateau gelegd. De voeten en het hoofd worden gewassen, melk wordt in de mond gedruppeld, gevolgd door een munt. Een man, vol van verdriet, stort in elkaar. Rauwe, menselijke emotie, er is weinig intenser. Ceremoniële kleden worden gebruikt om de lichamen in te pakken, een voor een gaan deze naar de andere kant van de brug. Daar wachten brandstapels, op individuele pieren. Wanneer de laatste rituelen zijn voltooid, wordt het vuur ontstoken. Het kleine lichaam brandt het snelst. Uren verstrijken, dikke, witte wolken drijven met de wind omhoog. De vuren worden zorgvuldig begeleid. Als de hitte alles verteerd heeft worden de resten de rivier ingeschoven, een luid gesis klinkt. De ondergaande zon kleurt de lucht, de toren steekt haast zwart af tegen de verschillende roodtinten. Ik ga, de geur van bbq uit mijn neus blazend.

Thamel is dé toeristenwijk, volgebouwd met alles wat iemand allemaal niet nodig heeft of wil hebben. De verkopers doen goede zaken. Een minuut langs de winkels zonder aangesproken of tenminste begroet te worden is er niet bij. Terloops verdovende middelen aanbiedend fluisteren mannen langs me heen. Of ik belangstelling heb in een minischaakspel, armbanden of wat-dan-ook. Grofweg zijn er twee soorten toeristen te onderscheiden, men is trekker (bergschoenen, gore-tex, rugtas) of hippie (dreadlocks, wijde -lokale- kleding, smoezelig -alternatief- voorkomen). Uiteraard in verschillende gradaties, misschien dat de kleren nog iets fleuriger kunnen / de uitrusting nog niet helemaal compleet is.

Weinig manieren om een cultuur beter te leren kennen dan het bezoeken van een lokale film. Nu ik me dit realiseer vraag ik me af wat voor indruk de gemiddelde vaderlandse productie wekt.. Een Hindifilm, zonder ondertiteling, compleet met van die swingende meezingers en dansjes. Hilarisch, zo leer ik dat de gemiddelde Belg in Brugge vloeiend Hindi spreekt (vaak stoppen ze in Bollywood een Europese stad in het verhaal) en dat je een taal niet perse hoeft te verstaan om een film te waarderen. In een notendop: een alien komt in mensengedaante naar de aarde, waarop de afstandsbediening van zijn ruimteschip wordt gestolen. Hij denkt te zien dat door middel van religie mensen hun wensen verwezenlijken en dompelt zich onder in alle grote godsdiensten, om zo zijn schip te bemachtigen. Vooral het relatief controversiële onderwerp verbaast mij.

Kersttaferelen in Nepal stellen weinig voor, een enkele afgekloven kerstboom is versierd met dotten wit pluis. In de bar klinkt live muziek, de zanger zingt in onverstaanbaar Engels, hele stukken van de tekst negerend. Het publiek maalt er niet om, vooral Nepalese hits, maar ook uitgekauwde westerse nummers worden met luid gejuich ontvangen. Voornamelijk jongens vullen de dansvloer, ik kan niet beslissen of dit drankgedrevenheid is of de lokale manier van doen.